تاب‌آوری به توانایی یک سیستم برای جلوگیری از متحمل شدن آسیب‌های جبران‌ناپذیر ناشی از سوانح اشاره دارد. به عبارت دیگر شهری تاب‌آور است که کمترین میزان صدمات را تحمل کند و در سریع‌ترین زمان ممکنه قابلیت بازسازی و بازگشت به شرایط عادی را داشته باشد.
به گزارش اعتماد، در اولین گام برای افزایش تاب‌آوری شهر تهران باید ریسک‌های فعلی و آتی را کاهش دهیم یا از آن‌ها اجتناب کنیم. اگر شهر دارای یک مدیریت فراگیر، شایسته و پاسخگو باشد که دغدغه شهرنشینی پایدار داشته باشد و منابع لازم را برای توسعه ظرفیت‌ها برای مدیریت و سازماندهی خود قبل، حین و بعد از یک رویداد مخاطره طبیعی تامین کند، چنین شهری را می‌توان شهر تاب‌آور نامید.
تهران در پنج دهه گذشته سوانح طبیعی در مقیاس بزرگ که باعث تلفات جانی قابل توجهی شده باشد، تجربه نکرده است. شهروندان در این شهر که طی این پنجاه سال اخیر جمعیت‌شان حدود سه برابر افزایش یافته است، با توجه به فراوانی کم سوانح مخرب در شهر تهران، ریسک سوانح را به فراموشی سپرده‌اند. یک برنامه راهبردی منسجم با چشم‌انداز واضح و بلندمدت برای کاهش ریسک سوانح در تهران الزامی است تا اطمینان کافی از منابع اجتماعی پایدار برای ارتقای تاب‌آوری در برابر سوانح حاصل شود.
تاب‌آوری شهری با روش مشارکتی ترکیبی از پایین به بالا و از بالا به پایین توسعه می‌یابد. زیرساخت‌ها، حمایت مالی کافی و اکوسیستم‌های به خوبی محافظت‌شده از طرح افزایش تاب‌آوری تهران باید لحاظ شوند. در عمل در دو دهه گذشته نشان داده شده است که تاب‌آوری زیرساخت‌ها و شریان‌های حیاتی در سوانح ارزش حیاتی و راهبردی در تاب‌آوری آن شهر دارد. به زبان دیگر شهری در سوانح بزرگ می‌تواند خود را بازیابی کند و به سرعت به شرایط عادی بازگردد که شریان‌های حیاتی و زیرساخت‌های آن کمترین آسیب را ببینند و در حین و پس از سانحه نیز همچنان قابل استفاده بمانند.