مدت‌هاست که معماران ایدۀ ادغام فضا‌های داخلی و خارجی را دنبال می‌کنند؛ هدف آن‌ها از این کار، کمرنگ کردن مرز‌های فیزیکی و بصری است که جدایی قاطعی بین فضای درون خانه و فضای بیرون از آن ایجاد می‌کنند. این تلاشی است برای آوردن «منظره» به درون خانه.
به گزارش فرادید، این ادغام فضا‌های درونی و بیرونی به شکل‌های متفاوتی انجام می‌شود؛ اگر فضای اطراف یک خانه، به خودی خود سرسبز و چشم‌نواز باشد، معماران تلاش می‌کنند با تمهیداتی مثل دیوار‌های بزرگ و شیشه‌ای، چشم‌انداز بیرون را به امتدادی از محیط داخلی تبدیل کنند.
اما وقتی محیط بیرونی چندان تماشایی نباشد و یا شرایط به گونه‌ای باشد که نتوان از چشم‌انداز بیرونی استفاده کرد، معماران ترفند‌های دیگری در آستین دارند؛ مانند طراحی باغچه‌هایی کاملا درونی که عناصر طبیعی مثل درخت را درست به وسط محیط زندگی می‌آورند.
بعضی از پروژه‌های معماری هم هستند که اساسا در محیطی سبز و پردرخت ساخته می‌شوند و برای اینکه نهایت سازگاری و احترام نسبت به محیط را داشته باشند، به جای قطع درختان تلاش می‌کنند آن‌ها را در درون ساختار پروژه جا بدهند.
در حال حاضر پروژه‌های معماری پرشماری در سراسر دنیا هستند که از درخت‌های «درونی» برای ایجاد یک فضای متفاوت، زیبا و غیرمنتظره در داخل ساختمان استفاده کرده‌اند. در اینجا تصاویری از چند پروژۀ معماری مختلف را ملاحظه می‌کنید که شامل درخت‌های درونی هستند؛ درختانی که نوع آن‌ها اغلب با توجه به میزان نور دریافتی و دمای محیط انتخاب می‌شود.