ارتش ایالات متحده ناوگان قدرتمندی از جت‌های جنگنده دارد که بسیاری از آن‌ها دهه‌ها در خدمت بوده اند.
به گزارش روزیاتو، در ادامه این مطلب به بررسی ۵ جت جنگنده برتر ایالات متحده با طولانی‌ترین عمر مفید می‌پردازیم.
ورود به سرویس: ۱۹۸۳
هورنت اولین پرواز خود را در سال ۱۹۷۸ به پایان رساند و پنج سال بعد، در سال ۱۹۸۳، با تفنگداران دریایی و در سال ۱۹۸۴ با نیروی دریایی ایالات متحده وارد خدمات عملیاتی شد. ورود آن به خدمت نظامی باعث آغاز فرآیند جایگزینی ناوگانی برای F-۴ Phantom و A-۷ Corsair شد.
جنگنده F/A-۱۸ Hornet برای برآوردن الزامات ماموریتی برای ماموریت‌های هوا به هوا و هوا به زمین طراحی شده بود. با پوشش طیف گسترده‌ای از عملیات‌های تاکتیکی، هورنت می‌توانست نقش‌هایی مانند برتری هوایی، اسکورت جنگنده، حمله دریایی، شناسایی، کنترل هوایی رو به جلو و ... را انجام دهد.
F/A-۱۸ Hornet ستون فقرات اصلی هوانوردی تاکتیکی تفنگداران دریایی ایالات متحده است و از ماموریت‌های جهانی این نیرو پشتیبانی می‌کند. این هواپیما نسبت به سوپر هورنت سبک‌تر و قابل مانورتر است، نسخه‌ای جدیدتر که مخصوص عملیات از روی ناو‌های هواپیمابر است.
ورود به سرویس: ۱۹۷۸
داستان F-۱۶ Fighting Falcon در دهه ۱۹۷۰ با گروه کوچکی از مهندسان و تحلیلگران دفاعی معروف به “مافیای سبک وزن” آغاز می‌شود. این گروه نامتجانس به دنبال طراحی جایگزینی برای جنگنده‌های آن زمان بودند که به طور فزاینده‌ای سنگین شده و قدرت مانورشان کاهش یافته بود.
هدف این تیم جایگزینی وزن اضافی و محموله‌های سنگین با سرعت بیشتر و قدرت مانور بالاتر بود. محصول نهایی مورد نظر یک جنگنده مقرون به صرفه بود که به راحتی می‌توانست در زمینه مانورپذیری هواپیما‌های دشمن را شکست داده و با موشک یا آتش توپ خودکارش به آن‌ها حمله کند.
این هواپیمای جنگی به قدری موفق بوده که از زمان تولید در سال ۱۹۷۵، بیش از ۴،۵۰۰ فروند از آن برای ۲۶ کشور تولید شده است. لاکهید مارتین با ۳۰۰ فروند فروش احتمالی جدید در آینده نزدیک (با نسخه Block ۷۰/۷۲)، همچنان آینده روشنی را برای این جت جنگنده می‌بیند.
حتی ویتنام نیز می‌تواند مشتری آینده F-۱۶ باشد، زیرا ارزش بازدارندگی این هواپیما را در طول تنش‌های شدید در منطقه دریای چین جنوبی دیده است.
ورود به سرویس: ۱۹۷۷
سریع نیست، شیک و صیقلی نیست، و قطعا جذاب نیست…، اما می‌تواند براحتی تانک‌ها را نابود کند، و این دلیل اصلی تولد این هیولا بود.
در طول دوران جنگ سرد، که اساساً از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۹۱ ادامه داشت، این ترس قابل درک وجود داشت که شوروی با تهاجمی زمینی بر اروپای غربی مسلط شود. شوروی دریایی واقعی از سربازان و تانک‌ها داشت که می‌توانستند از آن‌ها در یک حمله زمینی وسیع و برق آسا استفاده کنند. برنامه ریزان نظامی ایالات متحده به یک ابزار جدید در حوزه نیروی هوایی برای عقب راندن آرایش‌های زرهی شوروی و فراهم کردن پشتیبانی هوایی نزدیک به شکلی قابل اتکا نیاز داشت.
پاسخ A-۱۰ Thunderbolt II بود که برنامه ریزی برای ساخت آن در دهه ۱۹۶۰ آغاز شد و اولین تحویل آن در سال ۱۹۷۵ اتفاق افتاد. بدنه هواپیما با در اولویت قرار داشتن بحث بقای خلبان طراحی شد. علاوه بر این، افزونگی سیستم‌های بقا، A-۱۰ را قادر می‌ساخت حتی پس از آسیب‌های قابل توجه نیز به فعالیت خود ادامه دهد. با قدرت مانور عالی خود در سرعت‌ها و ارتفاع پایین، این جنگنده می‌توانست و می‌تواند برای مدت طولانی در نزدیکی میدان نبرد پرسه بزند و پشتیبانی سطح یک را برای نیرو‌های زمینی فراهم کند.
