ایستگاه راه آهن تبریز یکی از بزرگترین ایستگاه‌های ایران و شمالغرب کشور و از نمونه‌های ارزشمند معماری ایستگاهی ایران بشمار می‌آید. ساخت این ایستگاه در سال ۱۳۳۹، دو سال پس از گشایش و راه اندازی راه آهن تهران - تبریز در مکان گذشته آن که در سال ۱۲۹۴ ساخته شده بود، آغاز شد.
در پشت دیوار‌های بلند و وسیع ایستگاه راه آهن تبریز به غیر از کارکنان در مشاغلی، چون بلیت فروشی، خدمات ایستگاهی، رئیس قطار، لوکوموتیوران و ... که پیش روی مردم و مسافران است و عموما با آن‌ها آشنا هستند، ۲۴۱۸ نفر پرسنل در بخش‌های نگهداری خطوط و ابنیه، تاسیسات، مهندسین، کارگران ناوگان ریلی، تکنسین‌های شبکه بالاسری، سوزنبان، راهدار، راهبان، متصدیان ترافیک در تلاش هستند تا قطار‌های مسافربری و باری بر روی خطوط آهنی به حرکت درآیند.
مسیر خط آهن تبریز به ایستگاه رازی در مرز ایران و ترکیه پس از رسیدن به صوفیان با گذر از شبستر و عبور از شمال دریاچه ارومیه در بندر شرفخانه، شیخ، ولی و تسوج در آذربایجان‌شرقی به ایستگاه سلماس در آذربایجان‌غربی رسیده و با طی مسیر کوهستانی سرسبز در امتداد دره قُطور و عبور از پل عظیم قُطور (بزرگترین پل راه آهن خاورمیانه) با ارتفاع ۱۱۸ متر و طول ۴۴۸ متری به ایستگاه بین‌المللی رازی در مرز ترکیه می‌رسد و راه آهن ایران را به ترکیه و کشور‌های اروپایی متصل می‌کند.
این مسیر که قبل از مشکلات زیست محیطی دریاچه ارومیه تا بندر شرفخانه و شیخ، ولی یکی از پرترددترین مسیر‌های سفر گردشگران با قطار به دریاچه ارومیه بود، و تا قبل از همه‌گیری کرونا قطار مسافربری تبریز - وان - استانبول و بالعکس در آن تردد می‌کرد، اکنون جز قطار‌های باری، درِزین‌های حمل کارکنان و پرسنل نگهداری خط قطاری از آن نمی‌گذرد.
ایستگاه‌های مسیر سوت و کور و خالی از مسافران شده و صدای سوت دیزل‌ها، هیاهوی حرکت واگن‌های قطار و چرخ‌های فولادی آن بر سطح سیقلی ریل‌ها کمتر به گوش می‌رسد. مسیر صوفیان - شرفخانه - رازی به طول ۱۹۱ کیلومتر از سال ۱۳۳۳ آغاز و در سال ۱۳۵۰ برای متصل کردن راه آهن ایران به اروپا و غرب ساخته و تکمیل شده است.