صنایع دستی معرف بخش مهمی از فرهنگ و هنر ایران هستند و بسیاری از مردم جهان، ایران را به واسطه هنر‌های سنتی و صنایع اصیل آن می‌شناسند و برای آن سر و دست می‌شکنند.
به گزارش برنا، صنعتی که می‌تواند ارز آور باشد و در رویداد‌های مهم، به معرف خوبی برای فرهنگ و هنر کشور تبدیل شود و اگر از دوره رکود آن عبور کنیم، می‌توانیم به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کنیم که باعث شود آوازه صنایع دستی ایران بیش از گذشته در جهان بپیچد، اما با این حال هنوز هم به جایگاهی که شایسته آن بوده، نرسیده است.
این روز‌ها بسیاری از هنرمندان گلایه از این دارند که هنر‌های اصیل و قدیمی ایرانی، رو به فراموشی است و صنایع دستی همچون گذشته اعتباری ندارند.
این صحبت زمانی برایم ملموس‌تر می‌شود که دست ساخته‌هایی را مغایر با فرهنگ ایرانی در یکی از گالری‌های پایتخت می‌بینم، دست ساخته‌هایی به شکل اندام جنسی زن و مرد که در یکی از گالری‌های فروش صنایع دستی در تهران به نمایش گذاشته شده، اما در پیج اینستاگرامی این فروشگاه، جز تبلیغ لباس خبری از باقی اجناس نیست.
عمده محصولات سفال و سرامیک هستند با کاربری ماگ، زیرسیگاری و جا عودی و گلدان، اما بین محصولات فندک و مجسمه هم به چشم می‌خورد.
چیدمان در فروشگاه عادی است بدون هیچ پوششی روی محصولات، به طوری که اگر کسی با کودک خود به این فروشگاه برود، به طور قطع این محصولات در معرض دید کودک هم قرار دارد.
فارغ از اینکه این محصولات چگونه اینقدر راحت در معرض فروش قرار گرفته اند و چگونه هیچ نظارتی روی فروش آنها صورت نمی‌گیرد، این سوال مطرح است که چرا باید برای جذب مشتری و فروش بالا، دست به دامن فرهنگ کشور‌هایی همچون مصر، یونان، روم، اندونزی، آمریکا، بالکان و حتی بوتان شد؟
آیا در فرهنگ ایران باستان هیچ نماد اصیلی نداریم که باید به سراغ نماد‌های فالیک برویم؟