فرارو- یافتن عشق در هر سنی دشوار است، اما برای مردان و زنان بالای ۶۰ سال این کار نیاز به چالش‌ها و تصمیمات منحصر به فرد دارد. لینت هولیتن و آنگوس دیویس ۷۵ ساله در زمره این افراد هستند. لینت در ترورو در ماساچوست همراه با دختر و نوه هایش زندگی می‌کند. آنگوس شش ساعت از طریق رانندگی با خودرو از آنان فاصله دارد و در جانسون در ورمونت زندگی می‌کند.
به گزارش فرارو به نقل از وال استریت ژورنال، در طول دو سالی که آنان با یکدیگر قرار گذاشته اند این فاصله جغرافیایی بر رابطه شان سایه افکن شده اند. راه حلی که آنان پس از صحبت‌های طولانی پیدا کردند این بود که لینت به ورمونت نقل مکان کند، اما آن دو هم چنان سعی می‌کنند یک خانه شهری در ترورو و یا در نزدیکی آنجا اجاره کنند که او مجبور به دور افتادن کامل از محل زندگی اش نشود.
او می‌گوید:"من اهل آشیانه ام هستم و خانه برای من همه چیز است". او می‌افزاید:"پس از ۲۰ سال گذشت زمان از طلاق گرفتن ام و آموختن نحوه تعمیرات خانه برایم چالش برانگیز است که بخواهم بخشی از استقلال ام را کنار بگذارم". این روز‌ها به لطف مجموعه تلویزیونی "لیسانس طلایی" (The Golden Bechelor) که از شبکه "اِی بی سی" پخش می‌شود و در آن "گری ترنر" ۷۲ به دنبال همسر تازه است عشق دیرهنگام بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در آن مجموعه ۲۲ زن در فاصله سنی ۶۰ تا ۷۰ سالگی حضور دارند که همگی از نظر ظاهری و تناسب اندام بدون چین و چروک هستند و برای تصاحب قلب او با یکدیگر رقابت می‌کنند.
هیچ کس نمی‌گوید که آن چه پخش می‌شود شبیه واقعیت است. با این وجود، آن چه واقعی می‌باشد آن است که افراد مسن زیادی وجود دارند که به دنبال کسی هستند حداقل یک همراه و در بهترین حالت یک شریک از نظر روحی.
طبق گزارش مرکز تحقیقاتی پیو در سال ۲۰۲۲ میلادی حدود ۳۰ درصد از آمریکایی‌های بالای ۵۰ سال مجرد هستند و تعداد آنان در حال افزایش است. به گفته پیو از هر شش امریکایی بالای ۵۰ سال یک نفر از اپلیکیشن دوستیابی استفاده کرده است. طول عمر بیش‌تر بدان معناست که این افراد چه همسرشان فوت کرده باشد و چه طلاق گرفته باشند یا پیش‌تر هرگز دلبستگی‌ای نداشته اند به عنوان مجرد‌های مسن ممکن است سال‌ها برای ایجاد روابط تازه فرصت داشته باشند. علاوه بر این، به دلیل افزایش طلاق‌های خاکستری* تعداد بیشتری از مجرد‌های مسن‌تر وجود دارد.
"سوزان براون" استاد جامعه شناسی در دانشگاه ایالتی بولینگ گرین در اوهایو که تغییرات جمعیت شناختی در ازدواج و خانواده‌ها را مطالعه می‌کند می‌گوید حدود ۳۸ درصد طلاق‌ها امروزه در میان زوج‌های بالای ۵۰ سال رخ می‌دهند. هم چنین، از هر ۱۰ طلاق یک طلاق در میان افراد بالای ۶۵ سال رخ می‌دهد.
برای بسیاری از این افراد عشق دیرهنگام با افزایش سن فرصتی برای خوشبختی عمیق فراهم می‌کند. در آن زمان پیدا کردن فرد مناسب برای ایجاد رابطه ممکن است زمان بر باشد افرادی که به دلیل مرگ همسر یا طلاق دیگر فردی را در کنار خود ندارند و یا پیش‌تر هرگز عشقی را نیافته اند. هم چنین، آن دوره زمانی فرصتی برای انجام بهتر کار‌ها و آموختن درس‌هایی از یک عمر روابط پیشین را فراهم می‌نماید. در آن سن دو نفر می‌دانند که چه می‌خواهند و به چه چیزی نیاز دارند و این را بسیار بیش‌تر از زمانی که جوان بودند می‌دانند.
"ژاکلین اولدز" روانپزشک ساکن بوستون می‌گوید:"آنان می‌توانند با چشمان باز وارد روابط جدید شوند و از آموخته‌های خود استفاده کنند و کمتر احتمال دارد که روابط شان را با خیالات عاشقانه مقایسه کنند".
