در فیلم کوتاه، فیلمسازان معمولاً به دنبال نشان‌دادن مهارت، استعداد و توانایی خودشان در قصه‌پردازی و فیلمسازی هستند. برای آنها فیلم کوتاه دروازه‌ای به سوی ساختن فیلم بلند است؛ به شرطی که بتوانند در آن استعداد‌های بالقوه شان را به فعلیت برسانند.
به گزارش جوان، متأسفانه با افت کیفی سینمای بلند و داستانی، فیلم‌های کوتاه نیز در کیفیت با افت مواجه شده‌اند، یعنی دیگر از آن عنصر خلاقانه شگفت‌انگیز در فیلم‌ها خبری نیست و کمتر فیلمی می‌تواند مخاطبش را بر سر ذوق بیاورد. فیلم کوتاه «مرتد» به کارگردانی مشترک داود مرادیان و امیر ابیلی که در چهل‌ویکمین جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور دارد، یکی از همان فیلم‌هایی است که توانایی شگفت‌زده‌کردن مخاطبش را ندارد و همه چیز در آن به شکلی معمولی ساخته و پرداخته می‌شود. فیلم از داستانی پلیسی و جنایی برخوردار است و همانند دیگر فیلم‌های این ژانر، پلیس در پرونده قتل دچار ابهام و مسئله شده و در جست‌وجوی قاتل است، در نهایت نیز قاتل کسی است که کمترین شک به او می‌رفت و فیلم با نوعی غافلگیری به پایان می‌رسد. «مرتد» از تمام قواعد ژانر جنایی تبعیت می‌کند و دقیقاً مشکلش در همینجاست که کارگردان طبق یک الگوی ازپیش‌برنده فیلمش را ساخته و دیگر هیچ تلاشی برای بهترشدن اثرش نکرده است، ضمن آنکه فیلم در پرداخت همین قصه، ریتمی به شدت یکنواخت و خسته‌کننده دارد و گره‌های داستانی برای مخاطب آنقدر جذاب و هیجان‌انگیز نیستند، حتی پایان‌بندی اثر نیز کوبندگی لازم را ندارد، یعنی با اینکه مشخص می‌شود قاتل شخص دیگری است، اما باز با غافلگیری یا شوکه‌شدن روبه‌رو نمی‌شویم. پلیس خیلی راحت موضوع قاتل‌بودن وکیل را می‌پذیرد و او را راهی می‌کند تا به سوی سرنوشتش برود.
در آخر آن سیگاری را که از اول فیلم روشن نمی‌کرد، روشن می‌کند و به افق خیره می‌شود. اصل نخست فیلمسازی روایت‌کردن داستانی جذاب برای مخاطب است. تا زمانی که فیلمی این زیربنای اصلی را نداشته باشد، نمی‌تواند کاری از پیش ببرد. حالا به نظر می‌رسد مشکل فیلمنامه‌نویسی و داستانگویی از فیلم‌بلند به فیلم کوتاه هم رسیده است. اگر قبلاً به بعضی فیلم‌های بلند سینمایی می‌گفتیم اگر بیخودی کش نمی‌آمد، قابلیت تبدیل‌شدن به یک فیلم کوتاه خوب را داشت، حالا نمی‌دانیم به فیلم‌های کوتاه از فرط معمولی‌بودن چه بگوییم.