ارّه‌های برقی، ابزار‌های الکتریکی قابل حملی هستند که کار با آنها بدون گذراندن آموزش تخصصی خطرناک است و افراد نیاز به اخذ گواهی صلاحیت دارند تا بتوانند به طور قانونی از ارّه‌های برقی استفاده کنند.
به گزارش روزیاتو، به گفته کتابخانه ملی پزشکی آمریکا، صدمات هنگام کار با ارّه‌های برقی، با حدود ۲۸ هزار سانحه در ایالات متحده به صورت سالانه غیرمعمول نیستند.
از ارّه برقی در جلوه‌های ویژه فیلم‌های ترسناک کلاسیک، از جمله کشتار با ارّه برقی در تگزاس (Texas Chainsaw Massacre) و مرده شریر ۲ (Evil Dead II) استفاده شده است.
دو جراح اسکاتلندی به نام جان آیتکن و جیمز جفری اولین ارّه برقی را در سال ۱۷۸۰ ساختند و از آن برای کمک به زایمان استفاده می‌شد.
قبل از اینکه جراحی سزارین رواج پیدا کند، همه‌ی جنین‌ها باید از لوله رحم عبور می‌کردند.
بنابراین، هنگامی که یک نوزاد به مشکل برخورده یا در موقعیتی به نام «بریچ» قرار می‌گرفت (زمانی که کودک به جای قرار گرفتن با سر به سمت پایین در رحم، پا‌هایش به سمت پایین است)، پزشکان باید اجزایی از استخوان و گوشت را بر می‌داشتند تا فضای کافی برای خروج جنین ایجاد شود. این روش جراحی با نام «سیمفیزیوتومی» شناخته می‌شد.
جراحان این روش دردناک و کثیف را با استفاده از یک چاقو و ارّه‌ای کوچک انجام می‌دادند. با این حال، این عملی طولانی و دردناک بود و بیهوشی تا سال ۱۸۴۶ اختراع نشده بود.
این عمل به جراحان اجازه می‌داد تا غضروف شرمگاهی را گشوده و استخوان بیمار را جدا کنند.
این اختراع به وسیله یک میل‌لنگ دستی با دندانه‌هایی که در امتداد یک زنجیر حرکت می‌کردند، نیرو می‌گرفت. ارّه‌های برقی اولیه به مراتب کوچکتر بودند و به اندازه نمونه‌های مدرن بزرگ و ترسناک به نظر نمی‌رسیدند.
حتی مخترعان ارّه برقی هم پیشینه‌ای نسبتاً ترسناک داشتند. آیتکن در بیمارستان سلطنتی ادینبورگ جراح شد، اما برای دانشجویان دانشگاه سخنرانی‌ها و نمایش‌های پزشکی اجرا می‌کرد. شریک دکتر آیتکن در این اختراع، دکتر جفری که در دانشگاه گلاسکو و دانشگاه ادینبورگ تحصیل کرده بود، به کالبدشکافی اجساد افرادی که به دلیل آدم‌کشی اعدام شده بودند، معروف بود.