بلن فرناندز، تحلیلگر روابط بین الملل که در رسانه هایی، چون نیویورک تایمز و میدل ایست آی نوشته هایش را منتشر می‌کند در ستون یادداشت‌های الجزیره درباره پاسخ جمهوری اسلامی ایران به حمله رژیم اسرائیل به ساختمان بخش کنسولی سفارتخانه ایران نوشت: روز شنبه ۱۳ آوریل، ایران در انتقام حمله مرگبار اسرائیل به کنسولگری ایران در دمشق، صد‌ها پهپاد و موشک را به سمت اسرائیل پرتاب کرد. بسیاری پرتابه‌ها توسط سیستم دفاع هوایی اسرائیل و با کمک ارتش همیشه کمک کننده ایالات متحده منهدم شد و خسارت آن بسیار کم بود. ایران پس از تکمیل اقدامات تلافی جویانه خود، اکنون اعلام کرده است که موضوع را می‌توان «پایان یافته تلقی کرد». اگرچه اسرائیل معمولاً کسی نیست که اجازه دهد شخص دیگری حرف آخر را بزند.
به گزارش جماران، در این میان، رگبار انتقادات از «حمله» تهران در غرب همچنان ادامه دارد.
ریشی سوناک، نخست وزیر بریتانیا، حمله بی پروای ایران به اسرائیل را به شدیدترین وجه محکوم کرد، او تاکید کرد (مدعی شد) که ایران یک بار دیگر نشان داده است که قصد ایجاد هرج و مرج در حیاط خلوت خود را دارد.
وزارت امور خارجه چک ضمن ابراز تاسف اعلام کرد که رفتار تهاجمی بلندمدت ایران باعث می‌شود منطقه خاورمیانه در صلح و امنیت زندگی نکند.
جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا، درباره «بی اعتنایی ایران به صلح و ثبات در منطقه» صحبت کرد و آن شعار قدیمی و خسته کننده درباره «حق اسرائیل برای دفاع از خود» را تکرار کرد.
جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا که به دلیل این تحولات مجبور شد تعطیلات آخر هفته خود نیمه کاره رها کند، اعلام کرد: تعهد ما به امنیت اسرائیل در برابر تهدیدات ایران و نیرو‌های نیابتی آن آهنین است.
توجه داشته باشید که حمله ایران کمی بیش از شش ماه پس از پودر کردن (ویرانه کردن) نوار غزه توسط اسرائیل رخ داد که نزدیک به ۳۴۰۰۰ فلسطینی از جمله حدود ۱۳۸۰۰ کودک را به قتل رساند. با توجه به هزاران مفقودی که گمان می‌رود در زیر آوار مدفون شده‌اند، حتی این ارقام وحشتناک نیز دقیق نبوده و حداقلی هستد. بیش از ۷۶۰۰۰ نفر زخمی شده‌اند، زیرا ارتش اسرائیل خود را به هموار کردن کل محله‌ها و منفجر کردن مدارس، بیمارستان‌ها و دیگر زیرساخت‌های اساسی مشغول کرده است و در عین حال ساکنان این منطقه را به قحطی و گرسنگی محکوم می‌کند.
در واقع، نسل‌کشی چیزی نیست، اگر «رفتار تهاجمی طولانی‌مدت» نباشد، این عبارتی است که وزیر خارجه چک برای توصیف رفتار ایران از آن استفاده کرده است. اگر همه معادله‌ها در جهان به شکل عجیب و غریبی شنیع نبودند، تقریباً خنده‌آور بود که ادعا کنیم ایران «قصد ایجاد آشوب» و نادیده گرفتن «صلح و ثبات در منطقه» را دارد. اما از آنجایی که نقش بزرگ اسرائیل به عنوان یک شریک با ارزش ایالات متحده در جنایت، این حق را به آن می‌دهد که منطق را کاملاً براندازی کند، پس آن‌هایی که دست به نسل کشی می‌زنند جامه قربانی را بر تن می‌کنند و تجاوزات بی پایان اسرائیل به «دفاع از خود» تبدیل می‌شود.
هرگز به حمله اسرائیل در ۱ آوریل به کنسولگری ایران در دمشق اهمیت ندهید. این فقط انتقام پیشگیرانه بود، درست است؟
با وجود کشتار بی وقفه در غزه، واکنش غرب به موشک‌ها و پهپاد‌های ایرانی رهگیری شده به طرز حیرت انگیزی بدبینانه است. ادعای رقت انگیز سوناک مبنی بر اینکه «هیچ کس نمی‌خواهد خونریزی بیشتری ببیند» نمی‌تواند این واقعیت را توضیح دهد که تا زمانی که این خون، خون فلسطینی‌ها باشد، همه چیز کاملاً خوب به نظر می‌رسد.
متأسفانه، اقدام ایران ممکن است دقیقاً آنچه را که بایدن برای تغییر تمرکز از غزه – و به‌ویژه همدستی ایالات متحده در نسل‌کشی – به آن نیاز دارد، در اختیار آن قرار دهد. به هر حال، اگر ایالات متحده مجبور شود ارسال این همه سلاح به چنین مشتری فعالی (اسرائیل) را متوقف کند، روز غم انگیزی برای صنعت تسلیحات خواهد بود.
به گفته مؤسسه تحقیقات صلح بین‌المللی استکهلم، ایالات متحده مسئول ۶۹ درصد واردات تسلیحات توسط ارتش اسرائیل بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ بود، زمانی که نسل‌کشی همه جانبه آغاز شد. با اینهمه هرگز نباید فایده داستان قدیمی تهدید خواندن ایران را برای توجیه هرآنچه که ایالات متحده در سطح جهانی انجام می‌دهد را نادیده گرفت.
به خاطر بیاورید که تهران در فهرست اولیه «محور شرارت»، جورج بوش رئیس جمهور سابق ایالات متحده قرار گرفت. او ایران را متهم به برخورداری از سیاست تهاجمی در منطقه کرده و ادعا کرد که ایران به دنبال دستیابی به سلاح کشتار جمعی و آنچه که او صادرات تروریسم خواند، است. ایالات متحده با مستمسک قرار دادن همین عنوان محور شرارت دست به کشتار جمعی و ترور در سرتاسر خاورمیانه و فراتر از آن زد. حالا ۲۲ سال پس از آن روز‌ها همچنان ایران بهانه خوبی برای آقایان است.
پس از حمله آخر هفته، احتمالاً شعار مورد علاقه همه در این چندماه «آیا شما حماس را محکوم می‌کنید؟» می‌تواند به روز شده و به این جمله تبدیل شود: «اما آیا شما ایران را محکوم می‌کنید؟» یکی از چیز‌هایی که شایسته محکومیت است نسل کشی در غزه است و البته که غرب آن را حق دفاع از خود می‌داند و از آنجایی که رهبران پس از این «حمله بی‌سابقه» ایران برای تأیید همبستگی با اسرائیل همچنان دور هم جمع می‌شوند، همه ما بهتر است به یاد داشته باشیم که شما هر چه بکارید درو می‌کنید و در اینجا ایران متجاوز نیست.