باستان‌شناسان در جریان کاوش‌ها در یک سرداب بیمارستانی متعلق به قرن هفدهم در میلان ایتالیا اسکلت‌های ۹ نفر را کشف کردند.
به گزارش راهنماتو، آنها با استفاده از ابزار سم‌شناسی «نخستین شواهد باستانی» استفاده از THC، یک ماده فعال روانگردان در حشیش، را در استخوان‌های این انسان‌های دوران مدرن شناسایی کردند.
کانابینویید‌های حاصل از حشیش، مانند تتراهیدروکانابیول [THC]، که یکی از خواص روانگردان مرتبط با این گیاه است، در بافت‌های مختلف بدن شامل مو و استخوان‌ها ذخیره می‌شود.
مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۳ در نشریه «وابستگی به الکل و مواد مخدر» منتشر شده است، نشان می‌دهد که THC را می‌تواند «چند هفته» بعد از آخرین بار استفاده در استخوان انسان‌ها شناسایی کرد. اما از یک دهه پیش تاکنون تکنولوژی‌های شناسایی مربوطه تغییر کرده‌اند ... آنقدر زیاد که قرن‌ها بعد از آخرین مصرف هم می‌توان این ماده را شناسایی کرد.
شناسایی مکانیزم دقیقی که منجر به ذخیره کانابینویید در استخوان‌ها می‌شود و همین‌طور طول مدتی که این ماده در استخوان‌ها قابل شناسایی است، از فردی به فرد دیگر متفاوت است و بستگی خیلی زیادی به تعداد دفعات مصرف، دوز مصرفی و متابولیسم بدن هر فرد دارد.
استخوان‌ها یکی از اصلی‌ترین مکان‌های ذخیره کانابینویید‌ها هستند و می‌توان از آنها به عنوان مدارکی قطعی برای شناسایی مصرف حشیش در گذشته توسط افراد استفاده کرد.
اما اکنون تیمی از محققان توانسته‌اند ماده THC را در استخوان‌های افرادی که در قرن هفدهم در بیمارستانی در میلان ایتالیا دفن شده بودند، شناسایی کنند.
دکتر گایا جیوردانو در دانشگاه میلان در مطالعه تازه‌ای که به همراه همکارانش انجام داده از کاوش و آزمایش اسکلت ۹ نفر که در یک سرداب متعلق به یک بیمارستان در میلان در قرن هفدهم دفن شده‌اند، خبر می‌دهد. نمونه‌های استخوانی، به منظور شناسایی ترکیبات شیمیایی در آنها، پیش از تبدیل شدن به مایع و قرار گرفتن در معرض طیف‌سنجی جرمی، پودر، از هم تفکیک و تلخیص شدند.
نتایج سپس با استفاده از ابزار سم‌شناسی، که مواد شیمیایی موجود در موجودات زنده از جمله انسان را، مطالعه می‌کند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل‌های سم‌شناسی چگونگی جذب، توزیع، متابولیزه‌شدن، دفع و سایر اثرات سمی را نشان می‌دهد. کانابیونویید‌ها، چه خوراکی و چه استنشاقی، بعد از جذب توسط جریان خون گیر میفتند و ذخیره می‌شوند و نهایتا در بافت‌های استخوانی ذخیره می‌شوند.
محققان توانستند TCH و کانابیدیول (CBD) را در داخل استخوان‌های ران یک مرد جوان و یک زن میانسال، که هر دو بین سال‌های ۱۶۳۸ تا ۱۶۹۷ دفن شده بودند، پیدا کنند.
مقاله‌ای که در نشریه New Scientist منتشر شده اعلام می‌کند که شواهدی مبنی بر استفاده از این مواد توسط پزشکان در بیمارستان پیدا نشده است. دکتر جیوردانو حدس می‌زند که مردم احتمالا یا «خود-درمانی» می‌کردند یا تفریحی از حشیش استفاده می‌کردند و این گیاه بعید است که توسط پزشکان به عنوان بخشی از درمان پزشکی به آنها تجویز شده باشد.
در سال ۲۰۱۹ نیز مقبره‌ای سلطنتی متعلق به سلسله تانگ که ۱۳۲۰ سال قدمت داشت در استان شانکسی در چین پیدا شد. بر طبق نویسندگان این تحقیق که به هدایت دانشگاه چینی علوم در پکن انجام شد، این مقبره حاوی بقایای یک کاپیتان سواره نظام به نام گوئو شینگ بود. در داخل مقبره این مرد که به طبقه نخبگان آن زمان تعلق داشت، یک کوزه حاوی مجموعه‌ای «از دانه‌های درشت‌تر از حد معمول حشیش» پیدا کردند ک درست در بالای تابوت جای گرفته بود. این یافته‌ها از این حیث مهم بود که توانسته بود با استفاده از دانش سم‌شناسی به باستان‌شناسی کمک کند.
مقاله‌ای که نشریه Hash Museum منتشر شده است توضیح می‌دهد که در قرن هفدهم همه مزارع اروپا مملو از گیاه «شاهدانه» شدند، زیرا تقاضا برای لباس‌های ملوانی و طناب‌های دریایی در این دوره افزایش چشمگیری یافته بود. گیاه شاهدانه سطوح پایینی از THC دارد که ترکیبی روانگردان محسوب می‌شود.
در قرن هفدم در اروپا و خاورمیانه، گیاهان خمارکننده روانگردان که حاوی مقادیر سنگین THC بودند، به صورت تفریحی و در میان فرقه‌های مذهبی استفاده می‌شد. امروز کنترل سطوح متفاوت THC در گیاهان گیاهان شاهدانه یک تجارت بزرگ محسوب می‌شود.
جایی که یک نویسنده، موسیقیدان یا باغبان ممکن است از خاصیت «خمارکنندگی» TCH ۲۰ درصد لذت ببرد، این گیاه با ترکیب با روغن نارگیل، به افرادی که از تومور‌های بدخیم سرطانی رنج می‌برند تجویز می‌شود تا آنها را بخواباند. در این روش دارو به شکل خوراکی تجویز می‌شود تا از طریق کبد فراوری شود و خاصیت پزشکی آن افزایش یابد.