دهلی نو یکی از پایتخت‌های جهان است که از نظر کیفیت هوا از بدترین شرایط رنج می‌برد، زیرا مه سمی متراکم ناشی از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای صنعتی و حملونقل زمینی هر زمستان شهر ۳۰ میلیون نفری را فرا می‌گیرد.
به گزارش فرارو، کارشناسان تأیید می‌کنند که تغییرات محیطی بر فقیرترین قشر هند تأثیر شدیدتری می‌گذارد و در شهر دهلی نو؛ پایتخت هند که توسط آلودگی خفه شده است، نابرابری با هوایی که ساکنان تنفس می‌کنند آغاز می‌شود.
رضوان می‌گوید، در اثر رانندگی با سه چرخه در ترافیک و دود‌های خروجی از اگزوز خودروها، از نفس افتاده و چشمانش می‌سوزند.
این مرد ۳۹ ساله در خیابان‌های شلوغ دهلی نو مسافران و کالا‌ها را با سه چرخه کوچک پدالی خود حمل می‌کند. او وقتی هفت دلار در روز درآمد دارد احساس خوشبختی می‌کند.
در طول زمستان، سطح ذرات سرطان‌زای ریز PM ۲.۵ که به ریه‌ها و خون نفوذ می‌کنند، اغلب در دهلی نو بیش از ۳۰ برابر بیشتر از حداکثر حد مجاز تعیین‌شده توسط سازمان بهداشت جهانی است.
ماه گذشته، مقامات دهلی نو به ساکنان توصیه کردند که از خانه کار کنند تا زمان سپری کردن در هوای سمی را محدود کنند.
رضوان می‌گوید: من از خطرات این آلودگی برای سلامتی خود آگاهم، اما چه کنم؟
او به خبرگزاری فرانسه افزود: من روستای خود را ترک کردم تا در دهلی نو زندگی کنم، زیرا باید سخت کار کنم. چگونه سه چرخه ام را برانم یا گاری بکشم.
شهر مدرن و ثروتمند دهلی نو از ابتدای قرن گذشته شاهد پیشرفت بوده است. در محله مجلل گل‌موهر پارک، تنها در ۱۰ کیلومتری جنوب، ساکنان به طرق مختلف از خود در برابر آلودگی هوا محافظت می‌کنند.
مدهاو ماتور، مدیر عکاسی محله، روز خود را با بررسی میزان آلودگی با برقراری ارتباط از طریق یک گروه واتس اپ که توسط ساکنان منطقه راه اندازی شده است، آغاز می‌کند، در حالی که صدای زمزمه یک دستگاه تصفیه هوا در خانه او شنیده می‌شود.
این مرد ۳۱ ساله که در دهلی به دنیا آمده و بزرگ شده است، علاقه زیادی به دویدن در مسافت‌های طولانی دارد، اما در زمستان از انجام ورزش مورد علاقه خود خودداری می‌کند، زیرا سطح آلودگی به اوج خود می‌رسد.
او می‌گوید: به دلیل آلودگی دویدن و ورزش را متوقف کردم و متوجه شدم که این بیشتر به من ضرر می‌رساند تا سود.
این مرد هندی عموماً در خانه کار می‌کند، اما زمانی که مجبور است هنگام فیلمبرداری در فضای باز حضور داشته باشد، برای کاهش خطرات آلودگی برای سلامتی خود ماسک می‌زند.
افرادی که بیشتر از همه از آلودگی رنج می‌برند، نه تنها کمترین مسئولیت را در قبال آن دارند، بلکه کمترین توانایی را نیز دارند که از خود در برابر آن محافظت کنند.
ساجنیک دی، استاد مرکز علوم جوی در موسسه فناوری هند در دهلی نو می‌گوید: تفاوت‌هایی در تأثیر آلودگی هوا بین گروه‌های اجتماعی و اقتصادی وجود دارد.
وی می‌افزاید: افراد فقیر نمی‌توانند اقداماتی برای کاهش اثرات آلودگی بر روی آن‌ها انجام دهند و حتی توانایی تامین هزینه‌های ماسک زدن یا خرید دستگاه ضدعفونی کننده هوا را ندارند.