فیل‌پشه یا پشه‌خوار، سرده‌ای از پشه‌های روزگرد و اغلب نسبتاً رنگارنگ است که در سراسر جهان بین ۳۵ درجه شمالی و ۳۵ درجه جنوبی یافت می‌شود. بیشتر گونه‌ها در جنگل‌ها وجود دارند. این پشه شامل بزرگ‌ترین گونه شناخته شده پشه است که تا ۱۸ میلی‌متر طول و ۲۴ میلی‌متر طول بال دارد. این یکی از انواع پشه‌هایی است که خون‌خوار نیست. بزرگسالان از مواد غنی از کربوهیدرات، مانند عسلک، یا شیره و آب گیاهان آسیب دیده، زباله، میوه و شهد استفاده می‌کنند.
به گزارش عصر ایران، جفت‌گیری در هوا، نر‌ها و ماده‌ها ضربان بال خود را با یک فرکانس همگام می‌کنند. تخم‌ها با پرتاب کردن آن‌ها بر روی سطوح آب در حالی که معلق هستند، رسوب می‌کنند. رنگ آن‌ها سفید یا زرد است و بسته به دما، دوره کمون ۴۰ تا ۶۰ ساعت است. هر چه پشه ماده مسن‌تر باشد، احتمال سلامت تخم‌ها کمتر می‌شود.
برخلاف گونه‌های خون‌مکنده پشه‌ها، لارو آن‌ها لارو دیگر پشه‌ها و طعمه‌های شناگر مشابه را شکار می‌کنند و فیل‌پشه‌ها را برای انسان مفید می‌سازند. با زندگی روی این رژیم غذایی غنی از پروتئین و چربی، آن‌ها نیازی به‌خطر انداختن جان خود با مکیدن خون در بزرگسالی ندارند، زیرا قبلاً مواد لازم برای اووژنز و ویتولوژنز (Vitellogenesis) را جمع‌آوری کرده‌اند. لارو‌های یک گونه جنگلی، فیل‌پشه درخشان (Toxorhynchites splendens)، لارو گونه‌های دیگر پشه که در شکاف درختان یافت می‌شوند، به ویژه آئدس مصری را مصرف می‌کنند.
دانشمندان محیط زیست پیشنهاد کرده‌اند که فیل‌پشه‌های به مناطق خارج از محدوده طبیعی خود برای مبارزه با تب دنگی معرفی شوند. این به صورت تاریخی انجام شده‌است، اما اشتباهاتی رخ داده‌است. برای مثال، زمانی که دانشمندان قصد معرفی فیل‌پشه درخشان را به مناطق جدید داشتند، در واقع فیل‌پشه امبوین (Toxorhynchites amboinensis) را معرفی کردند.