جدا از مهمات هدایت شونده، A-۱۰ در صورت برخورد با تانک‌های دشمن می‌تواند تا ۴،۲۰۰ گلوله در دقیقه شلیک کند. گلوله‌های آتش زای PGU-۱۴/B این هواپیما با هسته اورانیوم ضعیف شده می‌تواند یک تانک کاملاً مستحکم و قوی را در عرض چند ثانیه به یک جنازه در حال دود تبدیل کند.
آینده A-۱۰ هنوز روی هواست (هیچ جناسی به کار نرفته است!)، و این موضوعی بحث برانگیز در میان بسیاری از هوانوردان و علاقه‌مندان به هوانوردی است که آیا پایان راه گراز از راه رسیده است یا خیر.
ورود به سرویس: ۱۹۷۶
F-۱۵ Eagle یک جنگنده تاکتیکی با قابلیت مانور بالا و دارای قابلیت عملیات در تمام شرایط آب و هوایی است که برای ورود به حریم هوایی دشمن و کسب و حفظ برتری هوایی بر میدان جنگ طراحی شده است. داستان F-۱۵ در دهه ۱۹۶۰ به دلیل عملکرد ضعیف F-۴ Phantom در جنگ هوایی نزدیک آغاز شد.
مک دانل داگلاس برای طراحی و تولید این هواپیما انتخاب شد و در ۲۶ ژوئن ۱۹۷۲ اولین نمونه اولیه F-۱۵ از کارخانه آن‌ها بیرون آمد. اولین پرواز F-۱۵A در جولای ۱۹۷۲ انجام شد و تا نوامبر ۱۹۷۴، اولین F-۱۵ به بال آموزش جنگنده تاکتیکی ۵۸اُم واقع در پایگاه نیروی هوایی لوک در آریزونا تحویل داده شد. در این مکان، آموزش با هر دو نوع F-۱۵A و B آغاز شد.
این هواپیمای زمخت به خدمت خود ادامه می‌دهد و آینده این جنگنده در اختیار نسخه F-۱۵EX است. این آخرین نسخه از ایگل دارای پیشرفت‌های متعددی است و نیروی هوایی مایل است تا ۲۰۰ فروند دیگر از آن‌ها را خریداری کند.
ورود به سرویس: ۱۹۶۴
توسعه F-۵ Tiger در سال ۱۹۵۴ زمانی که تیمی از نورثروپ گرومن به اروپا و آسیا سفر کردند تا نیاز‌های دفاعی کشور‌های عضو ناتو و SEATO را ارزیابی کنند، آغاز شد.
در نتیجه این تور، این تیم مطالعه طراحی یک جت جنگنده سبک وزن و مافوق صوت را آغاز کرد که مقرون به صرفه، با نگهداری آسان و قادر به انجام عملیات از روی باند‌های کوتاه بود. تا سال ۱۹۵۶، نیروی هوایی ایالات متحده علاقه‌ای به عملیاتی کردن آن در تعداد زیاد نشان نداد، اما تعداد کمی از نسخه آموزشی اش، T-۳۸ Talon را در ناوگان حفظ کرد.
در ۲۵ آوریل ۱۹۶۲، وزارت دفاع اعلام کرد که F-۵ را برای صادرات در قالب یک برنامه کمک نظامی ارائه می‌دهد. در مجموع، بیش از ۲،۶۰۰ فروند از این جنگنده توسط Northrop Grumman ساخته شد، از جمله مواردی که تحت قرارداد‌های تولید مشترک و تحت لیسانس با کشور‌های کانادا، تایوان، کره جنوبی، اسپانیا و سوئیس تولید گردید.
به ادعای نورثروپ گرومن:
از اولین تحویل F-۵ در سال ۱۹۶۴… هر هواپیما طبق برنامه، با قیمت قرارداد یا کمتر از آن، و با عملکردی که وعده داده شده بود، تحویل داده شد. تقریباً دو سوم از F-۵های تولیدی اورجینال در ۲۶ کشور از جمله ایالات متحده فعال هستند.
در حال حاضر، نیروی دریایی ایالات متحده از F-۵ در اسکادران‌های دشمن خود استفاده می‌کند که هواپیما‌های دشمن را در طول ماموریت‌های آموزشی شبیه سازی می‌کنند. نیروی هوایی نیز از این هواپیما‌ها برای نقش آموزشی مشابهی استفاده می‌کند.