انسان همیشه در تلاش بوده تا ظاهر جذابی داشته باشد. در حقیقت، در دوران مصر باستان، زنان و مردان دور چشمان خود سرمه می‌کشیدند تا بزرگ‌تر به نظر برسند و در دوران یونان بوستان نیز با استفاده از دوده برای خود ریمل درست می‌کردند. همزمان با پیشرفت علم و تکنولوژی، دنیای مُد نیز در حال رشد بود که نتیجه‌ی آن اختراعاتی به مراتب عجیب‌تر و خطرناک‌تر بود.
در ادامه از مُدهای عجیب و خطرناکی خواهیم گفت که مردم در گذشته دنباله روی آن‌ها بودند.
مردان قرن نوزدهم روزگار سختی داشتند چرا که مُد آن زمان آن‌ها را مجبور به استفاده از یقه می‌کرد. اما این یقه‌های باریک و آهار زده به قدری سفت بودند که جلوی گردش خون را می‌گرفتند، به همین دلیل نفس کشیدن را برای مرد‌ها دشوار می‌کردند.
کفش‌های زنانه‌ی شوپین در شهر ونیز ِ ایتالیا متداول بودند و مشکلات زیادی برای زنان ایتالیایی ایجاد می‌کردند. در ابتدا هدف از تولید این کفش‌ها حفظ خانم‌ها از آلودگی خیابان‌ها بود. به علاوه، شوپین نشان دهنده‌ی جایگاه بالای اجتماعی صاحب خود بود.
این کفش ها، اما کاربردی نبودند. زنان ایتالیایی برای راه رفتن با آن‌ها نیاز به کمک خدمتکار یا همسران شان داشتند و ارتفاع بعضی از آن‌ها حتی به نیم متر می‌رسید.
حتی اهل مُدترین زنان قرن هجدهم هم از داشتن لباس‌های سبز رنگ محروم بودند، چون آن زمان رنگ سبز وجود نداشت. این مشکل، اما با اختراع تصادفی یک مرد آلمانی به نام کارل ویلهیم شیل حل شد که سعی داشت مس و آرسنیک را با یکدیگر ترکیب کند. نتیجه شگفت انگیز بود: یک رنگ سبز زمردی که پررنگ و درخشان بود.
پس از این اختراع، دیدار‌های اشراف زادگان مملوء از رنگ سبز بود. لباس ها، دکوراسیون، کاغذ دیواری‌ها و حتی اسباب بازی‌های کودکانه – همگی با این رنگ جدید رنگ آمیزی می‌شدند. اما هر چه می‌گذشت به دلایلی زنان سبزپوش بیشتر و بیشتری به سراغ پزشک می‌رفتند و کاغذ دیواری سبز رنگ اتاق ناپلئون هم باعث مسمومیت او شد. تازه در قرن نوزدهم بود که معلوم شد این رنگ سمی است. از آن زمان از این ترکیب تنها به عنوان آفت کش استفاده می‌شود.
ژپون نوعی اسکلت برای نگه داشتن دامن از زیر لباس است که زنان در گذشته‌های نه چندان دور از آن استفاده می‌کردند. این اسکت از موادی ساخته می‌شد که بتواند مرد‌ها را از زن‌ها دور نگه دارد، عیوب ظاهری را می‌پوشاند و حتی می‌توانست بارداری را پنهان کند. اما ژپون معایبی هم داشت: زن‌ها با آن اغلب در کالسکه جا نمی‌شدند، در راهرو‌ها گیر می‌کردند و حتی اگر به شومینه نزدیک می‌شدند، ممکن بود دامن شان آتش بگیرد.
در دوره‌ای که کشیدن دندان تنها کاری بود که از دندانپزشک‌ها برمی آمد، مردم راهی برای پنهان کردن دندان‌های افتاده‌ی خود اختراع کردند. ملکه الیزابت اول با یک تکه پارچه در دهانش در انظار عمومی حاضر می‌شد تا کسی متوجه مشکلات دندانی اش نشود.
شانه‌های سلولوئیدی در میان زنان طبفه‌ی فرودست جامعه در قرن نوزدهم رایج بودند. این شانه‌ها سبک، ارزان و البته بسیار خطرناک بودند، چرا که زیر نور مستقیم خورشید می‌توانستند آتش بگیرند.
این مدل موی قرن هجدهمی در ابتدا صرفاً نوعی موی دم اسبی بود، اما مُد آن را تبدیل حجم بزرگی از مو و تور کرد.
در عصر روشنگری، زنان به مو‌های خود زرده‌ی تخم مرغ می‌زدند تا بهتر به این شکل بایستد. گرچه این مدل مو ظاهر زیبایی داشت، اما زرده‌های تخم مرغ به مرور بوی بدی می‌گرفتند، به همین دلیل زن‌ها به خود عطر می‌زدند تا از این بوی بد خلاص شوند. با این حال، کماکان مجبور بودند با این مدل مو در حالت نشسته بخوابند.
نیتروبنزن یک ماده‌ی شیمیایی بسیار خطرناک است که در گذشته از آن برای کفش‌ها استفاده می‌شد تا ظاهر خوبی پیدا کنند. گرچه این ماده‌ی شیمیایی می‌توانست به راحتی مشکلاتی برای سلامتی ایجاد کند، اما تولیدکنندگان تحت اسامی به ظاهر بی ضرری به تولید آن ادامه می‌دادند، مانند «روغن بادام» که به خاطر بوی خوبش بود.
در اوایل قرن بیستم زن‌ها از کلاه‌های بزرگی استفاده می‌کردند که با سنجاق‌های خاصی به مو‌ها متصل می‌شدند. اما گاهی طول این سنجاق‌ها به ۳۰ سانتیمتر می‌رسید. نوک تیز این سنجاق‌ها به راحتی می‌توانست وارد بدن اطرافیان شود. با این حال، بسیاری از زن‌ها از این سنجاق‌ها برای محافظت از خود در زمان خطر استفاده می‌کردند.
تغییر شکل قفسه سینه، فشردگی اندام‌های درون شکم، تحلیل رفتن عضلات و دشواری تنفس، چیز‌هایی بود که زنان اهل مُد مجبور بودند برای داشتن یک کمر باریک متحمل شوند. خوشبختانه یک زن فرانسوی به نام هرمینی کدول چیزی را اختراع کرد که اولین نمونه از لباس زیرهای امروزی محسوب می‌شود و پس از آن، زن‌ها پوشیدن لباس‌های آزاردهنده را دیگر کنار گذاشتند.
منبع: روزیاتو