آیین‌های سال نو، توانسته برخی از مقاصد را به یک برند گردشگری تبدیل کند تا جایی که همزمان با شروع سال نو، بسیاری از مردم را از سراسر جهان حتی از دورترین مناطق به سمت خود میکشاند. مانند آنچه برخی از کشور‌های فارسی زبان همچون تاجیکستان و ازبکستان توانستند نوروز را بهعنوان یک آیین باستانی سال نو، به ثبت برسانند و هر ساله با شروع نوروز، افراد زیادی از سراسر جهان برای تماشای برگزاری آیین نوروز به این کشورها سفر می‌کنند.
به گزارش دنیای اقتصاد، در واقع این کشورها با تبدیل کردن نوروز به یک برند گردشگری، تاثیر بالایی در جذب گردشگر داشتهاند. اما این در حالی است که ایران از برندسازی نوروز در سطح جهانی محروم مانده است و نوروز در دیگر کشور‌های فارسیزبان بیشتر از ایران شناخته شده است. ایران نیز با الگوپذیری از تجربه کشور‌های فارسی زبان و دیگر کشور‌هایی که توانسته‌اند آیین‌های سال نو خود را به یک برند گردشگری تبدیل کنند، می‌تواند نوروز را به یک برند مهم گردشگری تبدیل کند.
در این گزارش پایگاه خبری هندوستان‌تایمز، آیین سال نو میلادی در ۶ کشور جهان را مورد بررسی قرار داده است که چگونه به واسطه برگزاری این آیین‌های خاص، توانسته‌اند گردشگران بسیاری را به سوی خود جلب کنند. براساس این گزارش سنت‌های مختلف سال نو در سراسر جهان از فرو رفتن جسورانه در سرمای یخ در رودخانه‌های اسکاتلند تا یک توپ درخشان در نیویورک، نشان می‌دهد که چگونه این کار با روش‌های قدیمی خداحافظی می‌کند و از روش‌های منحصربه فرد جدید استقبال می‌کند.
در این سنت ها، جوامع در سراسر جهان با یک روحیه مشترک متحد می‌شوند تا سال نو را به روش‌های منحصربهفرد و سنتی جشن بگیرند، با قدیمی‌ها خداحافظی کنند و با شادی طنین انداز پذیرای زندگی جدید شوند. در اینجا با شروع سال نو میلادی که تقریبا در اکثر کشور‌های جهان جشن گرفته می‌شود، به بررسی آیین‌های خاص سال نو در ۶ کشور پرداخته که توانسته‌اند در جهان خود را معرفی کنند و هر سال، با شروع سال و برگزاری رویداد سال نو، گردشگران زیادی را به خود جذب کنند.
در برزیل و شیلی، جشن‌های ساحلی در کانون توجه قرار دارند. پس از نیمه شب، مردم محلی در یک آیین منحصربهفرد شرکت می‌کنند؛ «پریدن از هفت موج با هفت آرزو.» این ادای احترام به یمانجا، الهه آب، شرکت‌کنندگان را ملزم به پوشیدن لباس‌های کاملا سفید می‌کند که نماد پاکی است. شیلی سنت ساحلی مشابهی دارد که ریشه در آداب و رسوم مهاجران ایتالیایی دارد. با زدن ساعت ۱۲، «عدس» که اعتقاد بر این است که به دلیل شکل سکه‌ای‌مانند خود، رفاه را به خود جلب می‌کند، به نقطه کانونی روی میز‌های شام تبدیل شده است. البته خوردن عدس براساس سنت‌ها به شیوه خاصی انجام می‌شود. شرکت‌کنندگان پس از خوردن عدس، به نقطه بالاتری می‌روند و هفت چنگال از آن را دوباره می‌خورند. تصور می‌شود که این عمل در طول سال آینده ضمانت کننده ثروت و فراوانی مال است.
در سرزمین طلوع خورشید، شروع سال نو را می‌توان با تمرین هاتسوهینوده (Hatsuhinode) همراه دانست که می‌توان آن را به عنوان دعوت از مردم محلی و بازدیدکنندگان برای استقبال از طلوع سال جدید با مشاهده اولین طلوع خورشید توصیف کرد. اعتقاد بر این است که مردم از خوش‌شانسی خبر می‌دهند، زود از خواب برمی خیزند و در سواحل یا تپه‌ها جمع می‌شوند تا به شکل نمادین یک سال پر رونق را جذب کنند. پس از هاتسوهینوده، میلیون‌ها نفر طی سه روز بعد از معابد و زیارتگاه‌ها بازدید می‌کنند که فوشیمی ایناری تایشو در کیوتو یکی از آنهاست. سنت دیگر این است که خوردن رشته فرنگی سوبا در یک کاسه گرم که ریشه آن به دوره کاماکورا می‌رسد، در مرکز توجه قرار می‌گیرد. این سنت که با یک حرکت محبت‌آمیز معبد بودایی در توزیع رشته فرنگی بین افراد کم شانس گره خورده است، به معنای جدایی واقعی از سال قدیم است.
