رئیس شورای روستا در اینستاگرامش قصه لک‌لک جدید را منتشر می‌کند و از سراسر ایران، دوستداران محیط‌زیست چند نفری هزینه ساخت خانه جدید را برعهده می‌گیرند و برایش به اندازه نیاز خرید مواداولیه پول می‌ریزند. چند روز بعد آهنگر روستا که برادر رئیس شورای روستاست، سفارش جدید را تحویل می‌دهد. او نیز فقط پول آهن آشیانه لک‌لک را می‌گیرد و دستمزدش حال خوب لک‌لک‌هاست.
به گزارش همشهری، از میان روستا‌های اطراف تالاب، لک‌لک‌ها در روستای کپرجودکی لانه می‌سازند؛ چرا که این سهم از زمین‌های تالابی با اراده اهالی همین روستا تالابی مانده است. جعفر کرمی‌پور، رئیس شورای روستای کپرجودکی در گفتگو با همشهری از ترجیح عمده جوانان روستا می‌گوید که «می‌خواهیم تالاب را برای لک‌لک‌ها حفظ کنیم.»
سیل سال۱۳۹۸ برای روستای ما برکت آورد. تالاب پرآب شد و ۲سال بعد از آن هم به لطف خدا، بارندگی خوب بود. از آن سال زادآوری لک‌لک‌ها خیلی خوب شد. هرکدام ۳تا جوجه را بزرگ کردند. لک‌لک‌ها تمام سال اینجا ماندند و فقط بچه‌هایشان لانه را ترک کردند. سال بعد لک‌لک‌های بالغ به روستا برگشتند.
عید۱۴۰۱ ناگهان، تمام تیر‌های برق پر از لک‌لک شد. نمی‌دانستیم چطور به لک لک‌ها کمک کنیم. از دوستان محیط‌زیستی پرسیدیم آن‌ها گفتند برخی لاستیک کهنه به سر تیر می‌اندازند. آن‌ها ده‌ها بار چوب سرلاستیک‌ها آوردند و باد زد و لانه را خراب کرد. یکی از فعالان محیط‌زیست اراک پیشنهاد داد که برایشان سبد آهنی بسازیم، ولی برای این کار اداره برق باید همکاری کند و سیم‌های برق را از بالای دکل، کمی پایین‌تر بیاورد.
عید۱۴۰۱ نخستین آشیانه‌های آهنی را نصب کردیم. یک روز صبح دیدم که در تمام لانه‌ها لک لک نشسته است. اما خشکسالی همان سال باعث شد لک‌لک‌ها جوجه‌هایشان را از لانه بیرون بیندازند. بحمدالله در سال۱۴۰۲ لک‌لک‌ها ۲۳لانه درست کردند و همه جوجه‌هایشان را نگه داشتند. هیچ تلفاتی هم نداشتیم، چون تالاب خشک نبود. از ابتدای امسال تا الان با کمک خیرین و دوستداران محیط‌زیست ۶لانه ساخته ایم.
وقتی در پیج اینستاگرام اعلام می‌کنم که می‌خواهیم برای لک‌لکی آشیانه بسازیم، مردم به‌صورت مشارکتی هزینه ساخت لانه را پرداخت می‌کنند. افراد با نیت خیرات برای اموات پول ساخت را به دهیاری روستا می‌دهند.
حوالی دهه۴۰ زمین‌های اطراف تالاب که در فصولی از سال خشک می‌شد بین ۶ روستای اطراف صرفا به‌منظور چرای دام و برداشت مواداولیه حصیربافی تقسیم شد. از دهه۸۰ به بعد همه روستا‌ها به‌جز اهالی کپرجودکی زهکش زدند و زمین‌ها را تغییر کاربری دادند. پارسال علاوه بر برنج آن‌ها با افزایش قیمت بازار، خیار کاشتند. اما به‌جز چند پیرمرد در روستای کپرجودکی، همه جوانان به اتفاق نظر رأی دادند که این زمین‌ها برای حیات وحش و توسعه گردشگری تالابی بماند. این روستا قابلیت این را دارد که از راه گردشگری توسعه پیدا کند.