استراتژی اعمال قدرت ناوگروه تهاجمی نیروی دریایی ایالات متحده (Carrier Strike Group (CSG)) در خارج از سواحل این کشور در پیشبرد سیاست‌های این کشور بسیار مهم است.
به گزارش روزیاتو، این استراتژی ناو‌های هواپیمابر را به عنوان ستون‌های مرکزی یک نیروی جهانی به کار می‌گیرد، کشتی‌های پشتیبان آنها مانند ناوشکن‌ها و زیردریایی‌ها با هم کار می‌کنند تا قدرت خود را از دریا‌ها به نمایش بگذارند.
با خدمت به عنوان یک پایگاه هوایی متحرک، ناوگروه‌های تهاجمی می‌توانند حملات هوایی و ماموریت‌های شناسایی را انجام داده و از نیرو‌های زمینی در هر صحنه عملیاتی پشتیبانی کنند. توانایی آنها برای عملیات مستقل از پایگاه‌های زمینی، امکان واکنش سریع به بحران‌ها و عملیات نظامی پایدار در محیط‌های مورد مناقشه را فراهم می‌کند.
استراتژی ناوگروه‌های تهاجمی با ترکیب فناوری پیشرفته و تقویت عملیات مشترک با نیرو‌های متحد، سازگاری و کارآیی را در برابر تهدیدات در حال تغییر را افزایش می‌دهد. این قابلیت اعمال قدرت نه تنها باعث ایجاد بازدارندگی در مقابل دشمنان بالقوه می‌شود، بلکه می‌تواند برای ارائه کمک‌های بشردوستانه و امدادرسانی در بلایای طبیعی در صورت نیاز مورد استفاده قرار گیرد.
نیروی دریایی ایالات متحده از جنگنده‌های F/A-۱۸ Super Hornet برای اعمال قدرت در خارج از خاک اصلی این کشور، تقویت آمادگی نظامی و قدرت بازدارندگی استفاده می‌کند. این جنگنده‌های تهاجمی که روی ناو‌های هواپیمابر مستقر شده اند، حملات هوایی دقیقی را انجام می‌دهند، از نیرو‌های زمینی پشتیبانی می‌کنند و در محیط‌های مورد مناقشه به جمع آوری اطلاعات می‌پردازند. قابلیت‌های پیشرفته آنها، از جمله توانایی حمل مهمات‌های نقطه زن، پاسخ سریع به تهدیدات در حال بروز را ممکن می‌سازد. نیروی دریایی ایالات متحده با حفظ حضور قوی دریایی به کمک جنگنده سوپر هورنت، انعطاف عملیاتی را تضمین کرده، اتحاد‌ها را تقویت نموده و از منافع ملی این کشور محافظت می‌کند.
بال‌های هوایی نیروی دریایی ایالات متحده از هر جایی که ناو هواپیمابر می‌تواند برود، مأموریت‌های خود را انجام می‌دهند. آنها با استفاده از بسته‌های ضربتی هماهنگ، پاسخ سریع به تهدیدات را با حفظ برتری هوایی تضمین می‌کنند. فناوری‌های پیشرفته، مانند مهمات حمله مستقیم مشترک (JDAM) و سیستم‌های هدف‌گیری، کارآیی مأموریت‌ها را افزایش می‌دهند. بال‌های هوایی نیروی دریایی آمریکا با ادغام با نیرو‌های مشترک و متحدان، بازدارندگی را تقویت کرده، از عملیات‌های زمینی پشتیبانی می‌کنند.
در زیر خلاصه‌ای از آمار‌های کلیدی از ۹ ناوگروه تهاجمی و گروه‌های آماده آبی-خاکی (ARG) در سراسر جهان تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴ است:
مجموع کشتی‌های در خدمت: ۲۹۳
ناو هواپیمابر: ۱۱
کشتی‌های تهاجمی آبی خاکی: ۱۲
ناوشکن: ۷۰
زیردریایی: ۵۴ (شامل ۲۲ زیردریایی حامل موشک بالستیک)
پایگاه‌های دریایی اعزامی: ۴
نیرو‌های تفنگدار ناوگان: ۱۷۴،۰۰۰ پرسنل فعال
مجموع تفنگداران دریایی: ۱۸۵،۰۰۰ پرسنل
این اعداد توانایی‌های فعلی نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده را نشان می‌دهند و آمادگی و ظرفیت عملیاتی آنها را برای پاسخگویی به درگیری‌ها در هر گوشه‌ای از جهان هر زمان که درخواست شود، برجسته می‌سازند.
جنگنده F/A-۱۸ Hornet هوانوردی دریایی را با نمایشگر هدآپ (HUD) خود متحول کرد و حواس پرتی داخل کابین برای خلبانان را به حداقل رساند. هورنت که برای قابلیت تعمیر و نگهداری آسان طراحی شده است، به پرسنل اسکادران اجازه می‌دهد موتور‌ها را تنها در ۲۰ دقیقه تعویض کنند، در حالی که سیستم‌های راداری آن بازرسی سریع را امکان پذیر می‌کنند. تحویل این جنگنده در ماه مه ۱۹۸۰ آغاز شد و VMFA-۳۱۴ در ژانویه ۱۹۸۳ به اولین اسکادران عملیاتی این جنگنده تبدیل شد. اولین استقرار هورنت روی ناو در سال ۱۹۸۵ بود و به دنبال آن نبرد در طول عملیات دره الدورادو علیه لیبی انجام شد.
