پرسپولیس، مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر، نیم‌فصل نخست رقابت‌های فصل جاری را با ایستادن در رتبه سوم جدول رده‌بندی به پایان رساند. البته اختلاف این تیم با صدر جدول رده‌بندی چندان زیاد نیست و بعد از ۱۵ بازی، فقط دو امتیاز با استقلالِ صدرنشین فاصله دارد. به‌این‌ترتیب این تیم درست مثل پیش‌بینی‌های ابتدای فصل، همچنان یکی از بخت‌های قهرمانی در این دوره است.
با‌این‌حال رخ‌دادن فعل و انفعالاتی در این باشگاه، کمی شرایط را پیچیده کرده است. این یکی مربوط به استعفای یحیی گل‌محمدی، سرمربی این تیم، است که پس از بازی با مس رفسنجان در هفته پانزدهم انجام شد. یحیی برای هفتمین و آخرین بار در طول چهار‌سالی که روی نیمکت پرسپولیس نشسته بود، استعفایش را تقدیم کرد؛ ولی برخلاف شش دفعه قبلی، این بار روی آن اصرار کرد و حاضر نشد دیگر به پرسپولیس برگردد.
درباره اقدام یحیی برای استعفا از پرسپولیس حرف‌و‌حدیث زیاد است؛ ازجمله اینکه او می‌خواست قراردادش با باشگاه تمدید شود و پاسخ منفی شنید یا اینکه اختلاف‌نظر جدی با مدیریت باشگاه در نحوه امور مالی داشت. البته از ابتدای فصل تا زمانی که یحیی از پرسپولیس جدا شد، این بحث که مدیریت و در رأس آن، رضا درویش، علاقه‌ای به جذب بازیکنان فهرست گل‌محمدی ندارد، وجود داشت؛ پس همان‌طور‌که خود یحیی هم چندین بار به آن اشاره کرد، تقویت‌نشدن تیم و تأمین‌نشدن منابع مالی بازیکنان، از عمده دلایل دلخوری این سرمربی بود؛ دلایلی که دست آخر، راه پرسپولیس و یحیی را از یکدیگر جدا کرد. در طول نیم‌فصل نخست، رضا درویش و مسئولان نزدیک به او بار‌ها به این مورد اشاره کردند که پرسپولیس منابع مالی مورد نیاز برای تأمین خواسته‌های یحیی را ندارد و از سوی دیگر، قانون سقف بودجه هم دست‌وپای آن‌ها را بسته است.
دراین‌بین تقاضا برای خریدن مهاجم خارجی هم تبدیل به یکی دیگر از چالش‌های پرسپولیس شد که این یکی هم در نوع خود جالب است. درویش برای اینکه به قول خودش به یکی از خواسته‌های گل‌محمدی جامه عمل بپوشاند، با نبیل باهویی به توافق رسید و او را به تهران آورد؛ ولی گل‌محمدی از اینکه این بازیکن بدون مشورت او خریداری شده، شاکی بود و اعتقاد داشت که فقط نیم‌فصل زمان می‌برد که بدن این بازیکن در شرایط مسابقه قرار بگیرد.
مجموع این اختلاف‌نظر‌ها کار خودش را کرد و یحیی، با وجود در اختیار داشتن یک کارنامه درخشان ازجمله کسب شش جام در طول چهار سال، از پرسپولیس جدا شد.
با‌این‌حال درست پس از جدایی یحیی از پرسپولیس اتفاقاتی رخ داده که باورش چندان امکان‌پذیر نیست؛ دست‌کم با ادعا‌های زمان حضور یحیی گل‌محمدی در این باشگاه چندان همخوانی ندارد. پرسپولیس پس از یحیی، نه‌تنها به سراغ سرمربی خارجی رفته و در این مسیر باید صد‌ها هزار دلار هزینه کند؛ بلکه به طرز درخور‌توجهی در بازار نقل و انتقالات هم فعال شده است. آن‌ها عبدالکریم حسن قطری را برای تقویت سمت چپ خط دفاعی‌شان به خدمت گرفته و عیسی آل‌کثیر را هم از سپاهان برگردانده‌اند؛ ضمن اینکه شایعه شده با باشگاه ژیل ویسنته پرتغال هم مذاکراتی داشته‌اند تا علی علیپور را به ایران برگردانند.
شاید مرور همین چند گزاره کوتاه به اندازه کافی برجسته‌کننده تناقضات موجود در پرسپولیس با یحیی و پرسپولیس بدون یحیی باشد. در یک مورد به‌تنهایی کافی است تا داستان عیسی آل‌کثیر بررسی شود. ابتدای فصل و زمانی که شایعه شد عیسی قصد ترک پرسپولیس را دارد، یحیی درخواست حفظ این بازیکن را داشت؛ ولی مدیریت حاضر به پرداخت چند میلیارد تومان اضافه به این بازیکن نشد، تا عیسی از پرسپولیس جدا شده و خط حمله این تیم خالی‌تر از زمان‌های گذشته شود.
فارغ از اینکه تصمیم عیسی در آن برهه درست بود یا خیر، این مسئله الان مورد پرسش است که چطور برای برگرداندن عیسی به پرسپولیسِ پس از یحیی پول وجود دارد؛ ولی برای حفظ او در خط حمله تیم یحیی، پول باشگاه ناکافی بود؟ یا اینکه هزینه خرید عبدالکریم حسن یکباره از کجا تأمین شده و جانشین یحیی را که احتمالا قراردادی دلاری خواهد داشت، با کدام بودجه به تهران خواهند آورد.
چیدن چنین اتفاقاتی کنار یکدیگر، ظاهرا تکمیل‌کننده پازل شایعاتی است که پیش‌ازاین هم وجود داشت؛ اینکه مدیریت باشگاه با وجود موفقیت یحیی گل‌محمدی، علاقه‌ای به حفظ او نداشت. حالا با هر متر و معیاری که اتفاقات چند روز اخیر باشگاه پرسپولیس مرور شود، می‌توان شایعه موجود را به واقعیت نزدیک کرد؛ آن‌قدر نزدیک که بتوان گفت ظاهرا در پرسپولیس فقط جای یحیی نبوده؛ وگرنه مسئله نداشتن بودجه و ناتوانی در خرید بازیکن، بهانه‌ای بیش نیست. اگرچه ممکن است گمانه‌زنی‌های موجود فقط بخشی از شرح ماوقع در داستان یحیی و پرسپولیس باشد؛ ولی از همین حالا لحظه‌شماری برای قمار مسئولان باشگاه پرسپولیس شروع شده. آن‌ها احتمالا همین نیم‌فصل را فرصت دارند تا ثابت کنند برنامه‌ریزی‌شان برای ادامه راه پرسپولیس بدون یحیی گل‌محمدی درست است.