متعاقب بزرگ‌ترین عملیات آبی ـ خاکی تاریخ ایالات متحده به تاریخ ششم ژوئن ۱۹۴۴ (۱۳ خرداد ۱۳۲۳)، در مجموع نزدیک به یک میلیون سرباز آمریکایی، بریتانیایی، کانادایی و فرانسوی در عملیاتی که پایان تسلط آلمان نازی بر اروپا را رقم زد، در سواحل نرماندی در شمال فرانسه فرود آمدند.
به گزارش یورونیوز، در آن زمان، ایمی ۱۹ ساله در روستای مون‌تورز واقع در ناحیه بریتانی فرانسه زندگی می‌کرد و درست مثل همه دیگر ساکنان، او نیز از دیدن نیرو‌هایی که آزادی فرانسه را بشارت می‌دادند خوشحال شد.
اما شادی او دیری نپایید. در غروب روز دهم اوت ۱۹۴۴ (۱۹ مرداد ۱۳۲۳)، دو سرباز آمریکایی به مزرعه خانواده آمدند.
ایمی که اکنون ۹۹ سال دارد، به خبرگزاری فرانسه گفت: «آن‌ها در حالت نرمال بودند و دنبال یک خانم بودند.»
مادر او «ایمی هلودایس اونوغه» نام داشت و با دستخط منظم و خوب خود تمام وقایع آن شب را شرح داده است. اینکه چگونه این دو سرباز آمریکایی اسلحه‌های خود را به سمت شوهرش نشانه رفتند و با شلیک یک گلوله کلاه همسرش را سوراخ کردند و به شیوه تهدیدآمیزی به دخترش ایمی نزدیک شدند.
او همچنین نوشت که برای محافظت از دخترش، موافقت کرد که خانه را با این دو سرباز ترک کند. او نوشت: «آن‌ها مرا به یک مزرعه بردند و ... .»
در حالیکه ایمی این نامه مادرش را می‌خواند، صدای او از شدت غمی که بر مادرش گذشته می‌لرزید. او گفت: «ای مادر، چه رنجی کشیدی و من نیز [رنج کشیدم]، چرا که من هم هر روز به این موضوع فکر می‌کنم.»
او در ادامه گفت: «مادرم برای محافظت از من خودش را فدا کرد. همچنانی که آن سربازان رفتار نادرستی در طول شب با مادرم داشتند، ما منتظر بودیم و اصلا نمی‌دانستیم که آیا او زنده برمی گردد یا او را با شلیک گلوله می‌کشند.»
اتفاقات آن شب تنها نمونه رفتارهای غیراخلاقی سربازان آمریکایی نبود. در اکتبر ۱۹۴۴، پس از پیروزی در نبرد آزادسازی نرماندی از دست نیرو‌های نازی، مقامات نظامی ایالات متحده ۱۵۲ سرباز را به اتهام رفتارهای غیراحلاقی با زنان فرانسوی محاکمه کردند.
یک مورخ آمریکایی به نام «مری لوئیز رابرتز» از معدود افرادی است که در مورد روایت‌های ممنوعه یا همان «تابوی» جنگ جهانی دوم تحقیق کرده است. او می‌گوید: «در حقیقت، صد‌ها یا حتی هزاران فقره رفتار غیراخلاقی بین سال‌های ۱۹۴۴ تا خروج دستگاه‌های اطلاعاتی در سال ۱۹۴۶ میلادی صورت گرفته که هنوز گزارش نشده‌اند.»
او گفت: «بسیاری از زنان تصمیم گرفتند سکوت کنند؛ چرا که صحبت درباره تعرض را مایه شرمساری می‌دانستند.»
مضافا اینکه تضاد فاحش بین تجربه تلخ آن‌ها با شادی عموم مردم فرانسه بابت ورود سربازان آمریکایی و پیروزی بر نازی‌ها، صحبت کردن در مورد رفتار غیراخلاقی با زنان را به طور ویژه سخت‌تر می‌کرد.
به گفته خانم رابرتز، یکی دیگر از مقصران اصلی در این ماجرا فرماندهان ارتش ایالات متحده بودند که برای انگیزه دادن به سربازان آمریکایی برای جنگیدن، وعده داده بودند که در فرانسه زنان «به راحتی به چنگ می‌آیند.»
روزنامه «استارز اند استرایپس» متعلق به ارتش آمریکا در آن زمان پر از تصاویری بود که زنان فرانسوی را در کنار آمریکایی‌های پیروز نشان می‌داد.