نسخه ارتقا یافته این جنگنده به نام F/A-۱۸C که در سال ۱۹۸۷ دریافت شد، از موشک‌های پیشرفته پشتیبانی می‌کرد. نسخه F/A-۱۸D مخصوص حملات شبانه نیز در سال ۱۹۹۰ وارد خدمت شد. در طول عملیات طوفان صحرا، چهارده اسکادران، تطبیق پذیری و همه کاره بودن هورنت را به نمایش گذاشتند و در یک ماموریت واحد با موفقیت با چندین هدف درگیر شدند. جنگنده F/A-۱۸ Hornet در دوران موسوم به جنگ جهانی علیه تروریسم، به ایفای نقش حیاتی در عملیات علیه عراق و افغانستان ادامه داد.
سازنده: شرکت مک دانل داگلاس (بوئینگ کنونی)
نوع: جنگنده تهاجمی
خدمه: یک نفر در مدل‌های A و C؛ و ۲ نفر در مدل‌های B و D
حداکثر سرعت: ۱،۹۱۵ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۴۵،۰۰۰ فوت (۱۳،۷۱۵ متر)
سقف پروازی: ۵۰،۰۰۰ فوت (۱۵،۲۴۰ متر)
برد: ۲،۰۱۶ کیلومتر
موتور: دو موتور توربوفن با پیشرانه ۱۷،۷۰۰ پوند (۸،۰۲۸ کیلوگرم) با پس سوز
طول: ۱۷ متر
ارتفاع: ۴.۶ متر
طول بالها: ۱۲.۳ متر
وزن خالی: ۱۰،۴۵۵ کیلوگرم
وزن ناخالص (ماموریت جنگنده): ۱۶،۵۱۵ کیلوگرم
وزن ناخالص (ماموریت تهاجمی): ۲۳،۵۴۱ کیلوگرم
تسلیحات: یک توپ ۲۰ میلی‌متری M۶۱ و مهماتی به وزن ۷،۷۱۰ کیلوگرم، از جمله موشک‌های هوا به هوای اسپارو و سایدوایندر، بمب‌های چند منظوره، موشک‌های ماوریک و HARM، و بمب گلایدری Walleye
نسخه‌های F/A-۱۸ E و F سوپر هورنت که توسط مک دانل داگلاس (اکنون بخشی از بوئینگ) در سال ۱۹۵۵ معرفی شد، شامل یک نوع E تک سرنشین و یک نوع F دو سرنشین است که ظرفیت آموزشی و ماموریتی را از طریق حجم کاری مشترک افزایش می‌دهند. سوپر هورنت که به طور قابل توجهی بزرگتر از F/A-۱۸ Hornet بوده و وزن آن تقریباً ۳۱۷۵ کیلوگرم بیشتر است و ۵۰ درصد برد بیشتری دارد، در حالی که به قطعات و تعمیرات کمتری نیاز دارد.
اولین پرواز عملیاتی F/A-۱۸ E با اسکادران VFA-۱۱۵ روی ناو یو اس اس آبراهام لینکلن (CVN ۷۲) در جولای ۲۰۰۲ بود. اقدام رزمی اولیه آن در نوامبر همان سال در منطقه پرواز ممنوع عراق رخ داد. بدنه قوی و حجیم Super Hornet از معماری سیستم‌های ماموریت باز پشتیبانی می‌کند و ادغام آسان فناوری‌های جدید را تسهیل می‌کند.
نسخه روزآمد Block II این جنگنده، رادار AESA و حسگر‌های پیشرفته را معرفی کرد، در حالی که آخرین نسخه به نام Block III طول عمر ۱۰،۰۰۰ ساعت پرواز، کاهش ردپای راداری و کابین ارتقا یافته با نمایشگر‌های صفحه لمسی را ارائه می‌دهد.
سازنده: شرکت مک دانل داگلاس (بوئینگ کنونی)
نوع: جنگنده تهاجمی
خدمه: یک سرنشین در مدل E و دو سرنشین در مدل F
حداکثر سرعت: بیش از ۱.۸ ماخ
سقف پروازی: ۵۰۰۰۰ فوت (۱۵۲۴۰ متر)
برد: ۲۳۴۶ کیلومتر
موتور: دو موتور توربوفن با پیشرانه ۱۷۷۰۰ پوند با پس سوز
طول: ۱۸.۵ متر
ارتفاع: ۴.۹ متر
طول بالها: ۱۳.۷ متر
وزن: حداکثر وزن ناخالص برخاست ۲۹۹۳۲ کیلوگرم
تسلیحات: یک توپ ۲۰ میلی متری M۶۱A۱/A۲ Vulcan؛ موشک‌های AIM ۹ Sidewinder، AIM-۹X (برنامه ریزی شده)، AIM ۷ Sparrow، AIM-۱۲۰ AMRAAM، Harpoon، Harm، SLAM، SLAM-ER (برنامه ریزی شده)، موشک‌های Maverick. سلاح مشترک استندآف (JSOW)؛ مهمات حمله مستقیم مشترک (JDAM)؛ غلاف لینک داده؛ بمب هدایت لیزری Paveway; انواع بمب‌های چندمنظوره، مین‌ها و موشک ها.