فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود
یاد باد آن صحبت شب‌ها که با نوشین لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود
پیش از این کاین سقف سبز و طاق مینا برکشند
منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود
از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بود
سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد
ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود
حسن مه رویان مجلس گر چه دل می‌برد و دین
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود
بر در شاهم گدایی نکته‌ای در کار کرد
گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزاق بود
رشته تسبیح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دامن ساقی سیمین ساق بود
در شب قدر ار صبوحی کرده‌ام عیبم مکن
سرخوش آمد یار و جامی بر کنار طاق بود
شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد
دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بود
شرح لغت: معنی لغتی برای این غزل وجود ندارد.
۱- هر روز می‌گویی دریغ از روز گذشته. در حالیکه باید تصمیم خود را قطعی بگیری و با قدرت و شوکت عمل کنی. از تردید و دودلی دست برداری که آفت پیشرفت می‌باشد.
۲- شما در هر جمعی نمونه و مورد توجه هستید. پس نیازی ندارید که او از شما تعریف یا انتقاد کند. بلکه به خود متکی باشید.
۳- وسواس و تردید شما را پژمرده کرده است و آن شادابی گذشته را ندارید. پس اگر می‌خواهید کارهایتان با نظم باشد و آن طوری که می‌خواهید، انجام بگیرد، سعی کنید دقت کنید، تصمیم بگیرید و وقت شناس باشید.
روز‌های خوشی با هم داشتید، اما اکنون فکر می‌کنی که او دیگر آن تمایل سابق را نسبت به تو ندارد. این اندیشه را از سر بیرون کن، چون همانطور که تو به او محتاجی او نیز به تو مایل است. به زودی پیام‌های امیدوارکننده‌ای به دستت خواهد رسید و تو را شادمان خواهد کرد.