روزنامه اعتماد در یادداشتی با اشاره به حمله به بعضی سلبریتی‌ها نوشت: بی‌آنکه یک‌بار سر صحنه فیلمی، رفته باشیم همه کسانی‌که در ردیف طرفداران و هم پیاله‌های سیاسی ما نیستند را فاسد می‌دانیم.
بازیگر زلیخا تا زمانی خوب است که خلاف خواسته و باور ما عمل نکرده است. یا بهتر بگویم تا زمانی خوب و عفیف است که کنار ما باشد. کنار ما باشد هر طور که می‌خواهد باشد (نمونه‌اش تتلوی چند سال قبل!). آدم‌ها دو گروهند یا با ما هستند یا مخالف ما!
آن‌وقت وقتی درباره مخالفان رفتار و نگاه و عقایدمان حرف می‌زنیم خوبی‌هاشان را نمی‌بینیم و هر کاری بکنند بد است. درباره طرفداران و همراهان‌مان هم با اغماض زیاد قضاوت‌شان می‌کنیم. بلدیم چطور رفتار زشت‌شان را توجیه کنیم. حتی اگر این رفتار با باور‌های صددرصدی ما زاویه داشته باشد (فساد اخلاقی، مالی، قانونی و اعتقادی و.).
توهم وابستگی برای همه کسانی‌که مثل ما فکر نمی‌کنند شباهت زیادی به توهم توطئه دارد که برای دیگرانی در نظر می‌گیریم که مثل ما نمی‌اندیشند و رفتار نمی‌کنند. باید یاد بگیریم دیگران می‌توانند مثل ما فکر نکنند. وقتی خدا به آن‌ها اختیار داده تا انتخاب کنند (به شرط آنکه انتخاب‌شان زیانی به‌دیگران نزند که آن هم در بود قانونی مساوی برای همه قانون تکلیفش را مشخص می‌کند) ما انسان‌ها چه کاره هستیم؟
البته برخورد آرا و نقد و نظر در شرایط مساوی بهترین روش برای دور زدن از نگاه از بالا به پایین است. نگاهی که خودش و نظریاتش را من برتر می‌داند!