فرارو- معاملات محتوا بین شرکت‌های هوش مصنوعی و ناشران برتر به سرعت پیش می‌رود. در تازه‌ترین مورد اعلام شد که شرکت Open AI با شرکت خبری "روپرت مرداک" به توافق رسید توافقی که ارزش آن در طول پنج سال حدود ۲۵۰ میلیون دلار گزارش شده است.
به گزارش فرارو به نقل از بلومبرگ، "رابرت تامسن" مدیر اجرایی News Corp ابرشرکت مادر تخصصی رسانه‌های گروهی چند ملیتی مستقر در نیویورک که توسط مرداک اداره می‌شود اعلام کرده است: "این توافق تایید می‌کند که برای روزنامه نگاری ممتاز امتیازی وجود دارد".
هیچ شرایط و مفادی از توافق فاش نشده، اما با فرض این که "وال استریت ژورنال" در مورد مالک خود گزارش اشتباهی ارائه نکرده باشد رقم ۲۵۰ میلیون دلاری شامل "غرامت نقد و اعتبار برای استفاده از فناوری Open AI" می‌باشد. این تازه‌ترین مورد از انبوهی از مشارکت‌های اعلام شده در هفته‌های اخیر است. روزنامه "فایننشال تایمز" ماه گذشته قرارداد خود را با Open AI منعقد کرد. از دیگر معاملات Open AI می‌توان به قرارداد‌هایی با رسانه‌ها و نشریاتی، چون Associated Press، Axel Springer و لوموند اشاره کرد. پس از آن که "اسکارلت جوهانسون" بازیگر امریکایی از تصمیم اش برای شکایت از Open AI به دلیل ساخت و استفاده از صدایی مشابه صدای او خبر داد، قرارداد‌های اخیر با رسانه‌ها و مطبوعات به "سم آلتمن" مدیر عامل Open AI کمک می‌کند که نشان دهد به کار خبری و روزنامه نگاری اهمیت می‌دهد همان گونه که او خود گفته است: "ما پایه و اساس آینده‌ای را ایجاد می‌کنیم که در آن هوش مصنوعی استاندارد‌های روزنامه نگاری در سطح جهانی را عمیقا محترم می‌شمرد ارتقا می‌دهد و از آن حمایت می‌کند".
با این وجود، نظرات افرادی چون رئیس لوموند بیش از سایر نظرات می‌تواند قابل اهمیت و برجسته باشد. احتمالا انتظار خواهید داشتید که او به عنوان یکی از ذینفعان اخیر از معامله با آلتمن نظری مشابه نظر همتایان اش در News Corp را مطرح کند، اما اشتباه می‌کنید. او در مصاحبه‌ای گفته است: "بدون حصول توافق، Open AI از محتوای ما به شیوه‌ای کم و بیش سخت گیرانه و کمابیش مخفیانه و بدون هیچ سودی برای ما استفاده خواهند کرد". حق با دریفوس است. در واقع، بسیار محتمل است که Open AI مدت‌ها پیش محتوایی را که اکنون برای "دسترسی" به آن پول پرداخت می‌کند به عنوان بخشی از جمع آوری گسترده اطلاعات در حوزه عمومی دریافت کرده باشد. از این نظر این معاملات باید به عنوان تسویه حساب در نظر گرفته شوند، شرایطی که شامل این شرط می‌شود که ناشران از مطبوعات گرفته تا رسانه‌ها، شرکت Open AI را به دادگاه نکشانند؛ آن گونه که پیش‌تر "نیویورک تایمز" انجام داده بود.
باید با واقعیت تازه مواجه شد هیچ گونه امکان فراری از هوش مصنوعی وجود ندارد. مطمئنا Open AI می‌گوید که در حال ایجاد ابزاری است تا به ناشران کمک کند تا آن چه را که می‌خواهند از مدل‌های آموزشی Open AI حذف شوند را گزارش دهند، اما این ابزار دست کم تا سال ۲۰۲۵ آماده نخواهد شد. البته Open AI تنها یک شرکت از چندین شرکتی می‌باشد که مدل‌های زبان بزرگ را تولید می‌کنند. به نظر می‌رسد چنین قرارداد‌هایی پوسیده هستند چرا که فاقد شفافیت و بررسی اخلاقی کافی می‌باشند.
هر آن کس که برای رکن چهارم دموکراسی یعنی رسانه، ارزشی قائل است نباید چشم انداز ترسیم شده توسط شرکت‌های هوش مصنوعی را بپذیرد. شاید بزرگ‌ترین مشکل دراز مدت این باشد: نمی‌توان تصمیم گیری در مورد اینکه کدام نشریات در آینده هوش مصنوعی شایسته رفتار ترجیحی هستند و کدام یک شایسته رفتار ترجیحی نیستند را به افرادی مانند آلتمن یا در واقع هر فرد یا شرکت دیگری واگذار کرد. شرکت او نه تخصص و نه حق تصمیم گیری در این باره را دارد.
اگر هوش مصنوعی واقعا یک مرکز دانش باشد منابع تامین کننده آن نیازمند حفاظت هستند و این موضوع صرفا نباید شامل حال غول‌های مطبوعاتی و رسانه‌ای شود که Open AI نگران است ممکن است از آن شرکت شکایت کنند. در این باره باید سیستمی عادلانه‌تر ایجاد شود که از سوی قانون مورد حمایت قرار گیرد. معاملات محرمانه و سفارشی با بزرگ‌ترین یا تاثیرگذارترین رسانه‌های خبری جایگزینی برای سیاستگذاری عمومی نیست. ایجاد یک پلتفرم متمرکز که توسط ائتلافی از ناشران کنترل می‌شود می‌تواند یک راه حل باشد. این کار می‌تواند محتوای هر ناشر انتخاب شده را جمع آوری کند و آن را به‌صورت آنی و به صورت پویا با پرداخت هزینه در اختیار شرکت‌های هوش مصنوعی بر اساس استفاده یا برخی معیار‌های مورد توافق دیگر قرار دهد.
آسوشیتدپرس ۱۷۸ ساله ممکن است الهام بخش باشد. آسوشیتدپرس سرویس غیرانتفاعی را راه اندازی شد و برای دریافت خبر از سوی مطبوعات، پرداخت صورت گرفت تا آن خبرگزاری چالش‌های مرتبط با فناوری روز خود را برطرف سازد: دریافت سریع‌تر اخبار از جنگ مکزیک و آمریکا به خوانندگان شمال. مشکلات امروزی بسیار پیچیده‌تر هستند، اما راه حل می‌تواند با یک اصل اغاز شود که امروز همانند سال ۱۸۴۶ صدق می‌کند: کسانی که محتوا را ایجاد می‌کنند باید آن را کنترل کنند.