فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
شرح جمال حور ز رویت روایتی
انفاس عیسی از لب لعلت لطیفه‌ای
آب خضر ز نوش لبانت کنایتی
هر پاره از دل من و از غصه قصه‌ای
هر سطری از خصال تو و از رحمت آیتی
کی عطرسای مجلس روحانیان شدی
گل را اگر نه بوی تو کردی رعایتی
در آرزوی خاک در یار سوختیم
یاد آور ای صبا که نکردی حمایتی
ای دل به هرزه دانش و عمرت به باد رفت
صد مایه داشتی و نکردی کفایتی
بوی دل کباب من آفاق را گرفت
این آتش درون بکند هم سرایتی
در آتش ار خیال رخش دست می‌دهد
ساقی بیا که نیست ز دوزخ شکایتی
دانی مراد حافظ از این درد و غصه چیست
از تو کرشمه‌ای و ز خسرو عنایتی
شرح لغت: دل کباب: دل سوخته.
١- قصه بهشت، از رویش حکایتی و شرح زیبایی فرشتگان، از رویش روایتی دارد. گویی از انفاس قدسی حضرت عیسی که مرده را زنده می‌کرد، برخوردارست، در نتیجه حق به شما میدهم که هر گوشه‌ای از دل شما، قصه‌ای از غم غصه باشد، ولی این دلیل نمی‌شود که افسرده باشید.
۲- انسان با مهر و وفا و خونگرمی هستید که همه از عطر محبت و اخلاق و علم شما بهره می‌گیرند، اما قدری زود رنج و زود باور هستید و هر که به شما محبت می‌کند، خیال می‌کنید بهتر از شما کسی را دوست ندارد.
در زندگی گذشته خود موقعیت‌های فراوانی داشته‌ای و امکاناتی که هرگز از آن‌ها استفاده مطلوب نکرده‌ای و عمر خود را بیهوده هدر داده ای. اکنون که خداوند به تو عنایتی فرموده و فرصتی دیگر در اختیارت قرار داده است، غفلت مکن که وقت آن رسیده که به مراد دل خود برسی و از درد و غصه رهایی یابی.