يك برنامه آمريكايي پرده از زندگي تنهاترين وال نر دنيا برداشته كه به دليل مشكلات صوتي قادر به جفت‌گيري نيست.
اين گونه خاص وال بالين از سال 1992 توسط سازمان ملي اقيانوسي و جوي توسط يك مجموعه از هيدروفون‌هاي نيروي دريايي كه براي رديابي زيردريايي‌هاي دشمن استفاده مي‌شود تحت پيگري بوده است.
فركانس آواز اين وال كه تنها 52 هرتز است بسيار بلندتر از صداي هم‌قطارانش است كه ميانگين آوازي بين 15 تا 25 هرتز دارند.
مساله ديگري كه به وخيم‌تر شدن وضع اين وال منجر شده آن است كه مسير شناخته شده مهاجرت ساير گونه‌هاي وال بالين باقيمانده را دنبال نمي‌كند و در نتيجه مدت‌هاست كه تنها مانده است.
به گمان دانشمندان اين وال احتمالا گونه‌اي دورگه و تغيير يافته از دو وال ديگر يا شايد آخرين بازمانده يك گونه ناشناخته است.
البته اين وضعيت به دانشمندان كمك‌هاي بسيار كرده است.
آنها به دليل متفاوت بودن آواز اين وال توانسته‌اند تغييرات صداي اين موجود را در طول زمان مورد پيگيري قرار دهند. بر همين اساس است كه امروزه ما مي‌دانيم كه صداي وال‌ها با گذشت زمان عميق‌تر و جاافتاده‌تر مي‌شود.