سیل ویرانگر تجریش که در طول مسیر خود به خانه‌ها و خودرو‌ها خسارت فراوان وارد کرد و وقتی که به میدان تجریش رسید به زیرگذر دور میدان، داخل تکیه بازارتجریش و راهروی بازار تجریش وارد شد و در مقابل خود هرچه بود نابود کرد.
به گزارش همشهری آنلاین، گل ولای به‌حدی زیاد بودکه سمت بیمارستان شهدای تجریش از سمت شرق و ورودی خیابان مقصودبیگ و ولیعصر در سمت جنوب و غرب پیش رفت. میدان تجریش تا دوماه بعد از این روز سیاه، بسته بود و در این مدت جنازه‌ها از لابلای گل ولای بیرون کشیده می‌شدند، خیلی از جنازه‌ها ده‌ها کیلومتر پایین‌تر و در مناطق جنوبی تهران پیدا شدند و از بعضی از مفقودین هم تا به امروز اثری پیدا نشده است.
سنگی بزرگ در بخش شمالی میدان تجریش است که یادگاری تلخی از همین واقعه است. سیل تجریش که در ابعاد بسیار بزرگ اتفاق افتاد با موضوع دیگری همزمان شد که منجر به اتفاق مبارکی در حوزه نجات جان و مال شهروندان در آتش‌نشانی شد.
مرتضی خلیل‌پیما، از مدیران سابق اداره آتش‌نشانی و از پیشکسوتان این حرفه، درباره اتفاقات آن روز توضیح می‌دهد: «سال ۱۳۶۶ زمانی که حادثه تلخ سیل بزرگ تجریش اتفاق افتاد، وزیر کشور به شهردار و من که مسئولیت بازرسی در شهرداری را داشتم و همزمان مدیر سازمان آتش نشانی بودم، دستور داد که گزارشی از این واقعه تهیه شود.
به همراه نخست وزیر وقت با هلیکوپتر عازم منطقه شدیم. نرسیده به آسمان میدان ونک باید با بیسیم به ضدهوایی آماده شلیک که در آن دوران برای دفاع از شهر در مقابل حمله‌های هوایی دشمن در برخی میدان‌ها مستقر بودند، خبر می‌دادیم که هلیکوپتر خودی است تا به ما شلیک نکنند.
درست در این لحظه حساس متوجه شدم که بیسیم من ایراد دارد و کار نمی‌کند. در آن شرایط به زحمت و از طریق دیگری به پرسنل ضدهوایی اعلام وضعیت انجام گرفت و بعد هم من از موقعیت استفاده کردم و اطلاع دادم که امکانات آتش‌نشانی به‌روز و کامل نیست.
نخست‌وزیر دستور داد فردا به دفترش بروم. با گفتگو و اعلام کمبود وسایل ایمنی و تجهیزات، هماهنگی به عمل آمد و برای گرفتن تجهیزات آتش‌نشانی ۳ میلیون مارک پول از بانک مرکزی دریافت کردیم و برای خرید به آلمان رفتیم. بعد از خرید تجهیزات الکترونیکی و استقرار آن در ایستگاه‌های آتش‌نشانی، پس از سال‌ها، ایستگاه‌ها مدرن و مجهز شدند تا در صورت بروز مشکل برای شهروندان تهرانی، عملیات‌ها با سرعت و سهولت بیشتری انجام گیرد.»