نام این حیوان، تاکین (Budorcas taxicolor) است و چهار زیرگونه بوتان تاکین (B. taxicolor whitei) ; تاکین طلایی (B. taxicolor bedfordi) ; میشمی تاکین (B. taxicolor taxicolor) ; و سیچوان تاکین (B. taxicolor tibetana) را در بر می‌گیرند. محل زندگی آن‌ها مناطق آلپ و دره‌های جنگلی در آسیا است، این مناطق تا بوتان، میانمار، شمال هند، تا مناطق مرکزی و جنوب چین و تبت امتداد دارد.
به گزارش خبرآنلاین، پوشش گیاهی فصلی، به ویژه برگ‌های درختان و درختچه‌ها، همچنین علف‌ها از منابع تغذیه این گونه عجیب و غریب است. در زمستان زمانی که غذای مورد علاقه این حیوان در دسترسش نباشد، شاخه‌های نرم را می‌خورد.
تاکین‌ها گاو‌هایی با ظاهر عجیب و غریب هستند و از خویشاوندان گاو، گوسفند، بز و سایر پستانداران سم پا محسوب می‌شوند. آن‌ها بینی‌های گوزن مانند و پا‌های کوتاه دارند که از بدن‌های بزرگ و چاقشان حمایت می‌کنند. هر دو جنس این گاو‌ها دارای شاخ‌هایی شبیه به شاخ گاو‌های وحشی هستند که از تاج سر بیرون می‌آیند و به سمت بالا خم می‌شوند.
خز‌های بدبو و پشمالو آن‌ها بسته به زیرگونه از قهوه‌ای خاکستری تا قرمز یا قهوه‌ای شکلاتی متغیر است. شاید جالب‌ترین نکته این باشد که پوست تاکین طلایی، همانطور که از نامش پیداست، یک رنگ طلایی است. تاکین‌های طلایی ممکن است الهام بخش پشم طلایی اساطیر یونان بوده باشند. به عنوان مثال در یکی از این داستان‌های اساطیری آمده‌است که جیسون ماجراجو برای بازیابی پشم گوسفندی که از یک قوچ بالدار که توسط زئوس گرفته شده بود، فرستاده می‌شود تا تاج و تختی را که از پدرش غصب شده بود، بگیرد.
تاکین‌ها در محیط‌های کوهستانی در آسیا زندگی می‌کنند و در جستجوی غذا از دامنه‌ها بالا و پایین می‌روند. سم‌های شکافته شده مخصوصشان به آن‌ها کمک می‌کند تا از زمین‌های شیب‌دار و صخره‌ای عبور کنند.
در تابستان، زمانی که غذا فراوان است و جفت‌گیری انجام می‌شود، تاکین‌ها گله‌هایی از ۳۰۰ قلاده را تشکیل می‌دهند، اما در ماه‌های زمستان به گروه‌های کوچک تری از حدود ۱۵ تا ۳۰ حیوان تقسیم می‌شوند. گله‌ها عمدتا ماده هستند، چرا که نر‌ها به جز فصل تولید مثل، در باقی فصل‌ها منفرد هستند.
تاکین‌ها شکارچیان کمی دارند، اگرچه پلنگ برفی ممکن است گوساله‌های این گاو‌ها را شکار کند، این در حالی است که پلنگ، ببر، گرگ و خرس سیاه آسیایی گهگاه گاو‌های بالغ را شکار می‌کنند. وقتی تاکین‌ها خطر را احساس می‌کنند، با صدای سرفه به گله هشدار می‌دهند، بقیه را فراری می‌دهد و در آن‌جا دراز می‌کشند و پنهان می‌شوند.
اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت (IUCN) همه زیرگونه‌های این گونه را آسیب‌پذیر می‌داند و تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که دامنه آن‌ها ممکن است کوچک‌تر از تخمین‌های قبلی باشد، به طور بالقوه به این معنی است که این جانوران بز مانند بیشتر از آنچه می‌دانیم در معرض خطر هستند.