فقط ۱۲ روز تا آغاز چهل و دومین جشنواره فیلم فجر به عنوان بزرگترین رویداد فرهنگی جمهوری اسلامی ایران باقی مانده است، اما هنوز مکان برگزاری آن مشخص نیست؛ مکانی که شنیده می‌شود تفاهم درباره آن در گیر و دار اختلافات گیر کرده است!
به گزارش ایسنا، جشنواره بین‌المللی فیلم فجر را باید یکی باقدمت‌ترین رویداد‌های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران دانست که اساسا میزان اهمیت استراتژیک برگزاری درست آن، توسط هیچ گروهی آنچنان که باید درک نمی‌شود؛ موضوعی که هر از چندگاهی توسط رهبر انقلاب تذکر داده می‌شود.
جشنواره‌های هنری فجر اگرچه زینت‌المجلاس سخنرانی سیاستمداران در ادوار مختلف است و سر و شکل کارنامه ایشان در بخش فرهنگ و هنر را شکل می‌دهد، اما همیشه کمیت بخشی از سیاستگذاری، بودجه‌دهی، تبلیغات شهری، همراهی ارگان‌های دیگر یا آینده‌نگری درباره آن می‌لنگد.
این جشنواره هرسال درگیر تغییر سیاست‌های اجرایی است که دبیر و یا حتی وزیر ارشاد آن دوره باید دنبال آن‌ها بدود! در دریافت بودجه مشکل جدی دارد، برخی از جوایزی که ارگان‌های دیگر تعهد کرده‌اند به برگزیدگان اهدا نمی‌شود یا دیر اهدا می‌شود، ارگان‌های فرهنگی دیگر معلوم نیست بخواهند بدون سهم داشتن خود، همکاری لازم را داشته باشند و مسائلی از این دست که گا‌ها برای یک جشنواره بین‌المللی فیلم که در دوره چهل و چندم است، خنده‌دار و تاسف‌آمیز به نظر می‌رسد.
همانطور که گفته شد، هر دوره از جشنواره فجر با مشکل عجیب و غریبی دست و پنجه نرم می‌کند؛ اما مشکل اختصاصی دوره چهل و دوم گویا خیلی زیرساختی است! آنقدر که در فاصله ۱۲ روز مانده تا برگزاری این رویداد بین‌المللی، هنوز مکان برگزاری آن مشخص نشده است!
البته هفته قبل شنیده شد که با رایزنی‌های کلان و سطح بالا، مشکل اختصاص مرکز همایش‌ها به جشنواره فجر حل شده است، اما طبق اطلاع خبرنگار ایسنا کار بسیار کند و کش‌دار پیش می‌رود؛ آنقدر که ممکن است امضای تفاهم برگزاری جشنواره، به ۲۳ بهمن و یک روز پس از اختتامیه بکشد!
طبق جدول جشنواره فیلم فجر، باید ۱۱ بهمن‌ماه شاهد برگزاری افتتاحیه جشنواره باشیم. طبق روال هر ساله، تلویزیون از یک هفته قبل از برگزاری، برنامه‌های خود درباره جشنواره را آغاز می‌کند و حتی اخبار فرهنگی آن رنگ و بوی سینما و تئاتر می‌گیرد (جشنواره تئاتر فجر از اول بهمن‌ماه آغاز می‌شود). در کنار آن، المان‌های شهری برای برگزاری جشن‌های استانی نیز شروع به نصب می‌شود تا فضای دهه انقلابی فجر، رنگ و بوی فرهنگی بگیرد.
امسال هم تلویزیون برنامه‌های خود را آغاز کرده و هم استان‌های مختلف برای برگزاری گسترده‌تر جشنواره فجر پای کار آمده‌اند، اما گویا ماجرای پایتخت شکل دیگری دارد.
مکان‌های مناسب بسیار کمی برای برگزاری جشنواره فیلم فجر در تهران وجود دارد و در سال‌های گذشته، دست‌اندرکاران ترجیح داده‌اند بین سینما فلسطین و سینما صحرا (ادوار خیلی قدیمی)، پردیس ملت، مرکز همایش‌های برج میلاد تهران و پردیس چارسو (ادوار جدیدتر) در رفت و آمد باشند؛ اما همیشه پردیس ملت و برج میلاد تهران به جهت سالن‌های نمایشی، گنجایش مخاطب و پارکینگ، مناسب‌ترین مکان برای برگزاری جشنواره تلقی شده است.
طبق شنبده‌های خبرنگار ایسنا از چندین منبع، در این دوره قرار بود مرکز همایش‌های برج میلاد تهران به عنوان مکان برگزاری جشنواره معرفی شود و رایزنی‌های جدی در این زمینه با شهرداری تهران شده بود.
اما آنطور که شنیده می‌شود، اختلافات مربوط به راه ندادن یک فیلم به بخش مسابقه سودای سیمرغ، باعث شده است که تفاهم درباره برج میلاد فعلا در کشاکش این اختلاف بماند؛ آن هم ۱۲ روز مانده تا برگزاری جشنواره فجر!
