می‌گویند باید سر وقت بروی. ملموس‌ترین نمونه، تونی کروس است. جمعه آخرین بازی دوران حرفه‌ای او بود. اما پس از سوت پایان، تنها یک سوال در ذهن همه بود؛ چرا او دارد فوتبالش را تمام می‌کند در حالی که می‌تواند تا یکی دو سال دیگر بازی کند.
کروس در حالی این تصمیم را گرفته است که می‌توانست قراردادش را با رئال مادرید برای یک فصل دیگر تمدید کند یا به یکی از تیم‌های عربستانی بپیوندد، ولی تصمیم گرفت در اوج خداحافظی کند.
تونی کروس قبلا به صراحت گفته بود می‌خواهد در اوج بازنشسته شود. او درباره این موضوع گفت: برای من مهم است که در سطح بالا فوتبالم را به پایان ببرم و دوران فوتبالم را کش ندهم.
دیشب (جمعه) کریستیانو رونالدو دیگر اسطوره فوتبال نیز آخرین بازی‌اش را در یورو انجام داد. این بازیکن پرتغالی قبلا گفته بود که این یورو قطعا آخرین یوروی دوران حرفه‌ای او است.
رونالدو بدون گل زده به مرحله یک چهارم نهایی رسید و در این مرحله نیز نتوانست برابر فرانسه گلزنی کند و تیمش در ضربات پنالتی شکست خورد. اما این بار کریس رونالدوی متفاوتی را دیدیم. برخلاف بازی قبل برابر اسلوونی، کل تیم برای او بازی نکرد. او به خاطر شکست گریه نکرد. علاوه بر این، وقتی دوربین روی او رفت، رونالدو بیشتر لبخند می‌زد تا اینکه بخواهد گریه کند و احساساتی شود. شاید رونالدو تصمیم گرفت آرامش داشته باشد.
شاید نقطه برجسته برای کریستیانو، قبل از شروع وقت اضافه بود، زمانی که به جای گوش دادن به صحبت‌های مربی، روی چمن نشست و مستقیم به دوربین نگاه کرد.
کریستیانو یک اسطوره است. او دیگر نیازی به اثبات چیزی به کسی ندارد و در ششمین جام ملت‌های اروپا نیز شرکت کرد. او به زودی ۴۰ ساله می‌شود. اما به نظر می‌رسد رونالدو دیگر قدرت قبل را ندارد. به هر حال، تیم پرتغال در حال حاضر قوی است و این عقیده وجود دارد که بدون او می‌توانست به چیز‌های بیشتری دست یابد؛ و حالا به جای این سوال که چرا دارد فوتبالش را تمام می‌کند؟ می‌توان پرسید خب، چرا رونالدو به یورو رفت؟