جنگنده دو موتوره F-۱۵ Eagle ساخت مک دانل داگلاس با توانایی انجام عملیات در همه شرایط آب و هوایی بیشتر از هر جنگنده جت دیگر ایالات متحده نبرد موفق هوا به هوا داشته است.
به گزارش روزیاتو، منشا جنگنده F-۱۵ Eagle به دوران جنگ ویتنام (۱۹۷۵-۱۹۵۵) باز می‌گردد، زمانی که نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی این کشور به دنبال یک جت جنگنده تاکتیکی جدید بودند.
در حالی که وزیر دفاع وقت، رابرت مک نامارا می‌خواست هر دو شاخه ارتش این کشور برای کاهش هزینه‌ها از یک هواپیمای واحد استفاده کنند، نیروی دریایی و نیروی هوایی معیار‌های متفاوتی برای هواپیمای جدید داشتند. نیروی دریایی هواپیمایی می‌خواست که بتواند مأموریت‌های مختلف را انجام دهد و زمان پرسه زنی طولانی‌تری داشته باشد. در مقابل، نیروی هوایی یک هواپیمای سریع، سبک و با قابلیت مانور بسیار بالاتر از میگ‌های شوروی می‌خواست.
در ۹ ژوئیه ۱۹۶۷، غرب اولین نگاهی اجمالی خود به جنگنده MIG-۲۵ ساخت میکویان-گورویچ را تجربه کرد، جنگنده‌ای که در فرودگاه دوموددوو در نزدیکی مسکو در معرض دید عموم قرار گرفت. زمانی که برنامه ریزان نظامی برای اولین بار این هواپیما با اسم رمز Foxbat در میان کشور‌های عضو ناتو را دیدند، تصور کردند که این هواپیما بسیار سریع و با قدرت مانور بسیار بالاست.
غرب در آن زمان هیچ هواپیمای قابل مقایسه‌ای از نظر طراحی با میگ-۲۵ و توانایی آن برای پرواز با سرعت ۳ ماخ نداشت. نیروی هوایی آمریکا که اکنون می‌ترسید برتری هوایی خود را در درگیری با میگ-۲۵ از دست بدهد، معیار‌های خود را تغییر داد و هواپیمایی را درخواست کرد که بتواند با سرعت MiG-۲۵ برابری کند. در سال ۱۹۶۸، نیروی هوایی پیشنهادی برای یک هواپیمای جدید مطرح کرد که باید معیار‌های زیر را برآورده کند:
دارای دو موتور
حداکثر وزن برخاست ۱۸.۱ تن
حداکثر سرعت ۲.۵ ماخ
نرخ پیشرانه به وزن ۱:۱
در دسامبر ۱۹۶۹، نیروی هوایی ایالات متحده گزینه پیشنهادی مک دانل داگلاس را انتخاب کرد و از ترس لغو برنامه، تصمیم گرفت از مرحله نمونه اولیه صرف نظر کرده و مستقیماً به مرحله تولید انبوه برود. اف-۱۵ ایگل اولین پرواز خود را در ۲۷ ژوئیه ۱۹۷۲ انجام داد و در نوامبر ۱۹۷۴ وارد خدمت نیروی هوایی ایالات متحده شد.
در ۲۷ ژوئن ۱۹۷۹، زمانی که خلبان نیروی هوایی اسرائیل، موشه ملنیک، یک فروند میگ-۲۱ سوری را با استفاده از موشک Python ۳ بر فراز لبنان سرنگون کرد، اف-۱۵ اسرائیلی اولین شکار هوا به هوای خود را ثبت کرد. در طی همان ماموریت، ایتان بن الیاهو، دیگر خلبان نیروی هوایی اسرائیل به اولین شکار اف-۱۵ با توپ دست یافت و یک میگ-۲۱ دیگر سوری را با توپ M۶۱ Vulcan خود سرنگون کرد. در طول حمله تابستان ۱۹۸۲ به لبنان، اف-۱۵های اسرائیلی ۴۱ فروند هواپیمای سوری را سرنگون کردند.
در ۵ ژوئن ۱۹۸۴، هواپیما‌های اف-۱۵ نیروی هوایی سلطنتی عربستان سعودی پس از ورود دو فروند اف-۴ فانتوم نیروی هوایی ایران به حریم هوایی این کشور به پرواز درآمدند تا آن‌ها را رهگیری کنند. اف-۱۵های عربستان سعودی از ترس این که احتمالاً جت‌های ایرانی قصد حمله به نفت‌کش‌ها را داشته باشند، موشک‌های AIM-۹ Sidewinder خود را به سمت آن‌ها شلیک کردند. در نتیجه یکی از جت‌های ایرانی را ساقط کرده و جت آسیب‌دیده دیگر را مجبور به فرود اضطراری در جزیره کیش کردند.
در آستانه اولین جنگ خلیج فارس (۱۹۹۱-۱۹۹۰) پس از تهاجم صدام حسین به کویت، نیروی هوایی ایالات متحده شروع به استقرار F-۱۵های خود در پایگاه‌های هوایی اش در خاورمیانه کرد. در طی عملیات طوفان صحرا، F-۱۵های نیروی هوایی ایالات متحده موفق شدند ۳۶ مورد از ۳۹ پیروزی نبرد هوا به هوا را به نام خود رقم بزنند.
