دیر پدر شدن می‌تواند خطرات سلامتی کودکان را افزایش دهد.
به گزارش ایسنا، آنان بیشتر شامل اساتید دانشگاه، تاجران ماهر، پرسنل نظامی بازنشسته و متخصصان در زمینه‌های مختلف مانند مهندسی و مراقبت‌های بهداشتی هستند. این مورد فقط خبر آماری نیست و تصمیم این پدران برای بچه‌دار شدن در آینده می‌تواند به‌طور بالقوه بر سلامت و آینده فرزندان آن‌ها تأثیر بگذارد.
نوزادانی که از پدران بالای ۵۰ سال به دنیا می‌آیند خطر تولد زودرس و وزن کم هنگام تولد را کمی بالاتر از سایرین دارند. در حالی که این‌ها خطرات نگران‌کننده مهمی نیستند، اما نیاز به توجه و بررسی بیشتر دارند. مردان بالای ۷۰ سال کمتر احتمال دارد بچه‌های پسر داشته باشند.
فناوری کمک باروری نیز به‌طور فزاینده‌ای توسط پدران بالقوه مسن‌تر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مردان با بالا رفتن سن، به علم و فناوری روی می‌آورند تا به آن‌ها کمک کند پدر شوند. این نشان‌دهنده نقش مهمی است که درمان‌های باروری کنونی در تنظیم خانواده ایفا می‌کنند.
این تغییرات اجتماعی مداوم بر نیاز به آموزش عمومی و تحقیقات بیشتر در مورد مزایا و معایب تأخیر پدر شدن تأکید می‌کند. همانطور که شاهد تغییرات اجتماعی هستیم که چهره پدری را تغییر می‌دهد، باید ذهنی باز داشته باشیم. زمان آن فرا رسیده است که پیامد‌های تأخیر پدر شدن را برای والدین و برای فرزندانشان درک کنیم.
درگذشته اوتیسم را بسیار کمیاب می‌دانستند، اما در سال‌های اخیر بر اساس سیستم‌های آماری، فراوانی آن، حدود ۲ درصد است. افزایش ثبت آماری اوتیسم، شانس دستیابی بیشتر به مراکز تشخیصی و ارزیابی، افزایش آگاهی و تغییر عوامل محیطی است و ثابت‌ترین داده‌ها در میان بسیاری از عوامل خطرزای محیطی که تا به امروز تحقیق شده‌اند، افزایش سن پدر (اسپرم‌های مسن‌تر) و در برخی داده‌ها، افزایش سن مادر است. اما هنوز نمی‌دانیم این تأثیر ازنظر علمی، در هر مورد، چگونه رخ می‌دهد.