سال گذشته، ماموریت ناسا ثابت کرد که انسان می‌تواند مسیر یک سیارک را با برخورد با یک فضاپیما تغییر دهد. اما اگر یک ضربه به تنهایی کافی نباشد، حداقل یک گزینه جایگزین داریم؛ «بمباران هسته‌ای».
به گزارش خبرآنلاین، مطالعه جدیدی که پس از آزمایش موفق تغییر مسیر سیارک ناسا (DART) منتشر شد، این موضوع را بررسی می‌کند که چگونه یک بمباران هسته‌ای می‌تواند یک سنگ فضایی را که اشتباهی به سمت زمین می‌آید به جای دیگری هدایت کند.
مری بورکی، فیزیکدان در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور، گفت: «اگر زمان کافی داشته باشیم، به طور بالقوه می‌توانیم یک دستگاه بمباران هسته‌ای را به میلیون‌ها کیلومتر دورتر پرتاب کنیم و آن را به سمت سیارکی بفرستیم که به سمت زمین می‌آیند.
امکان دفع یک سیارک قریب الوقوع با انفجار هسته‌ای، درست مانند کاری است که بروس ویلیس در فیلم هالیوودی "آرماگدون" در سال ۱۹۹۸ انجام داد. به عنوان بخشی از این تحقیق، برکی و همکارانش مدل جدیدی را توسعه دادند که به شبیه‌سازی یک انفجار هسته‌ای می‌پردازد که با انرژی بالا و تشعشعات اشعه ایکس چه اثری بر روی یک سیارک می‌گذارد.
بر روی کاغذ، بمباران هسته‌ای یک سیارک نسبت به ماموریتی مانند «دارت» مزایایی دارد. (آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک یا دارت ماموریتی فضایی از ناسا با هدف آزمایش روشی برای پرهیز از برخورد سیارک در برابر اجرام نزدیک به زمین است.) یکی از مزایای آن استفاده از بیشترین حجم انرژی است؛ دستگاه‌های هسته‌ای قادر به تولید انرژی در هر جرم بیش از هر فناوری انسانی هستند و از آنجایی که پرتاب‌های فضایی همیشه باید جرم را به حداقل برسانند، کلاهک هسته‌ای می‌تواند ضربه‌ای بسیار قوی‌تر از یک فضاپیمای دارت مانند وارد کند.
سپس دستگاه را منفجر می‌کنیم و یا سیارک منحرف می‌شود و یا دست نخورده می‌ماند.