ماناس باتیا، طراح معمار، با الهام از مفهوم ساختمان‌هایی که رشد می‌کنند، از فناوری هوش مصنوعی برای اجرای ایده خود استفاده کرده است.
طراح معمار هندی ماناس باتیا که از روش مورچه‌ها و حشرات برای ساختن خانه‌هایشان شگفت‌زده شده بود، با هوش مصنوعی بررسی کرد که اگر انسان‌ها خانه‌هایی ایجاد کنند که بتوانند رشد کنند و نفس بکشند، چه اتفاقی می‌افتد.
نتیجه، مجموعه‌ای از مفاهیم معماری به نام «معماری همزیستی» است که در آن خانه‌ها تا آسمان قد کشیده و الگو‌های طبیعی، طراحی را هدایت می‌کنند.
باتیا از خوشایندترین تعاملات انسانی با طبیعت مانند روزنامه خواندن زیر درختان یا تماشای برگ‌های رنگارنگ برای توسعه‌ی آینده‌ای آرمانگرایانه الهام گرفت. در دنیای باتیا، ساختمان‌ها از بتن و فولاد نیستند، بلکه اشکال زنده‌ای‌اند که قابلیت رشد دارند.
او اثرش را به درخت هایپریون توخالی‌شده‌ای تشبیه می‌کند که پر از واحد‌های مجزا و یک دهلیز مرکزی مملو از نور است.
ساختمان‌هایی که رشد می‌کنند و نفس می‌کشند
معمار هندی برای تصویرسازی مفهوم خود در میدجرنی پرامپت‌هایی مانند «غول»، «توخالی»، «درخت»، «پله‌ها»، «نمای خارجی» و «گیاهان» را تایپ کرد. او حتی سؤالات مفهومی بیشتری مانند «آیا ساختار‌ها می‌توانند رشد کنند؟» و «آیا محیطی که در آن زندگی می‌کنیم، می‌تواند مانند موجودات زنده نفس بکشد؟» را مطرح کرد.
باتیا چندین بار پروسه را تکرار و دستور‌های خود را اصلاح کرد تا در نهایت به تصاویری که از آن‌ها راضی بود، دست یافت. باتیا هوش مصنوعی را برای توانایی انجام همه‌ی این کار‌ها در زمان نسبتاً کوتاه، مفید می‌داند.
یک طراح یا هنرمند قبل از ترسیم یا نوشتن چیزی روی کاغذ، ایده یا فکری درباره آن دارد. با هوش مصنوعی می‌توانیم آن فکر یا ایده را مستقیماً به یک نتیجه‌ی ملموس تبدیل کنیم. این امر مسئله تأخیر زمان «فکر تا اجرا» را که مشکل بسیاری از افراد خلاق است، حل می‌کند.
معماری همزیستیِ باتیا تحقق نوعی افسانه است که بسیاری از مردم دوست دارند در آن زندگی کنند. باتیا به کمک ابزار هوش مصنوعی توانست مرز‌های خلاقیت خود را جابه‌جا کند و نتایج را با جهان به اشتراک بگذارد تا امروز ما در این دنیای فانتزی به او بپیوندیم.