البته هفته قبل شنیده شد که با رایزنی‌های کلان و سطح بالا، مشکل اختصاص مرکز همایش‌ها به جشنواره فجر حل شده است، اما طبق اطلاع خبرنگار ایسنا از منابع مختلف، کار بسیار کند و کش‌دار پیش می‌رود؛ آنقدر که ممکن است امضای تفاهم برگزاری جشنواره، به ۲۳ بهمن و یک روز پس از اختتامیه بکشد!
مسئولان برگزاری جشنواره چهل و دوم فجر در روز‌های گذشته با مکان‌های مانند «اسپیناس پالاس» وارد مذاکره شده‌اند که می‌تواند حواشی ناخواسته‌ای را برای برگزاری جشنواره بین‌المللی فجر در دهه فجر انقلاب اسلامی ایجاد کند؛ حواشی که قطعا دامن دولت و وزارت ارشاد را هم می‌گیرد و شاید از نظر سیاسی به نفع رقبای آن باشد؛ اما به هرحال، تهران مکان دیگری برای برگزاری این رویداد ندارد و نمی‌توان هم آن را تعطیل کرد.
مسئولان برگزاری جشنواره در روز‌های گذشته با مکان‌های مانند هتل اسپیناس پالاس وارد مذاکره شده‌اند که می‌تواند حواشی ناخواسته‌ای را برای برگزاری جشنواره فیلم فجر در دهه فجر انقلاب اسلامی ایجاد کند؛ حواشی که قطعا دامن دولت و وزارت ارشاد را هم می‌گیرد و شاید از نظر سیاسی به نفع رقبای آن باشد؛ اما به هرحال، تهران مکان دیگری برای برگزاری این رویداد ندارد و نمی‌توان هم آن را تعطیل کرد
جشنواره فیلم فجر در حواشی پررنگ سال‌های ۸۸، ۹۸ و ۱۴۰۱ راه خود را ادامه داد و زیبنده نیست که اختلاف‌نظر دو ارگان سیاسی داخلی درباره انتخاب یک فیلم یا پرداخت یک میلیارد تومان بیشتر یا کمتر، دچار مشکل شود!
البته حواشی انتخاب برج میلاد و پردیس ملت برای جشنواره فجر، فقط مربوط به این دوره نیست. در چند دوره دیگر نیز، این دو مکان مناسب، به محلی برای گروکشی و کشمکش بین دولت و شهرداری تبدیل شده بود؛ گاهی به دلیل پول نداشتن دولت و درخواست نیمه‌رایگان بودن آن و گاهی به دلایل دیگر.
همین اتفاقات و البته ایده‌آل نبودن این دو مکان هم باعث شده است از سال‌ها قبل ایده ساخت خانه جشنواره‌ها مطرح شود و تقریبا تا زمان وزارت محمدمهدی اسماعیلی مسکوت بماند و او جزو اولین وزرای ارشادی است که تاکنون چندین بار درباره این موضوع سخن گفته است.
ماجرای خانه جشنواره‌ها در این سال‌ها آنقدر پیچیده شده است که چند روز قبل هم داریوش ارجمند در حضور سید ابراهیم رئیسی با اشاره به دستور او برای احداث یک ورزشگاه فوتبال در تهران، تاکید کرد که دیگر «تالار وحدت هم دیگر جوابگوی هنر ما نیست» و وزیر ارشاد نیز در حضور رئیس جمهور از آماده بودن زمین و نقشه‌های خانه جشنواره‌های هنری کشور خبر داد که می‌تواند این مشکل را برای همیشه حل کند.
باید دید که آیا بالاخره پس از سال‌ها، بودجه مناسب برای این پروژه عمرانی استراتژیک در اختیار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار می‌گیرد؟
آذین‌بندی کشور و دادن رنگ و بوی فرهنگی و سرگرمی به دهه فجر انقلاب اسلامی را باید درست‌ترین سیاستی دانست که از حدود ۴۰ سال قبل برای آن پایه‌گذاری شده است.
فجر انقلاب اسلامی فی‌الذات یک رویداد فرهنگی و اجتماعی است. در تمام این سال‌ها، هیچ ابزاری بیش از تلویزیون، سینما، تئاتر، موسیقی، شعر، کتاب و... نتوانسته اهداف کلی انقلاب را پیش ببرد یا صادر کند؛ هیچ سیاستمداری نتوانسته به اندازه این ابزار فرهنگی و هنری تاثیرگذار باشد و توفیق یا عدم توفیق هیچ دولتی در بخش‌های سیاسی و اقتصادی، نتوانسته به اندازه حوزه فرهنگی آن ماندگار باشد.
حال با تمام این شرایط، باید در فاصله ۱۲ روز مانده تا برگزاری جشنواره فجر به جای برنامه‌ریزی برای آذین‌بندی شهر‌ها و پر کردن تلویزیون و همکاری عمومی برای برگزاری هرچه بهتر رویداد‌های فرهنگی هنری دهه تاسیس انقلاب اسلامی، درگیر تفاهم سیاسی یا مدیریتی درباره یک ساختمان باشیم؟ واقعا؟!