اسفناج، گیاهی علفی، یکساله، فاقد کرک، با ریشه‌ای عمیق و ستبر است.
این گیاه در درمان کم خونی، تحریک ترشحات معده و صفرا و در افراد مبتلا به کمبود ویتامین A, B, C, D تجویز می‌شود. بعلاوه در بیماری‌های مقاوم پوستی، اسکوربوت، تقویت اعصاب، در رفع سرفه‌های خشک، آسم، گرفتگی صدا، یبوست، روماتیسم، نقرس و کمی ترشح شیر نیز مصرف می‌شود.
آثار فارماکولوژیک مشاهده شده: اثرات آنتی اکسیدانی و ضدسرطانی از ترکیبات این گیاه گزارش شده است (۴، ۵). مصرف طولانی مدت موجب پیشگیری از استرس اکسیداسیون و پیری سلول‌های مغز موش صحرایی می‌شود.
احتیاط و منع مصرف: بعلت دارا بودن ترکیبات اگزالات اسفناج را نباید به بیماران مبتلا به ورم مفاصل، سنگ‌های صفراوی و کلیوی تجویز نمود.
ترکیبات شیمیایی: پروتئین، چربی، ساکارید، رنگدانه، مواد معدنی، ویتامین.
نحوه و میزان مصرف: معمولاً بصورت پخته شده مصرف می‌شود؛ و هیچ گونه عوارضی از آن گزارش نشده فقط به دلیل اگزلات بالا باز جذب کلسیم را کاهش می‌دهد.