برای حمایت از ناتو در جریان مداخله در کوزوو در سال ۱۹۹۹، در ۸ فوریه، F-۱۵های نیروی هوایی ایالات متحده بعد از بلند شدن از پایگاه هوایی آویانو در شمال غربی ایتالیا، چهار میگ-۲۹ صربستان را سرنگون کردند.
اف-۱۵ ایگل از اولین باری که وارد خدمت در ناتو و متحدانش شد، ۱۰۴ پیروزی هوا به هوا بدون سرنگونی حتی یک فروند را به ثبت رسانده است.
از زمانی که Messerschmitt Me ۲۶۲ آلمانی در اواسط سال ۱۹۴۴ وارد صحنه شد، هواپیما‌های جت در نبرد‌های هوایی شرکت کرده اند. اولین شکار موفق هوا به هوا توسط یک جت جنگنده در ۸ آگوست ۱۹۴۴ اتفاق افتاد، زمانی که یک هواپیمای Me۲۶۲ به خلبانی ستوان یواخیم وبر یک پشه شناسایی بریتانیایی هاویلند DH.۹۸ را بر فراز مونیخ ساقط کرد.
در دوران جنگ کره (۱۹۵۳-۱۹۵۰)، اتحاد جماهیر شوروی MiG-۱۵های ساخت Mikoyan-Gurevich را توسعه داد، یک جت جنگنده با بال‌های شیب دار که با استفاده از اطلاعات مهندسان آلمانی به اسارت گرفته شده پس از پایان جنگ جهانی دوم ساخته شده بود. در آن زمان، جنگنده‌های بال مستقیم غرب با میگ شوروی قابل مقایسه نبودند، اما با وجود عدم تعادل، اولین شکار هوا به هوا برای یک جت در ۸ نوامبر ۱۹۵۰ اتفاق افتاد، زمانی که یک P-۸۰ Shooting Star ساخت لاکهید به خلبانی ستوان راسل جی براون، یک MiG-۱۵ را در نزدیکی رودخانه یالو در مرز چین و کره شمالی سرنگون کرد.
اگرچه P-۸۰ توانایی ساقط کردن MiG-۱۵ را داشت، اما یک اتفاق و تنها برای یک بار بود، زیرا جت‌های جنگنده غربی در نبرد تن به تن، با میگ‌های شوروی قابل مقایسه نبودند. برای مقابله با قابلیت مانور میگ-۱۵، کمپانی North American Aviation جنگنده F-۸۶ Sabre را توسعه داد، یک جت جنگنده بسیار مانورپذیر با ویژگی‌هایی مشابه با همتای شوروی خود.
در طول جنگ جهانی دوم و جنگ کره، جت‌های جنگنده با موتور جت برای سرنگونی هواپیما‌های دشمن به آتش توپ متکی بودند. این موضوع در اواخر دهه ۱۹۵۰ تغییر کرد، زمانی که نیروی دریایی و نیروی هوایی ایالات متحده شروع به جایگزینی توپ با موشک‌های هوا به هوا کردند. تقریباً تمام F-۴ Phantom IIهای ابتدایی ساخت مک دانل داگلاس فقط به موشک‌های هوا به هوا مجهز بودند.
در طول جنگ ویتنام، نقش اصلی جنگنده‌های نیروی هوایی ایالات متحده جلوگیری از حمله میگ‌های ویتنام شمالی به بمب افکن‌های آمریکایی بود. با وجود تجهیز به هواپیما‌های قدیمی شوروی، هدف نیروی هوایی ویتنام شمالی این بود که هواپیما‌های آمریکایی را وادار کند که بمب‌های خود را زودتر از موعد رها کرده و ماموریت آن‌ها را مختل کنند.
زمانی که ویتنام شمالی در سال ۱۹۶۶ شروع به دریافت MiG-۲۱ کرد، آن‌ها را با MiG-۱۷های خود ترکیب کرده و دست به حملات هوایی چریکی بزن در رو کردند که طی آن هواپیما‌های آمریکایی را با عبور سریع یکباره از کنار آن‌ها دچار وحشت کرده و سپس از آن‌ها عبور کرده و خود را به پایگاهی امن در شمال یا پناهگاه خود در چین کمونیست می‌رساندند.
زمانی که آمریکایی‌ها رفته رفته هواپیما‌های بیشتری را در نبرد با هواپیما‌های ویتنام شمالی از دست دادند، توپ‌ها را دوباره در هواپیما‌ها به کار گرفتند و به تاکتیک‌های سنتی جنگ تن به تن بازگشتند. با وجود بازگرداندن توپ ها، موشک‌های هوا به هوا سلاح اصلی خلبانان آمریکایی در هنگام درگیری با هواپیما‌های دشمن هستند. در واقع، به ادعای Intergalactic، جنگنده اف-۱۵ هرگز در یک نبرد تن به تن شکست نخورده است!