در ادوار گذشته بارها گفته شده علت بالا رفتن میانگین سنی تیم ملی فوتبال کشورمان این است که باشگاه های ما در امر پدیده و بهره وری از استعدادهای جوان ناموفق بوده اند، برخی دیگر پا را فراتر گذشته و می گویند فوتبال ایران در سالهای اخیر کم استعداد و کم توان شده است.
بی تردید بخش اول روایت را بیشتر قبول داشته و می پسندیم، بازی پرسپولیس برابر تیم فوتبال شمس آذر این مساله را به وضوح آشکار ساخت. درست است که پرسپولیس از روی قاعده اجبار به خاطر بیماری و مصدومیت یارانش از وجود امیررضا رفیعی و سهیل صحرایی بهره برد اما عملکرد خوب این 2 بازیکن نشان داد که در فوتبال ما، به خصوص در تیم های درجه اول، اگر به تدریج بهره گیری از جوانان عملی شود، می توان روی تکامل نسل آینده تیم ملی فوتبال کشورمان حساب کرد.
مربی خارجی تیم پرسپولیس وقتی فرشاد فرجی مصدوم شد می توانست از بازیکنان با تجریه روی نیمکت برای حضور در دفاع راست بهره ببرد اما چنین نکرد و در کمتر از 150 دقیقه بازیکنی به نام سهیل صحرایی را به فوتبال ایران تقدیم کرد. هر چند برخی درباره سهیل صحرایی در حال رویکرد هیجانی هستند و با تنها 150 دقیقه بازی این جوان را تا سرحد یک فوق ستاره تبلیغ می کنند اما به واقع در تیم های درجه اول فوتبال ما اگر بازیکنی جوان خودنمایی کند، به طور طبیعی این بازیکن شرایط حضور در سطح اول تیم ملی را پیدا خواهد کرد.
حضور جوانانی مثل محمد محبی، مهدی قائدی، محمد جواد حسین نژاد، امید نورافکن، آریا یوسفی و محمدامین حزباوی از جمع جوان های سه چهار سال گذشته در ترکیب اصلی تیم هایشان منجر به ظهور نسلی تازه در فوتبال ایران شده است و از این به بعد هم می توان با عبور منطقی و آرام از نسل گذشته به سوی نسلی تازه پل زد. احسان حاج صفی، کریم انصاری فرد، روزبه چشمی و رامین رضاییان به سادگی از تیم ملی کنار رفتند.
با کمی کار در باشگاه های درجه اول روی پرورش جوانترها می توان خیلی زود تیم ملی جوانی داشته باشیم که روی بهره گیری از جوانترهایش و تبدیل تیم ملی فوتبال کشورمان به یکی از تیم های جوان حاضر در کنفدراسیون فوتبال قاره آسیا امید داشته باشیم.