شاتل فضایی، نخستین فضاپیمای قابل استفاده مجدد در جهان بود که اولین بار در سال ۱۹۸۱ پرتاب شد. سه بخش اصلی آن مدارگرد، موتورهای تقویت‌کننده و مخزن خارجی سوخت بودند. ویژگی اصلی شاتل این بود که مهم‌ترین جزء آن، یعنی مدارگرد، می‌توانست به دفعات متعدد به فضا پرتاب شود و روی زمین فرود بیاید. کاشی‌های سرامیکی مقاوم در برابر حرارت که روی بدنه مدارگرد شاتل قرار داشتند، مانع از سوختن آن هنگام عبور از جو زمین می‌شدند.