گفت‌وگویی با سجاد مهرگان، کارگردان سریال «آقای قاضی» انجام شده است.
به گزارش فرهیختگان، بخشی از این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.
درباره بازخورد‌هایی که از فصل اول سریال گرفتید و اینکه مردم چقدر خواستار ادامه آن بودند، صحبت کنید. همچنین بگویید که چه تجربه‌ای از این بازخورد‌ها برای شروع فصل دوم کسب کردید.
از روز اول طراحی من برای این سریال به‌صورت فصل‌محور بود، با همان منطقی که خدمت‌تان عرض کردم. به نظرم مدیوم تلویزیون نیاز به آثاری دارد که تعداد قسمت‌های بالا داشته باشند و در فصل‌های طولانی ساخته شوند. اصل تلویزیون در همه جای دنیا این است، اما متاسفانه در ایران مولف این نگاه را نداشته و سریال‌ها را براساس منطق فصلی طراحی نکرده‌اند. به‌صورت فصلی برنامه‌ریزی نمی‌کنند.
اساسا در تلویزیون ایران این‌طور است که یک سریال ساخته می‌شود و مخاطب هر وقت تلویزیون را روشن کرد همان را ببیند. اما در جهان این‌گونه است که سریال‌ها به‌صورت فصلی طراحی می‌شوند و می‌دانند که تا چه فصلی می‌خواهند ادامه دهند. نگاه ما به این سریال این‌طور بود که احتمالا در فصل اول به یک مخاطب متوسط رو به بالایی خواهیم رسید و در فصل دوم مخاطبان بیشتر خواهند شد و در فصل سوم حتی می‌توانیم به توسعه فرمت و چیز‌های دیگر فکر کنیم. در فصل اول ما مخاطبی متوسط رو به بالا، به سمت خوب، داشتیم. بعد از فصل اول سریال باید بگویم که فصل اول از نظر من بی‌عیب نبود.
ما هم می‌دانستیم که با توجه به بودجه‌ای که در اختیار داریم، احتمالا اشکالاتی وجود خواهد داشت. بالاخره کسانی که در فضای هنر کار کرده‌اند می‌دانند که بودجه به خروجی اثر هنری بسیار وابسته است. به نظرم فضای تلویزیون آنقدر خالی بود و رسانه ما چیز بهتری برای عرضه نداشت که مردم به سمت سریال آقای قاضی آمدند. واکنش‌ها خیلی خوب بود؛ قوه قضائیه از کار بسیار راضی بود، مردم هم از کار ما بسیار راضی بودند. برخی از ویدئو‌های ما به ۲۰ میلیون بازدید رسید. چند وقت پیش، فردی پیش من آمد و گفت: «من دوست دارم بدانم کسی که ویدئو‌های اثر شما را وایرال می‌کند کیست؟ این فرد نابغه است.» گفتم: «اصلا ما وایرال نمی‌کنیم، حتی تبلیغ هم نمی‌کنیم.» گفت: «مگر می‌شود؟» گفتم: «مردم و مخاطبان این ویدئو‌ها را درست می‌کنند. ما برای سریال حتی یک ویدئوی تبلیغاتی نساختیم.» بازخورد‌ها بسیار خوب بود. یک مشکلی که الان دارم این است که مردم اثر من را در فضای مجازی می‌بینند، نه در خود تلویزیون.
این واقعا خیلی بد است. من اساسا با مدیوم تلویزیون کار کردم، اما الان اثر من در یوتیوب به‌طرز وحشتناکی دیده می‌شود؛ در آپارات، در اینستاگرام. برخی پیج‌های اینستاگرامی تکه‌تکه می‌کنند و کل قسمت‌ها را می‌گذارند و مردم از آنجا کار را می‌بینند. اگر شما کامنت‌ها را خوانده باشید، بسیاری از مردم نمی‌دانند که این اثر از کدام مدیوم پخش می‌شود. به نظرم باید تبلیغات منظمی در تلویزیون انجام شود.
صداوسیما اصلا به تبلیغات محیطی فکر نمی‌کند. اثر من اصلا نیازی به تبلیغات در فضای مجازی ندارد، چون خود فضای مجازی برایش تبلیغ می‌کند. من به‌نوعی تبلیغات نوین نیاز دارم؛ تبلیغاتی از جنس بیلبوردها، تبلیغات محیطی. انتظار دارم که درباره این اثر در فضا‌های مختلف و تخصصی‌تر صحبت شود، اما متاسفانه چنین فضایی اصلا وجود ندارد.