قلب شهر نیویورک مقصدی پر تپش است که در آن مردم با انتظار برای دیدن توپی نمادین در میدان تایمز جمع می‌شوند. سنت نمادینی که از سال ۱۹۰۷ آغاز شده است. یک دقیقه قبل از نیمه شب، جهان هزاران نفر را تماشا می‌کند. اهالی نیویورک در میدان تایمز گرد هم می‌آیند تا شاهد فرود آمدن توپ زیبای عظیم باشند و شروع پرشور سال نو را نشان دهند. پس از شرکت در این رویداد خاطره‌انگیز، به تماشای چراغ‌های پر زرق و برق پارک مرکزی می‌روند، روی پل بروکلین قدم می‌زنند یا در یکی از رستوران‌های متنوع شهر که جشن‌های ویژه سال نو را ارائه می‌دهند، شام می‌خورند.
اسکاتلند جشن سال نو خود را با یک شلوغی سه روزه رونق می‌دهد. جشنی که از ۳۰ دسامبر آغاز می‌شود و در آن، جشن‌ها با راهپیمایی شمع شروع می‌شود، جایی که مردم محلی و بازدیدکنندگان به طور یکسان در خیابان‌های تاریخی رژه می‌روند و رودخانه‌ای از نور ایجاد می‌کنند. پس از آن راه خود را به سمت قلعه نمادین ادینبورگ ادامه می‌دهند. با فرا رسیدن شب، بر فراز قلعه نمایش درخشانی از آتش بازی را در آسمان شب به تصویر می‌کشند. در شب سال نو، خیابان‌ها مملو از هزاران فردی است که به شادی می‌پیوندند و آهنگ جاودانه «Auld Lang Syne» را می‌خوانند که ساعت نیمه شب را نشان می‌دهد. علاوه براین، یک سنت بسیار قدیمی اسکاتلند برای شروع سال نو، رویداد سالانه لونی دوک است که در آن شرکت‌کنندگان جسورانه در آب‌های یخ فرو می‌روند. این سنت که به خاطر ترکیب «لونی» (مخفف «دیوانه») و «دوک» به اسکاتلندی به معنای «دیپ» یا «حمام» نام‌گذاری شده است، با رژه لباس‌های فانتزی شروع می‌شود.
پوداریکو یک سنت یونانی در سال نو را می‌توان به عنوان مجموعه‌ای از آیین‌های نمادین شامل انار – نمادی از شانس، رفاه و باروری- تعریف کرد. با نزدیک شدن به نیمه‌شب، خانه‌ها تاریک و خالی می‌شوند. فردی که به انتخاب افراد، برگزیده شده است، با پای راست خود دوباره وارد خانه می‌شود و معتقد است که برای خانواده برکت خواهد داشت. البته این رسم در بخش‌هایی از شمال کشور هم زمان با آغاز نوروز در بسیاری از خانه‌ها برگزار می‌شود و سنتی دیرینه است که تا به امروز ادامه دارد. این مراسم در یونان، زمانی ادامه می‌یابد که شرکت‌کننده دوم اناری را در ظرفی می‌گذارد و آن را به در می‌کوبد. فراوانی دانه‌های آبدار شانس را می‌سنجد و نوید ثروت بیشتری را برای خانواده در سال جدید می‌دهد.
یونانی‌ها برای جذب گردشگر به این کشور این‌گونه از دیگران دعوت می‌کنند؛ در نیمه شب سال نو به آکروپولیس آتن بروید و به مردم محلی در شهر‌ها و روستا‌ها برای جشن‌های سنتی بپیوندید. سنت باسیل کبیر را در روز اول ژانویه با سنت واسیلوپیتا مشاهده کنید، کیک خاصی را در اولین دقایق سال نو برش دهید، چرا که ممکن است طلای پنهان شده در آن سهم شما شود و سالی پر از موفقیت را در پیش داشته باشید.