این اتاق مخفی که یکی از بزرگترین اساتید و نوابغ هنر دورۀ رنسانس مدت‌ها در آن زندگی کرده است، حالا پس از گذشت چهل و هشت سال از کشف آن، رسماً در معرض دید عموم قرار گرفته است.
به گزارش فرادید، گفته می‌شد میکل آنژ سال ۱۵۳۰ به مدت سه ماه برای پنهان شدن از دشمنان سیاسی خود در این اتاق زندگی می‌کرد. اینکه آیا میکل‌آنژ واقعاً خودش را در این اتاق پنهان کرده بود تا آب‌ها از آسیاب بیفتد، معلوم نیست، اما نقاشی‌های استادانه او روی دیوار‌ها دیده می‌شود.
این فضای تنگ حداقل ۷ متر طول، ۲ متر عرض و ۲.۵ ارتفاع دارد. دیوار‌ها منقوش به تصاویر گوناگونی از اشکال بدن انسان یا حیوان هستند که اکثر آن‌ها بزرگتر از اندازه واقعی هستند؛ بسیاری از آن‌ها نیز روی هم قرار گرفته‌اند و با زغال و گچ قرمز کشیده شده‌اند. موضوع نقاشی‌ها شامل سر لائوکون شاهکار مجسمه‌سازی باستانی می‌شود که میکل‌آنژ سال ۱۵۰۶ حفاری آن را دیده بود. چهره‌های دیگر به مجسمه‌ها و آثار هنری خود میکل آنژ اشاره دارند، مانند پا‌های جولیانو مدیچی از پرتره مجسمه مرمری میکل آنژ برای مقبره جولیانو مدیچی در کلیسای کوچک مدیچی که درست بالای اتاق مخفی قرار دارد.
نقاشی‌هایی که میکل‌آنژ، هنرمند نابغۀ رنسانس، با زغال بر روی دیوار‌های مخفیگاهش کشیده است
میکل آنژ از سال ۱۵۱۹ تا زمان نقل مکان دائمی خود به رم در سال ۱۵۳۴، در کلیسای کوچک مدیچی در نیو ساکریستی کار کرد. همه چیز در سال ۱۵۲۷ نابسامان شد، زمانی که تحولات سیاسی پس از غارت رم توسط نیرو‌های امپراتور چارلز پنجم، امپراتور روم مقدس، فلورانس را برانگیخت تا علیه حکومت مدیچی و ایجاد جمهوری قیام کند.
محاصره طولانی شد و ۱۰ ماه طاقت‌فرسا به طول انجامید تا اینکه بالاخره در ۱۰ آگوست ۱۵۳۰ فلورانس تسلیم شد؛ بنابراین میکل‌آنژ که ارتباط نزدیکی با این حومت داشت، جایی پنهان شد و چنان در این کار ماهر بود که حتی زندگی‌نامه‌نویسان معاصرش فقط می‌توانستند مکان او را حدس بزنند. او در نوامبر از مخفیگاه خود بیرون آمد، زمانی که پاپ اعلام کرد اگر میکل‌آنژ برای کار روی مقبره مدیچی در نیو ساکریستی بازگردد، عفو خواهد شد. کلمنت نمی‌دانست میکل‌آنژ در تمام آن مدت، تنها چند قدم از آن مقبره فاصله داشته است.
اتاق که هرگز به طور علنی شناخته نشده یا مستند نشده بود، بعد‌ها مورد استفاده عملی قرار گرفت. دیوار‌ها با وجود طرح‌های باشکوه خود دوبار با گچ پوشیده و به محل تخلیه زغال تبدیل شدند تا اوایل قرن بیستم که درب مخفی منتهی به آن پوشانده شد. در نوامبر سال ۱۹۷۵ زمانی که مرمت‌کنندگان در حال تمیز کردن راهروی زیر نیو سکریستی در جستجوی خروجی احتمالی جدیدی برای موزه کلیسا‌های مدیچی بودند، این اتاق دوباره کشف شد.
مدیر موزه کلیسا‌های مدیچی در آن زمان، پائولو دال پوگتو، به دلیل نگرانی از آسیب دیدن نقاشی‌های زغالی در اثر بازدید عموم، تصمیم گرفت اتاق را به روی عموم باز نکند.
اما حالا با تکمیل خروجی جدید (همان خروجی که سال ۱۹۷۵ وقتی اتاق را پیدا کردند به دنبال ساخت آن بودند) و فناوری مدرن، امکان دسترسی به اتاق مخفی به صورت کنترل‌شده برای عموم فراهم شده است. حداکثر چهار نفر در یک زمان، مجاز به ورود به اتاق هست. مدت زمان بازدید فقط ۱۵ دقیقه است و در هفته حداکثر ۱۰۰ نفر می‌توانند از این اتاق بازدید کنند. شرایط حفاظتی به‌دقت نظارت می‌شود و نورپرداز LED جدید که سال ۲۰۱۸ نصب شده است، فقط برای دوره‌های کوتاهی روشن است.