حوادث معدن در ایران به تکرار افتاده‌اند و همواره این اخبار ناراحت‌کننده را ازگوشه و کنار کشور می‌شنویم. حالا گردانه به نام معدن طبس افتاده و بیش از ۵۰ تن از کارگران معدن تاکنون کشته شده‌اند. این اتفاق سؤالات بسیاری درباره حفاظت و ایمنی معادن به وجود آورده که دقیقاً مشکل از کجاست؟
به گزارش انتخاب، حسن صادقی، رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری، درباره افزایش حوادث معدنی در ایران گفت: در معادن معمولاً حوادث وجود دارد، اما در کشور ما حوادث نسبت به کشور‌هایی مثل چین و ژاپن و آسیا میانه، خیلی بیشتر است.
حوادث ما با کشور‌های دیگر قابل قیاس نیست. علت این حوادث عدم دسترسی ما به تکنولوژی روز است. به واسطه‌ی تحریم‌ها نتوانستیم تکنولوژی‌های هشدار‌دهنده را داشته باشیم تا ده دقیقه قبل از حادثه به کارگر اخطار دهد. آثار تحریم را در حوادث معدن هم می‌بینیم، اما نمی‌خواهیم باور کنیم که تلفات معدنی ما ناشی از عدم تکنولوژی است. چرا هرساله باید شاهد حادثه باشیم؟ معدن شازند ۱۴ کارگر را زیر آوار کرد، معدن گرگان هم همینطور و هر چند ماه این حوادث تکرار می‌شوند. حوادثی که ۱ یا ۲ نفر کشته می‌دهد دیگر اخبارش درز نمی‌کند. عمده دلیل مشکل ما عقب ماندگی تکنولوژی در حوزه حفاظت و ایمنی کار در معادن است. ما حتی این ایمنی را در صنایع هم داریم.
وی درباره تأثیر تحریم‌ها بر عدم ایمنی معادن بیان کرد: تشکل‌های کارگری آمریکا باید از دولتشان بخواهند که اجازه دسترسی به ایران برای ایمنی معادن را بدهند. چرا همه چیز باید به تحریم‌های سیاسی مربوط باشد؟ چرا کالایی که برای ایمنی کارگران است باید مشمول تحریم شود؟ عمده این حوادث مربوط به تحریم است. خود چین در این حوزه به روز است. به محض اینکه انفجاری در راه باشد، سیستم‌های هشدار‌دهنده به صدا در می‌آیند. اکثر کشور‌هایی که تحریم نیستند، خودشان را به این سیستم‌ها مجهزکرده‌اند. این در حالیست که هر روز ابعاد فجایع معدن در ایران گسترده‌تر می‌شود.
صادقی درباره ضعف عملکرد کارفرما‌های معادن گفت: کارفرما‌ها برایشان سخت است تکنولوژی گران وارد کنند. اینجا چه کسی باید نظارت داشته باشد؟ وزارت کار! این وزارتخانه در برابر چندین کارگاه بزرگ و میلیون‌ها کارگر، هزار و سیصد بازرس دارد، اگر این تعداد بازرس را تقسیم کنیم، هر ۵ سال نوبت یک کارگاه برای بررسی بازرس می‌شود. معادن باید در این بین ویژه دیده شوند. صنایع حادثه خیز و پرتلفات را باید به صورت جداگانه بررسی کنند. باید برای این مناطق گروه‌های بازرسی، چند لایه تعریف شوند. روی سخن من دولت‌های متعدد است و همواره به این مسأله بی توجهی کرده‌اند.
او افزود: به کارگاه‌های ساختمانی هم توجه ندارند، کارگر از ارتفاع می‌افتد، اما هیچ حمایتی از او نمی‌شود و حفاظت و ایمنی هم رعایت نمی‌کنند. کارگر از داربست می‌افتد و هیچ حفاظی هم برایشان نگذاشته اند و به زمین می‌افتند. هزینه بی توجهی‌های دولت به ایمنی فضا‌های کارگری را کارگران می‌دهند. کسی هم در این زمینه اعتراضی بکند می‌گویند با دولت مشکل دارید.