بررسی دی‌ان‌اِی مو‌های موجود در حفره‌های دندانی شیر‌های کشته شده اواخر قرن نوزدهم نشان داد این شیر‌ها شاید به علت آسیب‌های دندانی انسان‌ها را هم شکار می‌کرده‌اند.
به گزارش ایرنا، دو شیر نر در سال ۱۸۹۸ موجب هراس در اقامتگاه کارگران پل سازی در منطقه «تساوو ریور» کنیا شدند و ۲۸ نفر را کشتند، ولی خود شیر‌ها هم به ضرب گلوله کشته شدند. بقایای این شیر‌ها در سال ۱۹۲۵ به موزه تاریخ طبیعی «فیلد» در شیکاگو فروخته شد.
محققان موزه فیلد در یک مطالعه جدید در همکاری با دانشمندانی از دانشگاه ایلینویز مو‌های به دقت خارج شده از میان دندان‌های شکسته این شیر‌ها را تحلیل کردند. دراین مطالعه از میکروسکوپ و تحلیل داده‌های ژنومی برای شناسایی برخی گونه‌های مصرف (خورده) شده توسط این شیر‌ها استفاده و نتایج این تحقیقات در نشریه زیست شناسی جاری منتشر شد.
کشف اولیه این موها اوایل دهه ۱۹۹۰ انجام شد زمانی که «توماس گنوسکی» مدیر کلکسیون در موزه فیلد، جمجمه شیر‌ها را در انباری پیدا و آنها را بررسی کرد تا به نشانه‌هایی برسد از این که شیر‌ها چه چیزی مصرف می‌کردند. او اولین کسی بود که مشخص کرد اینها شیر‌های بالغ نر بوده‌اند هر چند یال و کوپال نداشتند. او همچنین برای اولین بار متوجه شد هزاران آثار مو در مدت زندگی این شیر‌ها در حفره دندان‌های آسیب دیده آنها جمع شده است.
گنوسکی و جولیان کربیس پترهانس استاد دانشگاه روزولت در سال ۲۰۰۱ برای اولین بار درباره شرایط آسیب دیده دندان‌ها گزارش دادند و این فرضیه را مطرح کردند که همین مشکل ممکن است موجب شکار انسان توسط این شیر‌ها شده باشد. تحلیل اولیه برخی از موها نشان داد آنها متعلق به آهوی درشت آفریقایی (ایلند)، ایمپالا، غزال بزرگ آفریقایی، خارپشت کوهی، گراز زگیل دار و گورخر بوده اند.
این محققان در این مطالعه تازه با بررسی دی ان‌ای گزارش دادند تحیل دی ان‌ای موجود در موها، وجود دی ان‌ای زرافه، انسان، غزال بزرگ افریقایی (oryx)، آهوی آبدوست (waterbuck) و گورخر در میان طعمه‌های این شیر‌ها را تایید می‌کند. فقدان دی ان‌ای بوفالو و وجود تنها یک موی بوفالو تشخیص داده شده با میکروسکوپی شگفت آور بوده است؛ زیرا امروز بوفالو شکار مورد ترجیح شیر‌ها است.
میتوژنوم (mitogenome) موی انسان توزیع جغرافیایی گسترده‌ای دارد و دانشمندان برای مطالعه اخیر از توصیف یا تحلیل بیشتر آن خودداری کردند.