روزنامه اطلاعات نوشت: همین هفته اخیر، حضور چند تیم فوتبال از بلاد عربی همسایه در ایران، و نبود زمین مناسب برای بازی، مایه وهن افکار عمومی و سرافکندگی شد. نه چمن و نه نورافکن، نه تماشاگر و نه امکانات جنبی و رفاهی، هیچ یک قابل قبول و استاندارد نبود. پس روشن است که سازه‌های ما نیاز به تعمیر ندارد، بلکه فرسوده است. گفته اند: «لباس پاره را می‌شود رفو کرد، اما اگر پوسید باید جایگزین کرد و تازه کرد!» ما کدام سازه و نهاد و ساختار را نو کرده ایم؟
همه می‌توانیم به چشم ببینیم که چه سازه‌های عظیم و ساختمان‌های نیمه کاره، در حد بتن ریزی و اسکلت فلزی در پایتخت و شهر‌های بزرگ و کنار جاده‌ها در سراسر کشور بلاتکلیف مانده است. به برادران قرارگاه خاتم الانبیا (ص) برنخورد، آزادراه شمال که جای خود دارد، حتی سازه مقدس مصلا از صدر انقلاب تا امروز به پایان نرسیده است. چقدر پروژه‌های عاجل و بی‌مطالعه را کلنگ زده و زمینش را سیمانی ریخته اند و رها کرده اند؟ مردم از این وضع هم خسته‌اند، هم غمگین و هم خشمگین.
هرجا آب و درختی هست و هوا خوش است و تالاب خوش آب و هوایی برجای مانده است، در این سرزمین نیمه جان خشک می‌کنند و پروژه‌ای نامربوط آغاز می‌شود. با این نگاه به سرزمین، به جای حفاظت از نعمت‌های الهی و پایدار سازی محیط زیست، نیم نفس زمین را گرفته ایم و زندگی طبیعت ایران هر لحظه به مرگی دردناک پایان می‌یابد. حال آنکه هر عاقلی با نگاه به سواحل جنوبی و بنادر شیخ نشین‌ها می‌فهمد باید پروژه‌های صنعتی و خدماتی و راه و خط آهن و انرژی را در آنجا و در کنار خلیج فارس و دریای عمان و اقیانوس هند بنا کرد، نه در مبارکه یا میانکاله که می‌توان اکوتوریسم و دانشگاه حیات وحش ایران را ساخت و تنوع ژنتیکی گیاه و جانور و حشره را در آن حفاظت کرد و اساس بالاترین بهره وری دامی و گیاهی را مهیا ساخت.
بیش از این لازم نیست نمونه‌ای بیفزاییم و از آنجا که این امور، کاملا در دیدگاه و معرض توجه همگان است، از سر خیرخواهی و از برای هشدار بیان شد. امیدواریم فصل تازه‌ای که دولت نوین موسوم به وفاق سیاسی، متشکل از کارآمدترین مدیران و نیرو‌های کشور آغاز کرده است، بتواند گره از کار فروبسته بگشاید و امین‌ترین نیروها، امانی به ارمغانی آورند و نوسازی و بازآرایی سرزمین مادری را به بهترین شیوه آغاز کنند.
پیچیدگی شرایط نشان می‌دهد که ما باید قویتر از همیشه، بنیان‌های اقتصاد و جامعه را استوار سازیم و بی هیچ دغدغه و کمبودی در منطقه گام برداریم. هیچ چیز در خاورمیانه برای ایران ضمانت و منفعت به حساب نمی‌آید مگر اراده و دانش و تجربه‌ای که داریم و دلسوزی و نگاهبانی قدرتمندانه از امنیت کشور و منافع ملی.
وقت آن رسیده است که چهره واقعی ایران را نمایان سازیم و قدرت بی پایانی را که تاریخ و جغرافیا به ما بخشیده است، از رهگذر عقل و تدبیر بازیابیم. این کار به اراده و تجربه و محاسبه و کار‌های سخت و بزرگ امکانپذیر است. با تعلل و تعصب و توقف کشور در امور کوچک، نزاع‌های خیابانی و محدودسازی تنگ نظرانه، کاری از پیش نخواهیم برد. کار‌های بزرگ با پشتیبانی و پایمردی ملت و تدبیر بزرگان و خردمندان ممکن است و بس.