نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی، در بهمن ماه سال ۱۴۰۱ با اشاره به طرح «مجازات و تعزیرات بازدارنده در مورد اظهارنظرهای افراد» گفت: موضوع این طرح شامل افرادی است که به دلیل چهره شدن در جامعه، مرجعیت اجتماعی پیدا کرده‌اند، اما بی‌اطلاع از موضوعی اقدام به بیان اظهارات خلاف واقع می‌کنند و با انحراف در ذهنیت اجتماعی منجر به خسارت عمده به تمامیت جسمانی افراد یا اموال عمومی و خصوصی می‌شوند.
به گزارش انتخاب، یادداشت علی خضریان با عنوان «کدام آزادی؟ کدام بیان؟» به شرح زیر است:
«طی روزهای اخیر در حالی برخی رسانه‌های غربگرا به نام دفاع از آزادی بیان به طرح «مجازات و تعزیرات بازدارنده در مورد اظهارنظرهای افراد» تاختند که به جای برچسب زنی و تحمیل بیان خود به اذهان اجتماعی، متن اولیه این طرح را هم منتشر نکردند! متنی که البته تا تکمیل شدن فاصله زیادی دارد.
طرحی که از همان ابتدای متن خود مشخص کرده پیرامون هر شخصی است که دارای موقعیت شغلی، اجتماعی، سیاسی، خانوادگی، علمی، فرهنگی و نظامی جامعه است و علی القاعده موضوع مجازات آن ارتباطی با عموم مردم ندارد و پیرامون اظهارات مسئولان و چهره‌ها است.
ضمن اینکه طرح مذکور حتی برای رسیدگی به اظهارات این افراد سه شرط اساسی قرار داده است و تأکید داشته اگر افراد چهره در فضای حقیقی یا مجازی بیان دروغ داشته باشند و این دروغ انعکاس گسترده پیدا کند که موجب اخلال شدید در نظم عمومی کشور شود، مشمول مجازات‌های پیش‌بینی شده خواهد شد.
به وضوح مشخص شد موضوع طرح مذکور شامل افرادی است که به دلیل چهره شدن در جامعه، مرجعیت اجتماعی پیدا کرده‌اند، اما بی‌اطلاع از موضوعی اقدام به بیان اظهارات خلاف واقع می‌کنند و با انحراف در ذهنیت اجتماعی منجر به خسارت عمده به تمامیت جسمانی افراد یا اموال عمومی و خصوصی می‌شوند.
حال با افرادی که صرفاً به دلیل چهره بودن، حرف کذبی را مطرح می‌کنند و جامعه را دچار ناامنی و خسارت عمده می‌کنند، چه کار باید کرد؟ آیا نباید در جبران خسارات وارده برای آن‌ها محکومیت مالی پیش بینی شود؟ اگر چنین قانونی وجود داشت، امروز شاهد بی‌مسئولیتی کلامی در محیط اجتماعی نبودیم. »