گاهی اوقات وقتی به ترند‌های مد فعلی نگاه می‌کنیم می‌گوییم «در گذشته اوضاع بهتر بود». اما اگر کمی عمیق‌تر در ترند‌های قرون گذشته غوطه‌ور شوید بعید است که بخواهید زمان را به عقب برگردانید.
به گزارش روزیاتو، در اینجا برخی از عجیب‌ترین ترند‌های زیبایی گذشته را با هم مرور می‌کنیم.
زنان اشرافی روم باستان از ترکیب عرق گلادیاتور‌ها با روغن زیتون به عنوان اکسیر جادویی مراقبت از پوست استفاده می‌کردند که رنگ پوست را بهبود می‌بخشید.
یونانیان باستان ابرو‌های به هم پیوسته را ترند کردند و اگر زنی ابروی پیوسته نداشت از موی مصنوعی مخصوص ساخته‌شده از موی بز استفاده می‌کرد.
در قرن دوم تا سوم در چین، ابرو‌های رنگی مد شد. در آن زمان امپراتور به همسران خود دستور می‌داد تا ابروهایشان را به رنگ آبی درآورند. زنان برای اجابت خواسته همسر خود، ابروی طبیعی خود را می‌تراشیدند و سپس با استفاده از جوهر خارجی گران‌قیمت آبی برای خود ابرو‌های جدید می‌کشیدند.
در اواخر قرن چهاردهم، در زمان ملکه ایزابو باواریا، پیشانی‌های بلند و گردن‌های قومانند بسیار مد شدند. برای رعایت این استاندارد‌های زیبایی، زنان اروپایی پیشانی و گردن خود را می‌تراشیدند و ابروهایشان را برمی‌داشتند. ایده پشت آن شبیه شدن به سر نوزاد بود که باعث می‌شد زنان «پاک و معصوم» جلوه کنند.
به لطف فرانچسکو پترارک، شاعر و اندیشمند ایتالیایی و منبع الهامش، لورا، که در اشعارش او را به عنوان الگوی زیبایی و فضیلت ستایش می‌کرد، مو‌های بلوند در قرن پانزدهم مد شد؛ بنابراین زنان شروع به رنگ کردن مو‌های خود به رنگ طلایی کردند؛ فرآیندی که در آن زمان چند روز طول می‌کشید تا به نتیجه برسد.
کرست‌ها از عصر برنز برای زنان ساخته شدند، اما طبق منابع مختلف، در قرن ۱۵ یا ۱۶ بود که در اروپا ظهور پیدا کردند. کرست در زمان سلطنت کاترین دو مدیچی محبوبیت خاصی پیدا کرد تا دور کمر زنان را تا ۳۰ سانتیمتر کاهش دهد.
در قرن هفدهم لباس‌های زنانه یقه‌های برجسته و بازی داشتند که حتی مدگرایان مدرن نیز ممکن است آن‌ها را بیش از حد لختی بدانند. با این حال، زنان آن زمان نه تنها با پوشیدن چنین لباس‌هایی راحت بودند، بلکه برای برجسته کردن پوست ظریف و نازک خود، رگ‌های این ناحیه از بدن خود را با رنگ آبی خالکوبی می‌کردند.
مد بودن پوست بسیار سفید در قرن ۱۸ انگلستان به اوج خود رسید. برای آنکه پوست تا حد امکان سفید شود، زنان گاهی از موارد عجیب و غریب مانند پهن خشک‌شده اسب استفاده می‌کردند. اما خطرناک‌ترین آن‌ها سرب بود که برای سفید کردن صورت استفاده می‌شد.
مردم دوره جرج کار‌های واقعاً دردناکی با دندان‌های خود انجام می‌دادند. آن‌ها برای آنکه ظاهر سفید اشرافی داشته باشند از پودری استفاده می‌کردند که جزء اصلی آن اسید سولفوریک بود. واضح است که این پودر دندان‌ها را بیشتر خراب می‌کرد.
اما مشتریان ثروتمند دندان‌پزشکان در آن زمان می‌توانستند به اصطلاح «ایمپلنت» خریداری کنند. در این روش دندان اهدایی در حفره خالی قرار می‌گرفت و با سیم متصل می‌شد.
در چین ناخن بلند تا چندین قرن مد بود و دلیل آن کاملاً غیرمعمول بود. ناخن بلند نشان می‌داد که صاحب آن بسیار ثروتمند است، زیرا نیازی ندارد با دستان خود کاری انجام دهد.
در زمان سلسله چینگ، که تقریباً ۳۰۰ سال (تا آغاز قرن بیستم) بر کشور حکومت کرد، این مد به اوج خود رسید و طول ناخن‌های برخی از افراد طبقات بالا به ۲۵ سانتیمتر می‌رسید.