«از نظر آمریکایی‌ها، روابط نامشروع در معنای فحشا راهی برای نشان دادن تسلط بر فرانسه بود، تسلط بر مردان فرانسوی، چرا که آن‌ها قادر به محافظت از کشور و زنان خود در برابر آلمان‌ها نبودند.» مری لوئیز رابرتز، محقق آمریکایی یکی از تیتر‌های خبری این روزنامه در تاریخ ۹ سپتامبر ۱۹۴۴، در کنار تصویری از زنان فرانسوی که سربازان آمریکایی را تشویق می‌کردند نوشته بود که «اینجا برای این می‌جنگیم که فرانسوی‌ها دیوانه یانکی‌ها [آمریکایی‌ها]هستند.»
دو سرباز آمریکایی در فرانسه به تاریخ ۲۰ اوت ۱۹۴۴آسوشیتدپرس
در پلابنک، در غربی‌ترین نقطه ناحیه بریتانی در فرانسه، «جین پنگام» روزی که با خواهرش کاترین رفتار ناشایستی صورت گرفت و پدرشان توسط یک سرباز آمریکایی به قتل رسید را چنان به یاد دارد که «گویی همین دیروز بود.»
«جین پنگام» که هم اکنون ۸۹ سال دارد، به خبرگزاری فرانسه گفت: «یک سرباز سیاهپوست آمریکایی می‌خواست خواهر بزرگترم را ببرد. پدرم جلوی راه او ایستاد و این سرباز پدرم را به ضرب گلوله کشت. بعد از آن، آن مرد موفق شد در را شکسته و وارد خانه شود.»
جین که در آن زمان ۹ سال داشت، به سمت پادگان نیرو‌های آمریکایی در همان نزدیکی دوید تا ماجرای ورود این سرباز و رفتار ناشایست با خواهرش را به آن‌ها بگوید.
او گفت: «من به آن‌ها گفتم که این سرباز آلمانی است، اما اشتباه می‌کردم. وقتی روز بعد گلوله‌ها را بررسی کردند، بلافاصله متوجه شدند که او آمریکایی است.»
خواهرش کاترین این راز وحشتناک «که تمام زندگی او را تحتالشعاع قرار داد» را تا قبل از مرگش پیش خود حفظ کرد. دختر کاترین به خبرگزاری فرانسه گفت: «در حالی که روی تخت بیمارستانش دراز کشیده بود، به من گفت: در طول جنگ، در دوران آزادی رفتاری غیراخلاقی با من صورت گرفته است.»
او به مادرش می‌گوید که پس چرا این ماجرا را زودتر نگفتی، مادرش پاسخ داد: «به کی می‌گفتم؟ فرانسه آزاد شده بود، همه خوشحال بودند، من قرار نبود در مورد چنین چیزی صحبت کنم، که ناخوشایند و ظالمانه بود.»
یک نویسنده فرانسوی به نام «لویی گیلو»، در آن زمان به عنوان مترجم برای سربازان آمریکایی کار کرد. او در سال ۱۹۷۶ خاطرات خودش را در قالب رمان «! OK Joe» به رشته تحریر در آورد و به محاکمه سربازان آمریکایی برای روابط غیراخلاقی و نامشروع در دادگاه‌های نظامی نیز پرداخت.
فیلیپ بارون که مستندی درباره این کتاب ساخته است، می‌گوید: «کسانی که به اعدام محکوم شدند تقریباً همگی سیاه پوست بودند.»
کسانی که مجرم شناخته شدند، از جمله تعرض‌کنندگان به «ایمی» و «کاترین»، در ملاء عام در روستا‌های فرانسه به دار آویخته شدند.
فیلیپ بارون می‌گوید: «در پس ماجرای تابو درباره روابط غیراخلاقی توسط نیرو‌های آزادی‌بخش وجود داشت، راز شرم‌آور تفکیک یگان‌های سربازان سیاهپوست و سفیدپوست در ارتش آمریکا بود.»
او گفت: «زمانی که یک سرباز سیاهپوست را به پای میز محاکمه بردند، او عملاً هیچ شانسی برای تبرئه نداشت.»
به گفته رابرتز، این امر به سلسله مراتب نظامی در ارتش آمریکا اجازه داد تا با «قربانی کردن سربازان آفریقایی-آمریکایی» از اعتبار و آبروی سفیدپوستان آمریکایی محافظت کند.
او گفت که از ۲۹ سربازی که در سال‌های ۱۹۴۴ و ۱۹۴۵ به دلیل تعرض محکوم شدند، ۲۵ نفر سیاه پوست بودند.