به طور حتم اگر نقل مکان به سیارات همسایه‌ی زمین را آغاز کنیم، دل مان نمی‌خواهد دوستان پشمالو و چهارپای خود را جا بگذاریم.
به گزارش روزیاتو، در ادامه می‌خواهیم ببینیم اگر حیوانات خانگی ما با محیط سیارات دیگر منظومه‌ی شمسی سازگار می‌شدند، چه شکل و شمایلی پیدا می‌کردند.
عطارد نزدیک‌ترین سیاره به خورشید است و بنابراین در معرض گرمای شدیدی به میزان ۴۳۰ درجه‌ی سانتیگراد و تابش خورشیدی قرار دارد.
عطارد همچنین نیروی جاذبه‌ی بسیار ضعیفی دارد، به همین دلیل حیوانات خانگی مان برای آنکه روی این سیاره دوام آورند باید وزن کمتری داشته باشند و احتمالاً با پرش‌های بزرگ حرکت کنند. به دلیل گرمای شدید، باریک بودن لایه‌ی جو و نیروی جاذبه‌ی اندک، حیوانات خانگی احتمالاً برای مواجهه با گرما حالتی تیتانیوم مانند خواهند داشت. حیوانات خانگی ترمیناتور شکل را تصور کنید! به دلیل شرایط جو، حیوان خانگی تان به سیستم تنفسی نیازی نخواهد داشت که این به معنای نداشتن بینی هم هست.
گرچه عطارد نزدیک‌ترین سیاره به خورشید است، اما زهره به دلیل جو متراکمش گرم‌ترین سیاره‌ی منظومه‌ی شمسی است، به همین دلیل دمای آن می‌تواند به ۴۷۵ درجه‌ی سانتیگراد برسد. جو، توفان‌های رعد و برق، خشکی و سطح پوشیده از آتشفشان زهره آن را به دشوارترین سیاره برای زندگی تبدیل کرده است.
به همین دلیل، هیچ موجود زنده‌ای جز باکتری‌ها و میکروب‌ها در این سیاره قادر به دوام آوردن نیست. با این حال، که می‌داند؟ شاید بتوانیم در آنجا باکتری‌هایی کشت کنیم که دم و گوش و سبیل داشته باشند!
مریخ، همسایه‌ی کره‌ی زمین قبلاً گرم‌تر و پوشیده از آب بود. امروز، اما لایه‌ی باریکی از جو دارد و غبارآلود، سنگلاخ، سرد و محیطی بیابان شکل دارد که در برابر تابش خورشیدی آسیب پذیر است.
اگر حیوانات خانگی مان در مریخ زندگی می‌کردند، گوش‌ها و پوست شان به دلیل ضعیف‌تر بودن نیروی جاذبه‌ی این سیاره شل‌تر و آویزان‌تر بود. از آنجایی که مریخ از خورشید دورتر است، دوستان پشمالو و چهارپای ما می‌توانستند آنتن‌هایی هم داشته باشند تا هر چه بیشتر از نور خورشید بهره‌مند شوند. برای در امان ماندن از تابش خورشیدی، رنگدانه‌های بدن آن‌ها به گونه‌ای تغییر می‌یافت که پوستی نارنجی رنگ مانند هویج پیدا کنند.
زحل هیچ سطح سفتی ندارد و به جای آن بسیار بادخیز است و از گاز تشکیل شده. این سیاره دست کم ۵۳ قمر شناخته شده دارد که بعضی از آن‌ها قابل سکونت‌تر از خود زحل هستند.
به همین دلیل، حیوانات خانگی مان اگر در زحل زندگی می‌کردند، باید حالتی شبیه به عروس‌های دریایی، بدون هیچ استخوانی پیدا می‌کردند تا بتوانند از میان جو گازی آن حرکت می‌کنند. آن‌ها شاید حتی بال‌های بزرگی می‌داشتند تا بتوانند حرکت و در برابر باد‌های قدرتمند زحل مقاومت کنند، بنابراین ترکیبی از پروانه و عروس دریایی پیدا می‌کردند!
همچون زحل، مشتری هم سیاره‌ای گازی است و آن هم بیش از ۷۵ قمر دارد. این سیاره بسیار ابری است و مانند یک اقیانوس هیدروژنی با فشار بسیار بالا است.
بنابراین، اگر حیوانات خانگی مان در مشتری زندگی می‌کردند، جثه‌ی بسیار کوتاه‌تر و جمع و جور تری می‌داشتند. آن‌ها بسیار شبیه به ساکنان اعماق دریا‌ها می‌بودند، مانند اختاپوس‌ها یا خرخاکی‌های دریایی، بنابراین دارای لاک می‌بودند تا از تابش خورشیدی در امان بمانند. از آنجایی که مشتری بسیار ابری است، حیوانات خانگی مان احتمالاً چشمان درشتی می‌داشتند تا اطراف خود را بهتر ببینند. شاید حتی به یک دیوماهی زگیل دار هولناک با یک لامپ درخشان متصل به سرشان تبدیل می‌شدند!
اورانوس و نپتون سیارات بسیار سردی هستند و هر دو قمر و حلقه‌های کمرنگی دارند. سطح آن‌ها سفت نیست، چرا که بیشتر از مایع سرد تشکیل شده است.
به دلیل نامساعد بودن وضعیت آب و هوا، حیوانات خانگی شاید جثه‌ی کوتاه‌تر و پهن‌تر و پوست ضخیمی می‌داشتند که از آن‌ها محافظت کند. به دلیل تاریک بودن محیط ممکن است نیازی به چشم نداشتند، چرا که محیط اطراف خود را از طریق آبشش‌ها یا سنسور‌های لرزشی شان حس می‌کردند. شاید پر‌هایی هم مانند پنگوئن‌ها می‌داشتند.
پلوتو یک سیاره‌ی کوتوله با لایه‌ی جو باریک است که کمترین میزان نور را دریافت می‌کند و هوایی بسیار سرد و نیروی جاذبه‌ی ضعیفی دارد. دمای این سیاره بین منفی ۲۲۸ تا منفی ۲۳۸ درجه‌ی سانتیگراد متغیر است. بعلاوه، تصور می‌شود که شاید در زیر سطح آن آب وجود داشته باشد.
به دلیل شرایط محیطی این سیاره، حیوانات خانگی بلند قدتر می‌بودند و گرچه استخوان هایشان آب می‌رفت، اما فاصله‌ی میان مهره هایشان افزایش می‌یافت. فرم بدن آن‌ها هم تغییر می‌کرد و دست و پاهایشان بیشتر شکلی حشره یا ماهی مانند پیدا می‌کرد تا از یخ زدگی در امان بمانند.