این خبر خوبی برای مجرد‌های مسن‌تر است با این وجود، بازگشت دوباره به روند دوستیابی مستلزم ریسک پذیری زیاد و تمایل مقابله با پرسش‌های دشوار است. زوج‌های مسن‌تر چگونه می‌خواهند روابط عاشقانه شان را در زندگی‌هایی که پیش‌تر مملو از فرزندان، نوه، کار و دوستان قدیمی بوده جای دهند؟ با پشت سر گذاشتن طلاق یا مرگ همسر آیا آنان می‌توانند دوباره خطر از دست دادن و فقدان یارشان را بپذیرند؟ آیا آنان می‌توانند رابطه عاشقانه‌ای با یکدیگر داشته باشند؟ آیا آنان می‌توانند جدا از یکدیگر یا با یکدیگر زندگی کنند؟ آیا آنان می‌خواهند بازنشسته شوند یا به کار ادامه دهند و آیا نظر واحدی در این باره دارند؟ آنان در مورد مسائل بهداشتی چه نظری دارند؟ آیا آنان حاضر هستند مراقب یکدیگر باشند و آیا در امور مالی مشترک هستند و یا آن را تفکیک شده و فردی نگه خواهند داشت؟
برای زنان مسن‌تر چالش‌ها می‌توانند به طور خاص دشوار باشند. کسانی که پیش‌تر تربیت فرزند و مراقبت از همسران شان را برعهده داشته اند اغلب نمی‌خواهند دوباره در نقش‌های سنتی گرفتار شوند. "دبورا کار" جامعه شناس از دانشگاه بوستون که در این باره مطالعه کرده می‌گویند:"آنان خواهان برابری عاطفی و مالی و شریکی هستند که دوستشان بوده و عاشق شان باشد. "
هم چنین، زنان مسن‌تر با کاهش امکان دوستیابی مواجه هستند، زیرا مردان معمولا با زنان جوان‌تر آشنا می‌شوند و هم چنین مردان طول عمر کوتاه تری دارند. تقریبا نیمی از زنان بالای ۶۵ سال بدون شریک زندگی هستند در حالی که این رقم در میان مردان ۲۱ درصد است.
"ریچارد اس. شوارتز" روانپزشک ساکن بوستون می‌گوید هم برای زنان و هم برای مردان بزرگ‌ترین چالش ایجاد تعادل بین اشتیاق برای صمیمیت جدید و نیاز به آشنایی است. او می‌افزاید:"شروع یک زندگی کاملا جدید با فردی تازه در حالی که پیش‌تر بخش قابل توجهی از زندگی خود را گذرانده و در مسیر خود قرار گرفته کار دشواری می‌باشد. این کار نیازمند تعهدی بزرگ است".
درست است، کار سختی خواهد بود، اما غیر ممکن نیست. کارشناسان می‌گویند برای افزایش شانس موفقیت بسیار مهم است که زوج‌ها با چشمان باز و مشتاق یافتن عشق، اما آگاه از وجود چالش‌ها وارد رابطه شوند. پذیرفتن آن چالش‌ها و صحبت کردن در مورد آن‌ها شاید بهترین راه برای کسب اطمینان از این موضوع باشد که آن چالش‌ها در مسیر یافتن عشقی که افراد می‌خواهند بیابند مانعی ایجاد نخواهند کرد.
برای این منظور در ادامه هفت نکته از جنبه‌های مختلف عشق دیرهنگام را ذکر می‌کنیم که زوجین باید آن‌ها را پیش‌بینی کرده و با شرکای احتمالی شان درباره آن صحبت کنند.
هیچ کس از قرار ملاقات با کسی که بی وقفه از همسر سابق اش تمجید کرده و یا او را تحقیر می‌کند لذت نمی‌برد، اما مجرد‌های مسن‌تر دارای تاریخچه طولانی تری از رابطه هستند رابطه‌ای که آنان را شکل داده و برای شکوفا شدن یک رابطه عشقی دیرهنگام باید درک شوند.
این موضوع برای برخی از افرادی که احساس رقابت با عشق‌های گذشته شریک زندگی خود را دارند تهدید کننده است. برای این کار اگر قرار است در خانه‌ای مشترک زندگی کنید برای مثال، می‌توانید به عکس‌هایی از همسر پیشین خود عکسی تازه از خود و شریک زندگی تازه تان را بیافزایید.
درست است این شیوه‌ای نبوده که افراد از طریق آن دو دهه پیش چه برسد به چهار دهه پیش با یکدیگر آشنا می‌شدند. به همین دلیل، برخی از مجرد‌های مسن‌تر جستجو برای قرار‌های آنلاین را غیرشخصی یا به دلیل گزینه‌های زیاد برای انتخاب خسته کننده می‌دانند. هم چنین، استفاده آنان از فناوری می‌تواند برای شان چالش برانگیز باشد. با این وجود، واقعیت آن است که قرار ملاقات‌های آنلاین از سایر شیوه‌ها برای یافتن شرکای عاطفی پیشی گرفته و ممکن است به طور خاص برای سالمندان بازنشسته با محافل اجتماعی ضعیف مفید باشد.
