مصطفی جرفی. فرارو- قرن‌هاست که انسان با استفاده از کفش قد خودش را بلندتر کرده است. زنان در یونان و روم باستان صندل‌هایی با تخت‌های ضخیم می‌پوشیدند. در امپراطوری عثمانی نیز کفش‌های چوبی موسوم به قبقاب رواج داشتند که پا‌های شخص را بالاتر از سطح زمین قرار می‌دادند و باعث می‌شدند که در محیط‌های مرطوبی مثل توالت پا‌ها خشک بمانند.
اما در بین همۀ کفش‌های پاشنه‌بلند تاریخ، کفش‌هایی که زنان ونیزی در اواخر قرن شانزدهم میلادی می‌پوشیدند می‌توانند لقب «آسمانخراش کفش‌ها» را داشته باشند! بلندترین نمونۀ شناخته شده از این کفش‌ها که اکنون در موزۀ استفانو باردینی در فلورانس نگه‌داری می‌شود، تقریبا ۶۰ سانتیمتر ارتفاع داشت.
کفشی با ارتفاع ۶۰ سانتیمتری که اواخر قرن شانزدهم استفاده می‌شد؛ موزۀ فلورانس
یک نمونۀ کوتاه‌تر (و با این وجود بسیار بلند) از این کفش‌ها نیز با ارتفاع حدودا ۲۸ سانتیمتر در موزۀ هنر‌های زیبای بوستون نگه‌داری می‌شود (تصویر نمایه).
کفشی با ارتفاع کوتاه‌تر (حدود ۱۲ سانتیمتر) و زرق و برق بیشتر؛ موزۀ متروپولیتن
شاید فکر کنید که پوشیدن اینجور کفش‌ها حتما ظاهر مسخره‌ای به شخص می‌داده، اما واقعیت این است که این کفش‌ها اصلا دیده نمی‌شدند، زیرا در زیر دامن‌های بلند زنانه از چشم‌ها پنهان بودند. هرچقدر که کفش بلندتر بود، دامن بلندتری هم پوشیده می‌شد تا زرق و برق لباس‌های اشرافی که نشانی از ثروت خانوادگی بود بیشتر به رخ کشیده شود.
کفش‌ها در زیر دامن‌های بلند زنانه مخفی می‌شدند
عروس‌های ونیزی که قرار بود تازه استفاده از این کفش‌ها را شروع کنند، معمولا پیش یک استاد رقص می‌رفتند تا راه رفتن با این نوع کفش‌ها را یاد بگیرند. اما وقتی کفش‌های خیلی بلند پوشیده می‌شدند دیگر نمی‌شد بدون کمک یک همراه راه رفت.
این کفش‌ها با ارتفاعی که به زنان ونیزی می‌بخشیدند، به نوعی نمایانگر جایگاه اجتماعی بودند؛ شبیه همان کاری که امروز یک جفت کفش پاشنه‌بلند برند مانولو بلانیک انجام می‌دهد.