حشمت الله فلاحت پیشه گفت: من یک سال رئیس کمیسیون بودم و به من گفتند اجازه ندهید کنوانسیون‌های مرتبط با FATF به جریان بیافتد، آن را به جریان انداختم و تصویب کردم. وقتی تصویب کردم، در کمیسیون خیلی از تندروها به آن رأی دادند چون این جمله را برای اولین‌بار اعلام کردم که FATF فیفای بانک‌ها است، بانک‌های خصوصی و دولتی را در کمیسیون آوردم.
به گزارش خبرآنلاین وی در ادامه افزود: آن زمان ما در فهرست خاکستری بودیم، به آن‌ها گفتم قرار نداشتن در FATF چقدر به منافع ملت ضربه زده است. ضبط شده آن در کمیسیون است. بلااستثناء تمام مدیران عامل بانک‌های خصوصی و دولتی به ریز گفتند چقدر کشور در حوزه‌های مختلف مالی آسیب خورده و آخرش رئیس جمهور در فعالیت انتخاباتی گفت سی درصد ارزش پول ملی در جیب دلال‌ها می‌رود.
FATF را تصویب کردیم و تاوان آن را دادم. آقایان مدعی شفافیت داخلی هستند، خب نشد. اگر مسئله داخلی می‌گذاشتند، هیچ دختری به ورزشگاه برای تماشای فوتبال نمی‌رفت. اگر مسئله داخلی می‌گذاشتند خیلی از شرایط زیست محیطی در کشور رعایت نمی‌شد، دنیا اینطور است.
FATFرا با حق شرط‌های قوی تصویب کردیم و همه جناح‌های سیاسی، وزیر خارجه و اطلاعات را به کمیسیون آوردم. صورت‌جلسه‌اش است که آن‌جا توافق کردیم و حق شرط قوی آوردیم و گفتیم ایران در لیست سیاه نرود و از لیست خاکستری خارج شود. روز بعد وقتی تصویبش کردیم عده‌ای که آن جا امضا کرده بودند در مجلس شعار دادند. گفتیم چرا شعار می‌دهید؟ دیشب خودتان امضا کردید. گفت بیرون از ما انتظار دارند. من این بیرون را کاسبان تحریم می‌دانم.
به مجمع تشخیص مصلحت رفت، مجلس دو مصوبه پالرمو و CFT را تصویب کرد، شورای نگهبان نیز تایید کرده بود اما ناگهان هیأت نظارت ایراد گرفت. هیئت نظارت ایراداتش را فرستاد و دوباره به دستور مجمع آورد. CFT که شورای نگهبان ایراد کرده بود، مجلس ابرام کرده و برخی را اصلاح کرد و باز هم ایراد گرفتند و به مجمع رفت. من در جلسات مجمع حضور داشتم چون فقط نه نفر رأی می‌دادند خود آقایان که می‌دانستند رأی نمی‌آورد، گفتند به رأی نگذاریم. چون نه می‌توانستند رأی ندهند و نه می‌گذاشتند رأی بیاورد. شرایط به این نحو بود.
من یاد حرف تافلر افتادم که می‌گفت یکی از معیارهای پیشرفت، سرعت در تصمیم گیری در دنیا است. اصلا سرعت می‌گوید. یکی از کندی‌ها در تصمیم گیری است. به رغم این که مجمع تشخیص سه ماه وقت داشت الآن چهار پنج سال است که این ماجرا را طول داده است.
از خودشان بپرسید از طرف آن‌ها نمی‌توانم صحبت کنم. ولی مسائلی که مطرح می‌کردند می‌گفتند یک سری تراکنش‌ها در شرایط تحریم را نمی‌توانیم شفاف بگوییم چون می‌خواهیم تحریم‌ها را دور بزنیم. حق شرط آوردیم که هر تراکنشی که شورای امنیت ملی تشخیص دهد در راستای منافع ملی که مخفی بماند اجازه انتشار توسط دولت ندارد.
گفتند به یک سری گروه‌های مقاومت و… نمی‌شود کمک کرد حق شرط آوردیم که گروه‌های تروریستی را که شورای امنیت ایران بگوید می‌پذیریم و گروه‌های آن‌ها را نمی‌پذیریم. می‌دانیم در گروه‌های تروریسی القاعده و… را آورده‌اند. همه این بهانه‌ها رفع شد. آخرش آن جلسه که بنده در کمیسیون بودم، حتی از سه جناح اصلی مجلس آقایان آمدند. یکی از آن دوستان که مخالف بود گفت بند شش جوری نوشته شده است که یعنی FATF شرط نمی‌پذیرد.
گفتم اولا ۵۰ کشور دنیا با شرط عضو شده‌اند و حق شرط داشته‌ند، حالا می‌گوییم ایران از گوشه دیگری از آسمان افتاده است برای ما می‌گویند حق ندارید شرط بگذارید. خودمان حق شرط گذاشتیم که اگر اجازه ندهند شرط بگذاریم دولت حق ندارد عضو شود.
یعنی حتی گفتیم اگر شرط‌هایمان را نپذیریند عضو نشویم، تمام بهانه رفت. پس تنها چیزی که ماند این بود که عده‌ای نمی‌خواهند شفافیت مالی‌شان در جامعه مشخص شود که از دلشان چای دبش در بیاید. از دلش مشخص شود که ناگهان کسی از فلان ردیف وام داده است.
در شفافیت مالی هر تراکنش مالی را راحت می‌توانید ببینید. می‌توانید ببینید چه کسی راحت حقوق می‌گیرد. این کار بد است؟ حق شرط هم گذاشتیم.
وفاق ملی در زبان پزشکیان با وفاق ملی در زبان کسانی که دولت ایشان را تا حد زیادی از آن خلوص ستادی انداختند فرق دارد. آقای پزشکیان وقتی می‌گوید وفاق ملی پشت بندش می‌گوید ۱۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی برای رشد هشت درصد نیاز دارم. یعنی بدون تنش زدایی و بدون موضوع FATF و رفع تحریم‌ها نمی‌توانید آنقدر سرمایه جذب کنید.
ولی افراد دیگری که می‌گویند وفاق ملی و کسانی که به او رأی نداده اند ولی وزیرش شده‌اند و یا روی کابینه‌اش تاثیر گذاشته اند، همیشه کشور را در حالت جنگ و تنش می‌بینند و وفاقی که می‌گویند برای این جنگ و تنش است. طرف خارجی ما دیگر دنبال تنش نیست.