با توجه به پیشرفت‌های صورت گرفته در زمینه خودرو‌های خودران، هدف حضور گسترده خودرو‌های بدون راننده در جاده‌ها بیش از هر زمان دیگر در دسترس به نظر می‌رسد.
به گزارش عصر ایران، رقابت برای ساخت خودرو‌های خودران طی سال‌های اخیر افزایش یافته است. این قبیل محصولات اکنون مورد توجه خودروسازان هستند. در همین راستا، آن‌ها هزینه زیادی را صرف پژوهش و توسعه در این زمینه می‌کنند تا در آینده‌ای نه چندان دور راننده‌های انسانی را به چیزی منسوخ تبدیل کنند.
اگرچه فناوری جدیدی به نظر می‌رسد، اما معرفی نمونه‌های اولیه خودرو‌های بدون راننده به بیش از ۵۰ سال پیش و دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی باز می‌گردد.
آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا در سال ۱۹۷۱ نمونه اولیه یک خودرو بدون راننده مبتنی بر فورد کورتینا را معرفی کرد. اگرچه این مدل شباهت چندانی به نمونه‌های خودران امروزی ندارد، اما همچنان این امکان را برای مسافر خود فراهم می‌کرد تا از کار‌های دیگری مانند مطالعه روزنامه لذت ببرد.
خودرو بدون راننده آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا دارای یک واحد گیرنده ویژه در قسمت جلو بود که با دریافت تکانه‌های الکترونیکی از جاده امکان حرکت بی نیاز از دخالت راننده را فراهم می‌کرد.
هدایت این خودرو با استفاده از کابل برقی مدفون در مسیر آزمایش و میدان مغناطیسی صورت می‌گرفت. سیگنال‌های دریافتی از مسیر آزمایشی که سیم در آن مدفون بود توسط واحد ویژه جلو خودرو تفسیر شده و اطلاعات آن برای تغییر مسیر و سرعت خودرو به کار گرفته می‌شد.
این آزمایش‌های رانندگی مبتنی بر سیم با استفاده از تعدادی خودرو‌های تولیدی اصلاح شده از جمله آستین مینی، استاندارد ونگارد و سیتروئن دی اس ۱۹ در دهه ۱۹۶۰ آغاز شد.
با این وجود، آزمایشگاه پژوهش جاده بریتانیا به دلیل مشکلات مالی پروژه خودرو بدون راننده را کنار گذاشت تا سرمایه خود را صرف پروژه‌هایی سازد که بازگشت مالی سریع تری را نوید می‌دادند.
نخستین خودرو بدون راننده که به ریل یا سیم زیر جاده وابسته نبود نیز در دهه ۱۹۷۰ توسط آزمایشگاه مهندسی مکانیک سوکوبا ژاپن معرفی شد. این خودرو که در سال ۱۹۷۷ از آن رونمایی شد به دو دوربین مجهز بود و از فناوری کامپیوتر آنالوگ برای پردازش سیگنال استفاده می‌کرد.