این ماجرا به هزاران سال پیش برمی‌گردد. در زمان‌های باستان، به‌ویژه در تمدن‌های سومر و مصر، مردم به جای امضای دست‌نویس، مهر‌های خاصی داشتند که از آن برای ثبت نام یا علامت استفاده می‌کردند.
به گزارش چندثانیه، هر کسی یک مهر اختصاصی داشت که آن را بر روی اسناد، قرارداد‌ها و حتی اشیا حک می‌کرد، تا اثبات کند آن سند معتبر و مربوط به شخص او است. اما به مرور زمان، این مهر‌ها به شکل ساده‌تری تبدیل شدند و امضای دستی جای آنها را گرفت.
در قرون وسطی، پادشاهان و اشراف با استفاده از امضا، فرمان‌ها و قراردادهایشان را تایید می‌کردند. این امضا‌های دستی، هویتی شخصی به افراد می‌داد و از آن زمان، به عنوان یکی از ابزار‌های قانونی و رسمی برای ثبت و تایید معاملات یا مستندات باقی ماند.
با اینکه امضا هنوز هم در بسیاری از بخش‌های دنیا نقش بسیار مهمی دارد، اما به لطف تکنولوژی، کم‌کم در حال تبدیل شدن به چیزی از گذشته است. در عصر دیجیتال، امضا‌های الکترونیکی یا اثر انگشت به راحتی جایگزین امضای سنتی شده‌اند.
هرچند، هنوز هم لحظه‌ای که دستمان را روی کاغذ می‌گذاریم و آن خط‌های منحصر به فرد را می‌کشیم، حس خاصی از رسمی بودن و تعهد به ما می‌دهد. امضا همچنان نشانی از هویت است، حتی اگر حالا شکلش تغییر کرده باشد.