پایگاه خبری المانیتور در گزارشی نوشت: هر طرح و گزینه‌ای برای «روز بعد از جنگ غزه» نمی‌تواند جنبش حماس را نادیده بگیرد، زیرا این جنبش یک جنبش مردمی است که طرفداران زیادی دارد.
به گزارش ایسنا، در این گزارش آمده است: موفقیت هرگونه توافق برای حل بحران فلسطین بر مساله تحویل زمام امور غزه به دولت خودگردان فلسطین متمرکز است، این امر همکاری و هماهنگی گسترده میان بزرگ‌ترین گروه‌های فلسطینی یعنی جنبش فتح و جنبش حماس ایجاد خواهد کرد و هر دوی این جنبش‌ها برای خروج از بحران کنونی نیاز مبرمی به یکدیگر دارند.
این پایگاه خبری آمریکایی نوشت: با توجه به عقب‌نیشی ارتش اسرائیل از مناطق اصلی نوار غزه و پیشرفت به دست آمده در مذاکره آتش‌بس و همچنین با توجه به اینکه وضعیت غزه در مرحله آتی باید دائمی باشد تا عدم درگیری مجدد تضمین شود، به نظر می‌رسد که جنگ غزه در آستانه به پایان رسیدن است. از سوی دیگر کشور‌های همجوار فلسطین یعنی اردن و مصر بر لزوم احترام به حقوق فلسطینی‌ها تاکید دارند بنابراین تنها راه‌حل قابل اجرا راه‌حل فلسطینی است.
در بخش دیگری از این گزارش آمده است: اوضاع کنونی بسیار پیچیده است، زیرا جنبش حماس از بین نرفته و همه طرف‌ها از جمله آمریکایی‌ها از این امر آگاه هستند؛ بنابراین هرگونه راه‌حل در غزه اگر به مشارکت مستقیم حماس نیاز نداشته باشد حداقل به موافقت این جنبش نیاز دارد.
مساله‌ای که اوضاع را پیچیده‌تر کرده است افزایش محبوبیت جنبش حماس بعد از هفتم اکتبر است، زیرا بر اساس نظرسنجی اندیشکده سیاسی فلسطین که در ژانویه ۲۰۲۴ انجام شد ۴۲درصد فلسطینی‌ها در غزه از جنبش حماس اعلام حمایت کردند، این درحالی است که در سپتامبر ۲۰۲۳ این آمار ۳۸ درصد بود و افزایش ۴درصدی داشت. همچنین میزان محبوبیت حماس در کرانه باختری در سپتامبر ۲۰۲۳، ۱۲ درصد بود، اما در ژانویه ۲۰۲۴ افزایش چشمگیری داشته و به ۴۴ درصد رسید.
در این گزارش آمده است: انتظار می‌رود که دو جنبش بزرگ فلسطینی یعنی حماس و فتح از نظر سیاسی به هم نزدیک‌تر خواهند شد تا زمینه همکاری مشترک برای بهبود چهره حکومت ملی فلسطینی را فراهم کنند؛ حکومتی که مورد قبول فلسطینی‌ها در نوار غزه و کرانه‌باختری باشد.
از سوی دیگر حکومت ملی فلسطینی نیازمند تغییرات ریشه‌ای در رهبری، اطلاحات اداری و سازمانی برای مقابله با فساد و تحقق شایستگی در عملکرد است.
در پایان این گزارش آمده است: احتمال می‌رود که جنبش حماس خواستار حضور سیاسی و اداری آشکاری نباشد بلکه ترجیح می‌دهد که در سایه نقش ایفا کند تا مشارکت معنوی آن تضمین و مانعی در برابر راه‌حل‌ها نباشد.