در سال ۲۰۲۰، فضاپیمای ژاپنی هایابوسا ۲ از سیارک ریوگو بازدید کرد و موفق شد نمونه‌های ارزشمندی از سنگ فضایی را به زمین بیاورد. مطمئناً، تا سال‌ها بعد، در مورد این سیارک کوچک و محیطی که به لطف آن نمونه‌ها در آن شکل گرفته است، اطلاعاتی به دست می‌آوریم.
به گزارش خبرآنلاین، امروز، دانشمندان جدیدترین یافته‌های ریوگو را منتشر کردند که نشان می‌دهد ترکیبات آلی خاصی به نام PAHs ممکن است در مناطق سرد فضا شکل بگیرند. این نتایج ممکن است به ما در درک بهتر چگونگی شکل گیری سیاره و در نهایت حیات کمک کند.
PAHs یا پلی هیدروکربن‌های آروماتیک، گروهی از ترکیبات هیدروکربنی چند حلقه‌ای هستند. مقدار زیادی از کربن در جهان در این PAHها وجود دارد. حتی می‌توانید PAHها را روی زمین ببینید، که معمولاً زمانی تشکیل می‌شوند که یک چیز ارگانیک به طور کامل نسوزد درست مانند باقی مانده آتش هنگام کمپ یا ذغال سنگ باقی مانده روی کباب پز. در سراسر فضا، PAHها به طور طبیعی در سحابی‌ها، دیسک‌های پیش سیاره‌ای، محیط بین ستاره‌ای و شهاب سنگ‌ها یافت می‌شوند.
یافته جدید شگفت‌آور است، زیرا نشان می‌دهد که PAHها می‌توانند نه تنها در مناطق گرم اطراف ستاره‌ها بلکه در مناطق سرد فضا نیز تشکیل شوند. دانشمندان مرکز ژئوشیمی آلی و ایزوتوپی استرالیای غربی، PAH را با سوزاندن گیاهان تولید کردند. سپس آنها، این مولکول‌ها را با قطعاتی که از ریوگو به زمین بازگردانده شده بود و با قطعاتی که در شهاب سنگ مارکیسون که در سال ۱۹۶۹ به بخش جنوبی استرالیا برخورد کرد، مقایسه کردند.
به گفته یکی از این محققان، پیوند‌های بین ایزوتوپ‌های کربن سبک و سنگین در PAHها برای آشکار کردن دمایی که در آن تشکیل شده‌اند، تجزیه و تحلیل شدند و مشخص شد که PAHهای منتخب از ریوگو و مارکیسون دارای ویژگی‌های متفاوتی هستند: PAHهای کوچک‌تر احتمالاً در فضای بیرونی سرد هستند، در حالی که بزرگ‌تر‌ها احتمالاً در محیط‌های گرم‌تر، مانند نزدیک یک ستاره یا داخل یک جرم آسمانی تشکیل شده‌اند.
سیارک ریوگو که توسط هایابوسا 2 تصویربرداری شده است
به دلیل محتوای کربن، PAHها نیز تقریباً برخی از اجزای سازنده زندگی هستند. این از دیگر شواهدی است که نشان می‌دهد PAHs ممکن است در دما‌های سرد تشکیل شود و بنابراین می‌توان در چنین شرایط سردی زندگی را تقویت کرد.
ریوگو یک سیارک نوع C است، به این معنی که حاوی مقدار قابل توجهی کربن و آب است. این نوع سیارک‌ها به عنوان کپسول‌های زمان عمل می‌کنند و می‌توانند سرنخ‌هایی از چگونگی شکل‌گیری منظومه شمسی ارائه دهند.