ورزش ۳۶۰ نوشت؛ جواد خیابانی می‌توانست تا سال‌های سال یکی از محبوب‌ترین گزارشگران تلویزیونی باقی بماند. کمتر کسی است که با گزارش دیوانه‌وار او در بازی حماسی ایران و استرالیا، شیفته فوتبال نشده باشد. چنان گرم و پرحرات گزارش کرد که کیف صعود به جام جهانی از آن جهنم ملبورن چندبرابر شد.
او آن روز‌ها به غیر از صدای گرم و مهیجش، به واسطه وزن زیاد، کاریزمای خاص‌تری هم داشت. شاید همان زمان که بازیکنان تیم ملی او را «گامبالوی دوست داشتنی» صدا می‌کردند، خیابانی می‌توانست برای همیشه میخش را در زمین گزارشگری فوتبال ایران بکوبد. این یکی البته چندان ناراحتی هم ندارد چرا که خودش اخیرا خاطره‌ای تعریف کرده از اینکه در آن روز تاریخی و به یادماندنی، احمدرضا عابدزاده چگونه این گزارشگر را در آغوش گرفته و به او گفته «چطوری گامبالو، ما رفتیم فرانسه».
آن روز‌ها جواد خیابانی هنوز یکه‌تاز بود، ولی صدافسوس که او در ادامه مسیر، از چیزی که باید کمی منحرف شد. به جای ارتقا کیفیت گزارشگری و بالابردن سطح مطالعات، اسیر سوتی‌های گاه و بیگاه شد و رفته رفته ماهیت دیگری به خود گرفت. در میان نسل امروز، جواد خیابانی نه آن گزارشگر خوش‌صدای مسلط دیروز بلکه گزارشگری با حجم سوتی‌های مکرر است. چه حیف که آن «گامبالوی دوست داشتنی دیروز» امروز دیگر با گزارشش کسی را به وجد نمی‌آورد.