"بولینگ گرین براون" می‌گوید میزان زندگی مشترک در میان زوج‌های بالای ۵۰ سال از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۰ میلادی افزایشی بیش از چهار برابری داشته است در حالی که نرخ ازدواج در آن گروه سنی ثابت باقی مانده است. او می‌گوید:"زوج‌های مسن‌تر امریکایی در این باره ابتکار عمل به خرج داده اند که منجر به تغییراتی می‌شود که در خانواده‌های امریکایی در حال رخ دادن است".
برخی دیگر از زوج‌های مسن در حال ایجاد "زندگی جدا از یکدیگر" هستند. آنان آپارتمان‌های جداگانه خود را نگه می‌دارند و به طور مرتب هفته‌ای دو تا سه بار با یگدیگر ملاقات دارند. برای آنان این راهی برای تازه و عاری نگهداشتن رابطه عاشقانه شان از درگیری و همزمان راهی برای ماندن در خانه‌هایی است که به آن وابسته هستند. در آن صورت اگر یکی از زوجین مرتب است و دیگری نامرتب دیگر بر سر مسائل جزئی با یکدیگر دعوا نمی‌کنند.
فرزندان بزرگسال افراد مسن‌تر معمولا به تنهایی زندگی می‌کنند، اما به ندرت رابطه خود را با والدین شان قطع می‌کنند این موضوع می‌تواند باعث ایجاد درگیری شود. بسیاری از فرزندان نگران هستند که مادر یا پدر سالخورده شان توسط یک شریک عاطفی مورد بدرفتاری قرار گیرد و یا آن که می‌ترسند ارثی که انتظار دارند پس از مرگ پدر یا مادرشان عاید آنان شود از آن شریک عاطفی تازه والدین شان شود. هم چنین، زوج‌های مسن‌تر ممکن است در مورد شیوه پدر و مادر بودن یا پدربزرگ و مادربزرگ بودن و میزان زمانی که می‌خواهند با فرزندان شان بگذرانند به خصوص در دوران تعطیلات با یکدیگر اختلاف نظر داشته باشند. این مسئله در ادامه رابطه می‌تواند زمینه ساز اختلاف میان زوجین باشد.
زوج‌های مسن‌تر اغلب تصمیم می‌گیرند که امور مالی خود را تفکیک شده از یکدیگر قرار دهند، زیرا می‌خواهند فرزندان و نوه‌های شان دارایی‌های شان را به ارث ببرند. برخی دیگر به دنبال خودمختاری مالی هستند به خصوص اگر پس از طلاق برای ثروت اندوزی تلاش کرده باشند.
با این وجود، اگر آن دو با یکدیگر زندگی می‌کنند باید برنامه ریزی نمایند که چگونه می‌خواهند هزینه‌های زندگی را مدیریت کنند. اگر یک نفر ثروت بسیار بیش تری داشته باشد آیا هزینه سفر یا تغییر دکوراسیون خانه را پرداخت می‌کند؟ انتظارات در مورد امور مالی در طول زمان تغییر می‌کند و باید به طور منظم مورد بررسی قرار گیرد. زوج‌هایی که سال‌ها در کنار یکدیگر زندگی کرده اند ممکن است انتظار داشته باشند که نام شان در وصیت نامه شریک زندگی شان گنجانده شود و ممکن است به هر میزان ارثی که دریافت می‌کنند برای حمایت از خود در دوران پیری نیاز داشته باشند. اختلافات مالی نیز ممکن است در صورت جدایی زوجین به وجود بیاید.
افزایش سن همواره منجر به ضعف و بیماری می‌شود و این پرسش را مطرح می‌کند که تا چه اندازه مایل به مراقبت از شریک زندگی تان هستید. زوج‌هایی که زندگی جدا از یکدیگر دارند معمولا انتظار دارند که فرزندان بزرگسال شریک زندگی شان مراقبان اصلی او باشند. این در حالیست که زوج‌هایی که با یکدیکر زندگی می‌کنند انتظار دارند شریک شان مسئولیت مراقبت از آنان را برعهده گیرد.
زمانی که جوان هستید انتظار دارید ازدواج کنید و تشکیل خانواده دهید. زمانی که چین و چروک و مو‌های خاکستری دارید ممکن است فکر کنید برای جذب یا پیدا کردن یک فرد قدری پیر شده اید. مجرد‌های مسن تری که فکر می‌کردند به تنهایی پیر می‌شوند می‌گویند که کشف این که می‌توانند دوباره احساس اشتیاق کنند برای شان غافلگیر کننده بوده است با این وجود، تمایل شان به غافلگیر شدن آنان را قادر ساخت تا عاشق شوند.
*واژه طلاق خاکستری به تازگی وارد ادبیات روابط زناشویی شده است. این اصطلاح در مورد طلاق‌هایی به کار می‌رود که زن و شوهر بیش از ۵۰ سال سن دارند.