قناری‌ها از اواخر دهه ۱۸۰۰ برای شناسایی گاز‌های خطرناک مانند مونوکسید کربن در معادن استفاده می‌شدند. این گاز در مقادیر زیاد برای انسان و همچنین قناری‌ها کشنده است، اما این پرنده به مقادیر بسیار کمتر مونو کسیدن کربن نیز حساس بوده و از این رو، سریع‌تر از انسان واکنش نشان می‌دهد.
به گزارش عصرایران، قناری در یک قفس عادی نگهداری می‌شد و پس از مطلع شدن معدنچیان از وجود خطر دیگر زنده نمی‌ماندند.
پس از شناسایی گاز مونوکسید کربن به عنوان یک عامل خطر در معادن، جان هالدین یک قفس شیشه‌ای مجهز به کپسول اکسیژن برای جلوگیری از مرگ قناری‌ها طراحی کرد.
ورودی دایره‌ای قفس دارای صفحه سوراخ دار بود که از فرار قناری جلوگیری می‌کرد. زمانی که قناری نشانه‌های مسمومیت با مونوکسید کربن را نشان می‌داد، درب قفس بسته شده و دریچه کپسول اکسیژن باز می‌شد تا قناری احیا شود. سپس، معدنچیان منطقه خطر را ترک می‌کردند.